Το λαϊκίζειν... εστί φιλοσοφείν

Τέτοιο κου πε πε και κανάκεμα που θα έλεγε και η θεία Αντουανέτα, άνθρωπος μεσαίας μόρφωσης αλλά οξυδερκούς αντίληψης... Δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου! Το έβλεπα και δεν πίστευα στα μάτια μου! Μα τί ελιγμός, μα τί τακτ, μα τί φινέτσα στην έκφραση και στο στήσιμο του κορμιού!

Συμπλέω, συντάσσομαι, συμπονώ και συμπάσχω είναι τα τέσσερα ρήματα που μπορεί να μην ξεστόμισαν ποτέ οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας σε επίπεδο “οικογενειακό”, μα λίγο ήθελαν για να κάνουν την εμφάνισή τους δάκρυα πόνου για όσα περνά η χώρα και οι πολίτες της και τα οποία όλως τυχαίως συνειδητοποίησαν στο μέγιστο βαθμό, εξαιτίας της κρούσης του κώδωνα κινδύνου από μερίδα δημοτών του νησιού. Ως εκ τούτου το υποκριτικό τάλαντο που απαιτεί και το βραβείο Α΄ αντρικού και Α΄ γυναικείου ρόλου, δεν έκανε την εμφάνισή του σε κάποια θεατρική σκηνή, αλλά μπροστά στα μάτια μας, με σκοπό να θέλξει και να εντυπωσιάσει εκείνους που ζητούσαν την κατανόηση των επιχειρημάτων τους τη δεδομένη χρονική στιγμή για ένα καλύτερο μέλλον.

Έτσι λοιπόν, ο χορός των φράσεων βαθιάς κατανόησης αναφορικά με το αίτημα δημοτών, άρχισε να στήνεται και να προσπαθεί να “αγγίξει” τις ευαίσθητες χορδές τους. Υποσχέσεις, δεσμεύσεις και διαβεβαιώσεις για επανεξέταση του θέματος, τέθηκαν επί τάπητος για ένα ζήτημα, αναφορικά με το οποίο ορισμένοι εκπρόσωποί μας, παρουσιάστηκαν να έχουν παντελή άγνοια αλλά και όσοι είχαν μερική, υπεραμύνθηκαν να συζητηθεί η πρόταση για επενδύσεις στο νησί, αφού πρωτίστως όμως, η πρόταση των αιτούντων, αποκτήσει μεγαλύτερη σαφήνεια και υπερπηδήσει οποιαδήποτε απόφαση νομικού χαρακτήρα που αποτρέπει τέτοιου είδους τρόπους αναζήτησης επενδυτών, επενδύοντας ταυτόχρονα οι ίδιοι, στην “ασπίδα” που λέγεται καθυστέρηση.

Ιδιαίτερο προβληματισμό εγείρει μάλιστα, το γεγονός πως ακόμη και σύμβουλοι που πάντοτε είναι καλά μελετημένοι για συγκεκριμένα θέματα, υποστήριξαν ότι δεν είχαν το σύνολο των απαιτούμενων στοιχείων στη διάθεσή τους και αυτός ο λόγος λειτουργεί χωρίς δεύτερη σκέψη αποτρεπτικά σε οποιαδήποτε κουβέντα που ειλικρινά... επιθυμούσαν να κάνουν, ενώ άλλοι – που διεκδικούν μάλιστα μία θέση στην επόμενη θητεία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – επιχείρησαν να μεταθέσουν το θέμα στην πρώτη γραμμή της ατζέντας της νέας Δημοτικής Αρχής που θα αναδειχθεί μετά την επερχόμενη εκλογική διαδικασία -, δείχνοντάς μας μάλλον τον τρόπο με τον οποίο θα πράττουν(;) σε κάθε δυσκολία που θα συναντούν.

Η επιχείρηση χαϊδεύω αυτιά τέθηκε σε λειτουργία όπως συνηθίζεται άλλωστε σε κάθε αίτημα δημοτών που έρχεται συνοδεία των ίδιων σε συνεδριάσεις, ενώ πρέπει να αναφερθεί πως ήταν ορθάνοικτος και ο δρόμος της... υπεκφυγής με “ασπίδα” αποφάσεις ανώτερων οργάνων που απλά μοιάζουν να προσθέτουν νέα καθυστέρηση ως προς τη συζήτηση του θέματος.

Ελάχιστα μέλη του σώματος όμως, τοποθετήθηκαν ξεκάθαρα και αξίζει ιδιαίτερη μνεία ακριβώς επειδή είχαν το σθένος να υποστηρίξουν τη γνώμη τους! Δεν έχει σημασία αν μίλησαν για “αόρατους σωτήρες” όπως χαρακτηριστικά σημείωσαν καθώς αυτή είναι η πεποίθησή τους, αλλά η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως τόλμησαν να “κακοκαρδήσουν” δημότες αψηφώντας ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο.

Κάποτε η αρχαιοελληνική παροιμία “το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν” αποκάλυπτε μία φιλοσοφία ζωής. Φανέρωνε ακριβώς τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο οι πρόγονοί μας συμπεριφέρονταν μέσα στο σύνολο αλλά και απέναντι στους συμπολίτες τους και κυρίως αποκάλυπτε ότι είχαν “ανακαλύψει” την ουσιαστική αξία του διαλόγου. Την αξία δηλαδή, να αρθρώνει κάποιος λόγο εκεί που πρέπει, τη χρονική στιγμή που πρέπει, διατυπώνοντας την πεποίθησή του χωρίς φόβο, φλυαρίες και άσκοπες αναφορές προς τέρψη ορισμένων ανθρώπων, καθοδηγούμενος από ιδιοτελή συμφέροντα.

Σήμερα ωστόσο, δυστυχώς ολοένα και περισσότερο επιβεβαιώνεται η παράφραση της προαναφερθείσας παροιμίας. Πλέον για πολλούς “το λαϊκίζειν... εστί φιλοσοφείν” προκαλώντας συνέπειες που ενδεχομένως να μην είναι εμφανείς άμεσα στο κοινωνικό σύνολο. Στην εποχή μας, ακόμη και σε έναν μικρό τόπο που θα μπορούσε ο διάλογος σε ένα “τραπέζι” να αποτελέσει εργαλείο που θα συνδράμει προς την κατεύθυνση της εξόδου από την πλάνη που επιβάλλει η ένδεια της εποχής, επιβεβαιώνεται σχεδόν το αντίθετο. Προβάλλει προκλητικά αλλά και επικίνδυνα, η ένδεια της σκέψης και η απώλεια της λογικής.