Εγώ ο ηγέτης

Πως γυρίζει ο καιρός και αποδεικνύει τελικά την αλήθεια του καθενός!

Με τι ευκολία, μία στιγμή ανατρέπει όσα επί μακρόν προσπαθούσαμε να παρουσιάσουμε διαφορετικά!

Πόσο απλά ο χρόνος θρυμματίζει το προσωπείο που επιμελώς διατηρούσαμε και εμφανίζει την πραγματική μας εικόνα!

Κοινωνική παρουσία, φιλίες, προσωπικές σχέσεις, επαγγελματική συμπεριφορά, όλα μέσα στα οποία υπάρχουμε, ζούμε, κινούμαστε.

Επιλέγουμε την εικόνα που θέλουμε οι άλλοι να έχουν για μας, υιοθετούμε συγκεκριμένες συμπεριφορές και προβάλουμε ως στοιχεία του χαρακτήρα μας ότι πιστεύουμε ότι θα είναι αρεστό και θα μας κάνει ευκολότερα αποδεκτούς.

Ο αγώνας μας είναι να πείσουμε για τον ακέραιο χαρακτήρα μας, για την ελεύθερη σκέψη μας, για την ακομπλεξάριστη οπτική μας, για την υπεράνω στάση μας.

Όλα αυτά πέρα από μικρότητες, κακίες, ιδιοτελείς σκέψεις, μικροϋπολογισμούς, στερητικά σύνδρομα και μειονεκτικά συμπλέγματα.

Έτσι πλασάρουμε τον εαυτό μας προς τα έξω, με μόνο ζητούμενο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή.

Τα καλλιεργούμε όλα αυτά τόσο επίμονα και τα υποστηρίζουμε τόσο σθεναρά, που φτάνουμε να τα πιστέψουμε και εμείς οι ίδιοι.

Εμείς κομπλεξικοί; Όχι δα!

Εμείς στενόμυαλοι; Ούτε κατά διάνοια!

Εμείς αριβίστες; Δεν το πιστεύω!

Εμείς ύπουλοι; Ούτε κατά φαντασία!

Εμείς κακεντρεχείς; Αποκλείεται!

Τίποτε από αυτά δεν επιτρέπουμε να φανούν προς τα έξω.

Πασπαλίζουμε την εικόνα μας με μεγάλες δόσεις χρυσόσκονης και την φωτίζουμε με δανεικούς προβολείς.

Και να που έτσι ξαφνικά όλο το σκηνικό που έχουμε στήσει καταρρέει.

Ότι τόσο επίπονα χτίζαμε, σαν χάρτινος πύργος γκρεμίζεται.

Η εικόνα ξεφτίζει, με τις πολύχρωμες λάμψεις που την στολίζαμε να ξεβάφουν.

Αρκεί μια μικρή λεπτομέρεια, ένα απλό γεγονός, μια τυχαία στιγμή, ένας φευγαλέος λόγος για να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.

Πόσο εύκολα γίνεται αντιληπτή η μικρότητα και η κενότητα μας!

Μόλις επαινέσουν τον φίλο μας, βρίσκουμε την αφορμή να πετάξουμε την κακία μας.

Όποτε προκύπτει οικογενειακό πρόβλημα, αμέσως ρίχνουμε τις ευθύνες στον σύντροφο μας.

Αν αναγνωριστεί η αξία του συναδέλφου, τότε θα τον κατηγορήσουμε για οτιδήποτε.

Ζητούμενο μας να βρισκόμαστε εμείς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, να θεωρούμαστε οι ιδανικοί σύντροφοι, να αναγνωριζόμαστε ως οι απολύτως άξιοι για ηγέτες.

Όλα για την αναγνώριση, για την αποδοχή, για τον τίτλο, για την καρέκλα.

Εμείς οι τέλειοι, με την ανεπάρκεια μας σε όλο της το μεγαλείο.

Εμείς οι παντογνώστες, με την ημιμάθεια μας να μας προδίδει.

Εμείς οι σωστοί, με τα σφάλματα μας μάρτυρες.

Εμείς οι μεγαλομανείς, με την ανικανότητα μας να μας γελοιοποιεί.

Εμείς οι υποκριτές, με τη διγλωσσία μας να μας χαρακτηρίζει.

Όσο και αν κρυφτούμε, όσο και αν παραπλανήσουμε, τελικά την αλήθεια του καθενός την αποδεικνύει ο χρόνος.