Εκτός λειτουργίας... ο ανελκυστήρας

Αυτός μας κατέστρεψε ως κοινωνία! Η ανικανότητά μας να μπορούμε να ακούμε το διαφορετικό. Να αποδεχόμαστε την άλλη άποψη. Την αντίθετη από την προσωπική μας θέση....

Ήτοι, τον διπλανό μας να υποστηρίζει ότι διαφωνεί με όσα λέμε και πράττουμε! Τον συμπολίτη μας να εκφράζει μία εντελώς ξεχωριστή πεποίθηση για την κοινωνία συγκριτικά με εκείνη που διατηρούμε εμείς... Τον άνθρωπο που βαδίζει παράλληλα με εμάς, αλλά με “ξένο” ρυθμό συγκριτικά με τον δικό μας. Το πρόσωπο που επιλέγει να εξηγήσει στους πολίτες – δημότες ότι θέτει την κόκκινη γραμμή των ορίων του σε μία σύμπραξη στην οποία δεν τον ενδιαφέρει να έχει μερίδιο αφού το διευκρινίζει πως διαφωνεί – διαφωνούσε άλλωστε ανέκαθεν - ριζικά...

Δυστυχώς, μοιάζουμε να έχουμε απολέσει την ικανότητά μας να κρίνουμε και να αξιολογούμε – και αυτό είναι αποκλειστικά σχεδόν βλαβερό για τη δική μας ζωή πρωτίστως – αφού τείνουμε να γίνουμε σαν ό,τι μας ενοχλούσε μέχρι χθες. Σαν εκείνο ακριβώς που τότε μας τρόμαζε, αλλά σήμερα, το βλέπουμε με πιο φιλικό βλέμμα. Το “έλα μωρέ και τί έγινε, πέρασαν αυτά”, αποτελεί μία νοοτροπία που μας αποκαλύπτει στο δημόσιο τραπέζι τις προσωπικές σκέψεις που κάνουμε, αλλά πολύ περισσότερο μας εκθέτει όταν αυτές δεν συνοδεύονται από ξεκάθαρη και επαρκή αιτιολόγηση, στην περίπτωση πάντοτε που έχουμε ως σκοπό, να ζητήσουμε ξανά τη στήριξη των δημοτών.

Εντέχνως(;) ξεχνάμε τις πρώτες νουθεσίες των γονιών μας, “Η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά σιγά. Κερδίζεται! Επ΄ουδενί δε χαρίζεται”.

Σε μία κοινωνία που λειτουργεί καθημερινά ολοένα και περισσότερο σύμφωνα με το νόμο της ζούγκλας και ο ισχυρότερος επιβιώνει με αμείλικτο τρόπο, δε μας τιμά διόλου η προσπάθεια να φιμώσουμε ό,τι δε μας συμφέρει. Δεν επενδύουμε στην αλήθεια και την ειλικρίνεια, αλλά στη μιζέρια και στο ελάχιστο...

Και σε τούτο το σημείο προβάλλει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, το ρητορικό ερώτημα, Πώς θα ζητήσουμε να μας εμπιστευθούν οι ίδιοι πολίτες, για τους οποίους εμείς καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια να μη μάθουν την αλήθεια του διπλανού μας, ώστε να μπορέσουμε ανενόχλητοι να συντηρήσουμε την ξεπερασμένη μόδα του παιδιού... πρότυπο καλοσύνης, που θα κατέρρεε αν οι γύρω μας μιλούσαν;

Αν δεν έχουμε το σθένος να υποστηρίξουμε ότι πρέπει να ακουσθεί η διαφορετική φωνή – η οποία προεκλογικά μας χαλάει τη μαγιά βέβαια – τότε, πώς θα έχουμε το πλεονέκτημα να ισχυριστούμε - αποδεικνύοντας παράλληλα έμπρακτα - ότι όντως στο πρόγραμμά μας, ναι μπορεί να υπάρχει μερίδιο προσωπικής φιλοδοξίας, αλλά προέχει η εξυπηρέτηση των κατοίκων ενός τόπου! Αν δεν μπορούμε να δεχθούμε στη σκέψη μας ακόμη και ως αντιπολίτευση, πως σεβασμό χαίρουν πάντοτε μόνο οι ειλικρινείς συμπολίτες μας, τότε πώς θα πορευθούμε σε έναν γνήσιο και αξιοπρεπή εκλογικό αγώνα; Αν θέλουμε να μας “στρώσουν” ποικιλοτρόπως το προεκλογικό χαλί εκείνοι που το παρέσυραν στο πέρασμά τους και το ποδοπάτησαν και που κάποτε εμείς τους χρεώναμε πρακτικές πολιτικάντηδων, τότε πώς θα πείσουμε τον κόσμο ότι δεν είμαστε ίδιοι με εκείνους και ότι έχουμε τα εφόδια, την πυγμή, τη θέληση αλλά και την ικανότητα να αντιπαρατεθούμε με τους Εφιάλτες της εποχής αλλά και με όσα στοίχειωσαν τον τόπο τόσα χρόνια;

Κι ακόμη περισσότερο όταν παρακάμπτουμε εκείνους που είχαν τη διάθεση να μας συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτιά τους, προσπερνώντας τους με δηλώσεις και έχοντας καλά κρυμμένη τη σκέψη ότι με αυτόν τον τρόπο θα “απαντήσουμε” σε παλαιούς αντιπάλους, τότε πώς θα επιβεβαιώσουμε για τις “αγνές” μας πολιτικές προθέσεις;

Τέλος, αν ποντάρουμε σε μία αντιπαράθεση εντυπώσεων, αποφεύγοντας τις πράξεις και ευρισκόμενοι στην ασφάλεια της θεωρίας και του γραφείου μας ενώ ήδη έχουμε εξαπολύσει πυρά – μάλλον άσφαιρα – για άσκηση ουσιαστικής κριτικής στην πράξη, τότε με ποιο “πρόσωπο” θα εμπνεύσουμε τους πολίτες;

Την εμπιστοσύνη, όπως είχε υποστηρίξει ο Λατίνος ποιητής Οράτιος, την μειώνουν οι πολλές υποσχέσεις. Και με αυτές οι “έξυπνοι” του τόπου εξακολουθούν να προσπαθούν να μας ταΐσουν.

Στη διάθεσή μας μένει να επιλέξουμε τους συνοδοιπόρους μας για τον αγώνα που ήδη έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει να δίνουμε ενάντια στην επίθεση που ήδη, απειλεί την κοινωνική συνοχή της χώρας!

ΥΓ. Και για να ευθυμήσουμε ενόψει Καρναβαλιού, ομολογώ πως θα κατέβαινα κι εγώ για δήμαρχος, αλλά χάλασε το ασανσέρ!