Οι "κουμπάρες"

Μα είναι δυνατόν, εν έτει 2014, να μιλάς ακόμη για πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού στο επιχειρηματικό περιβάλλον και δη σε μια μικρή κοινωνία όπως η δική μας; Το γεγονός ότι σε μία περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, η κάθε επιχείρηση στοχεύει στη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά της, δε σημαίνει ότι όλοι καταφεύγουν σε ανορθόδοξες μεθόδους.

Τουλάχιστον εμείς εδώ, δεν ξέρουμε τι πάει να πει “πισώπλατο μαχαίρωμα”. Αν λέω ψέματα, να πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει. Μη μας βάζεις όμως στο ίδιο τσουβάλι με τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου ο ένας προσπαθεί να κάνει Κύκλωπα τον άλλο. Εμείς εδώ είμαστε μια οικογένεια με βασικές αρχές το ομαδικό πνεύμα, την ευγενή άμιλλα και τη συνεργασία. Δε θα μας περνούσε επ' ουδενί απ' το μυαλό να σκάψουμε το λάκκο του διπλανού μας. Καταρχάς, αν ο καθένας στο νησί άνοιγε και από μία τρύπα, θα είχαμε και χωροταξικό πρόβλημα.

Βέβαια οι υγιείς σχέσεις μεταξύ των επιχειρηματιών δεν οφείλονται μόνο σε πρακτικούς λόγους, αλλά και σε συναισθηματικούς. Η αγάπη τόσο για τον τόπο μας, όσο και για τον συμπολίτη μας, ο οποίος καταβάλλει τη δική του προσπάθεια για να κρατήσει την επιχείρησή του ζωντανή, είναι το μυστικό για μία αρμονική συμβίωση, χωρίς ζήλιες, ίντριγκες, δολοπλοκίες και τρικλοποδιές. Γιατί ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν δέντρο δίχως καρπούς, πισίνα δίχως νερό, ψωμί δίχως μερέντα. Γιατί μόνο με την αγάπη και τη συναδελφικότητα μπορεί αυτός ο τόπος να πάει μπροστά.

Στο σημείο αυτό ξυπνάει η Πέμυ Ζούνη και από τη ζώνη του λυκόφωτος επανερχόμαστε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Εκεί, όπου ο τόπος διαμονής και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο, ιδίως όταν παρεμβάλλονται προσωπικά συμφέροντα. Γιατί άλλωστε να κρατήσεις τους τύπους, όταν ο απέναντι έχει σηκώσει κεφάλι, εισβάλλοντας μεθοδικά στα δικά σου χωράφια και επιδιώκοντας να σου πάρει τη μερίδα του λέοντος μέσα από τα χέρια;; Γιατί να παριστάνεις τον Ευρωπαίο από φόβο μη χαρακτηριστείς “κακός” και “εγωιστής”, την ίδια στιγμή που θα μπορούσες να καταστρώσεις μεγαλεπήβολα σχέδια για να διαφυλάξεις τη θέση σου;

Όταν έχεις κληθεί να λάβεις μέρος σε αγώνες πείνας, δεν στεναχωριέσαι που ο αντίπαλός σου έπαθε κράμπα στην αριστερή του γάμπα.... τον τρως ζωντανό. Θα πρέπει να σταματήσεις να στέλνεις τον “ιππόκαμπό” σου για μπάνιο και να βασίζεσαι περισσότερο στον εξωτερικό φλοιό του εγκεφάλου σου, όπου εδρεύει η λογική σκέψη. Καλώς ή κακώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης σε υποκινεί να βάζεις πάντα τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν έμενες εσύ νηστικός. Θα σου προσέφεραν οι επί χρόνια “γείτονες” φαγητό και στέγη ή θα σε άφηναν να γυρίζεις τους δρόμους με ένα καλαθάκι του σούπερ μάρκετ, εφαρμόζοντας τους δικούς σου κώδικες οδικής κυκλοφορίας;

Για το λόγο αυτό επιστρατεύεσαι κάθε μέσο, αποσκοπώντας στην επιβίωσή σου. Μόνο στην ιδέα ότι ο “εχθρός” βρίσκεται μία ανάσα μακριά από σένα, εποφθαλμιώντας το στέμμα σου, οργανώνεις ολόκληρη αποστολή προκειμένου να τον πιάσεις στον ύπνο. Στόχος είναι να τον πλησιάζεις με απόλυτη διακριτικότητα και να εκμαιεύεις πληροφορίες σχετικά με τη στρατηγική που ακολουθεί.

Και επειδή ένας κατάσκοπος που σέβεται τον εαυτό του, διαθέτει ένα επιτελείο άξιων και ριψοκίνδυνων συνεργατών που είναι έτοιμοι να τυλιχτούν στις φλόγες, να δαμάσουν τα κύματα, να ανέβουν οροσειρές, να πηδήξουν χαντάκια, να χρησιμοποιήσουν τις δημόσιες τουαλέτες, θα πρέπει να βρεις την κατάλληλη ομάδα που είναι πρόθυμη να θυσιαστεί για χάρη σου. Εσύ θα τους κατευθύνεις και εκείνοι θα εκτελούν κατά γράμμα τις οδηγίες σου. Θα έρχονται σε επαφή με τον αντίπαλο, θα υποδύονται τον πελάτη, θα ρωτούν τιμές, θα κρατούν σημειώσεις και μετά θα επιστρέφουν στο στρατηγείο, για να στα πουν όλα χαρτί και καλαμάρι.

Και κάπως έτσι, θα αποσπάς πληροφορίες που θεωρείς χρήσιμες για τη μελλοντική αντεπίθεσή σου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κανείς άλλος δεν έχει ιδέα για το σχέδιό σου. Εφόσον η αποστολή λαμβάνει χώρα σε μία μικρή τοπική κοινωνία, όπου όλοι και όλα κλείνονται στη χούφτα του ενός χεριού, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ιδιοκτήτης της αντίπαλης επιχείρησης θα αναγνωρίσει τον “κατάσκοπο”, εκτός κι αν το προηγούμενο βράδυ πέρασε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό.

Ακόμα κι αν γνωρίζεις την πιθανότητα να σε πάρουν χαμπάρι, δεν ιδρώνει το αυτί σου, γιατί το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι απλά να γίνει το δικό σου. Δεν σε νοιάζει αν οι υπάλληλοί σου με το να “παίζουν τις κουμπάρες” εκτεθούν, έρθουν σε δύσκολη θέση, ή πιαστούν σαν τον ποντικό μέσα στη φάκα. Εσύ το μόνο που θέλεις είναι να έχεις τον έλεγχο των πάντων.

Και μέσα σε λίγα λεπτά έχεις καταφέρει να μετατρέψεις την αγορά σε “έκτο πάτωμα”, όπου σύντομα θα ξέρουν όλοι ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα. Και το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και σήμερα κάποιοι κάνουν όνειρα για τουριστική ανάπτυξη του νησιού, όταν ελοχεύει ο κίνδυνος να προσκρούσει όλη αυτή η προσπάθεια στην κουτοπονηριά και την “κατινιά” ορισμένων που έχουν κολλήσει στα πηγαδάκια της γειτονιάς.