Ποιο να 'ναι αυτό το μυστικό;

Πράγματι... δε γνωρίζεις τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα μιας οικογένειας, ακόμα και σε μία μικρή κοινωνία, όπου ένα βηχαλάκι αρκεί για να διαδοθεί ότι έχεις αρχίσει να συντάσσεις τη διαθήκη σου.

Όσο και να το θέλεις, δεν βρίσκεσαι στην πηγή των γεγονότων, οπότε ποιο το νόημα να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά για κάτι που δεν είσαι σίγουρος ότι βρίθει εγκυρότητας; Και επειδή στο δικό μας “παραμύθι” τα πουλάκια απλά κουτσουλούν το μπαλκόνι μας ή έστω φοριούνται στο κεφάλι με το κατάλληλο κλουβί, είναι προτιμότερο να δεις κάτι με τα ίδια σου τα μάτια, παρά να σου μεταφερθεί.

Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν μπορείς να συγκρατηθείς. Βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα και διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, αδιαφορώντας για το αν τα γράμματα είναι βουλωμένα. Κατά συνέπεια, βασίζεσαι στα προφανή. Σε έναν μώλωπα ή μια εκδορά, σε έναν τρικούβερτο καυγά που τον ακούνε μέχρι και τα Κουφονήσια, σε μία επαναλαμβανόμενη βλασφημία των θείων ή στα γοερά γυναικεία κλάματα από το διπλανό διαμέρισμα.

Ενδοοικογενειακή βία δεν είναι μόνο αυτή που φαίνεται ή που φτάνει στα αυτιά σου, αλλά και εκείνη που δεν περνά μέσα από την κλειδαρότρυπα. Ο ψυχολογικός εκβιασμός, οι προσβολές, η καθημερινή ταπείνωση, ο εξευτελισμός και οι συνεχείς απειλές δύσκολα γίνονται αντιληπτά από κάποιον που βρίσκεται έξω από το χορό. Το αίσθημα της απόγνωσης, του φόβου, αλλά και της αυτοσυντήρησης με κάθε τρόπο καθιστούν το “θύμα” δέσμιο σε ένα καθεστώς ανοχής, εσωστρέφειας, απόκρυψης της αλήθειας και απομόνωσης από τον κοινωνικό περίγυρο.

Ως εκ τούτου, η γυναίκα που βιώνει μια τέτοια κατάσταση, διαφυλάσσει το “μυστικό” της, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αποφύγει τα χειρότερα και ταυτόχρονα να μη δώσει δικαίωμα στον οποιοδήποτε. Γιατί αυτό μας έχει “φάει”. Η εικόνα μας και τι θα πει ο κόσμος. Κανείς όμως δεν έχει σκεφτεί ότι ο κόσμος πάντα θα βρει να πει κάτι, είτε του δώσεις τροφή, είτε όχι. Επομένως δεν έχει σημασία τι θα κάνει εκείνος, αλλά τι θα κάνεις εσύ για να ξεφύγεις από έναν εφιάλτη, ο οποίος διαρκώς μεγαλώνει, παρασύροντας και άλλες “αθώες” ψυχές που δεν θα έπρεπε να έχουν τέτοιου είδους βιώματα.

Ξεσπάσματα και βίαιες συμπεριφορές επιβαρύνουν τη διανοητική και συναισθηματική υγεία των παιδιών που γίνονται καθημερινοί μάρτυρες ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απόκτηση ψυχολογικών προβλημάτων όπως μελαγχολία, κατάθλιψη και έντονο άγχος, καθώς και στην αποστροφή του παιδιού από τον πατέρα, τον οποίο θεωρεί τουλάχιστον παρείσακτο. Γεγονός, που ο ίδιος το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα για να αποδείξει ότι η μητέρα έχει “βάλει λόγια” στο παιδί και το έχει πάρει με το μέρος της. Ξεχνάει βέβαια πως η εικόνα, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Όταν το παιδί βλέπει τον πατέρα του να χτυπάει τη μητέρα του, να εκτοξεύει ύβρεις εναντίον της και να απειλεί στο πέρασμά του θεούς και δαίμονες, τι θα πρέπει να κάνει; Να ανοίξει τα χέρια του, να τον αγκαλιάσει και να τον ρωτήσει “αν του έχει φέρει κατιτί, λουκουμάκια στο χαρτί”;

Το λάθος είναι πως κανείς δε σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του και κυρίως τις παράπλευρες απώλειες. Ο σεβασμός και η αγάπη κερδίζονται, δεν εκβιάζονται με την απειλή της ζώνης, της διακοπής του ίντερνετ, ή της οικονομικής αποστέρησης. Σήμερα, όλα μεταφράζονται σε χρήματα, ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις. “Αν θέλεις να σε χρηματοδοτώ, θα πρέπει να λες συνέχεια “ναι” και να κουνάς το κεφάλι σου σαν τα διακοσμητικά σκυλάκια των αυτοκινήτων”. “Θα πρέπει να με υπακούς, να έχεις το βλέμμα σου στραμμένο στο πάτωμα και να μην φέρνεις καμία αντίρρηση”. “Θα πρέπει να μου ζητάς συνέχεια την άδεια για να μιλήσεις, να φας, να πιεις, να πας στα ιδιαίτερα του βασιλέως και για να τραβήξεις το καζανάκι παραπάνω από μία φορές”. “Θα πρέπει να ακούς μόνο τη δική μου γνώμη, γιατί εγώ είμαι ο νόμος”. Όλος ο νόμος; Αυτός πια δεν είναι πατέρας, αλλά η μετενσάρκωση του Σόλωνα.

Είσαι λοιπόν υποχρεωμένος να ανέχεσαι αυτή την κατάσταση, επειδή πολύ απλά δεν έχεις φέρει ούτε ένα ευρώ μέσα στο σπίτι και εξαρτάσαι από εκείνον οικονομικά. Το ίδιο ισχύει και για τη μάνα και για το παιδί. Θέλεις να κάνεις την επανάστασή σου, να τα βροντήξεις και να φύγεις, αλλά σε κρατάει πίσω η σκέψη “πού θα πάω και τι θα κάνω σε αυτή την ηλικία”; Ο φόβος για το άγνωστο σου δένει τα χέρια και δεν σε αφήνει να πάρεις τη γενναία απόφαση. Δεν είμαστε ούτε έρμαιο, ούτε τρόπαιο κανενός. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, η οποία δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να καταπατάται. Μοιράσου το πρόβλημά σου και κάνε το μεγάλο βήμα, γιατί αν δε ζητήσεις εσύ βοήθεια, τότε όλοι θα ασχολούνται με απλές “φήμες”.