Κάθε κατεργάρης...

Πάντοτε μου δημιουργούσε μία “ανατριχίλα” αυτή η έκφραση! Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο άκουσμά της, το γνωστό παροδικό τικ – η φαγούρα στα πόδια δηλαδή... - έκανε την εμφάνισή του! Τις περισσότερες φορές μάλιστα, το πρόσωπό μου γινόταν σκυθρωπό και ένας βαθύς αναστεναγμός ήταν συνήθως ο αποχαιρετισμός του καλοκαιριού, αλλά συνάμα και το καλωσόρισμα της νέας σχολικής χρονιάς!

“Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του”, για εμένα, σήμαινε ένα τέλος και μία αρχή ταυτόχρονα! Αλλά σχεδόν πάντα αυτό το τέλος συνοδευόταν από μία μικρή μελαγχολία που “φιλοξενεί” η έννοια του αποχαιρετισμού!

Έτσι και τη δεδομένη χρονική στιγμή, μία ημέρα μετά την τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου πριν τη διεξαγωγή των εκλογών του Μαΐου, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε όλα όσα – ομολογουμένως – θα μας λείψουν... μέχρι τη λήξη της θητείας.

Το δημοτικό συμβούλιο ως όργανο δημοκρατικό που λαμβάνει αποφάσεις, χάραξε τη δική του πορεία στην πρώτη καλλικρατική θητεία, επιβεβαιώνοντας πως κάθε αιρετός στο πλαίσιο της δράσης του, είχε την ευκαιρία να καταθέσει προτάσεις, ανεξάρτητα από το αν το έπραξε ή όχι για την ωφέλεια των δημοτών!

Απολογιστικά λοιπόν, την πρώτη τριετία – μέχρι σήμερα - για το νεογέννητο θεσμό, παρατηρήσαμε πολλών ειδών κατεργάρηδες!

Εκείνους, που ειλικρινά μόχθησαν προκειμένου να βγάλουν από το συρτάρι ξεχασμένες μελέτες για έργα που έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί εδώ και χρόνια. Εκείνους που με περηφάνια θέλησαν να καρπωθούν προσπάθειες άλλων με τους οποίους συμπορεύθηκαν την τρέχουσα θητεία στο μετερίζι της δημοτικής διαδρομής ώστε να αποσπάσουν τα εύσημα και ίσως την επιβράβευση σε ψήφους στην κάλπη.

Κάποιους που πέρασαν σχεδόν απαρατήρητοι καθώς δεν κατάφεραν να εκλαϊκεύσουν την πολιτική γραμμή τους στα τοπικά δεδομένα, ορισμένους που πορεύθηκαν κουνώντας το δάχτυλο στους συναδέλφους τους με τρόπο που δε θα άρμοζε σε αιρετό που υπεραμύνεται της αντιμνημονιακής πολιτικής! Κάποιους που εκμεταλλεύθηκαν τη θέση τους και αντί να θέτουν όρια και τάξη εντός του δημοτικού συμβουλίου κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων, φρόντισαν να αποδεικνύουν πόσο απόλυτοι και λάτρεις της... εξουσίας είναι! Επιπλέον, είχαμε την ευκαιρία να δούμε, αντικαταστάτες αυτών σε περίπτωση απουσίας των πρώτων, να καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες ώστε να διατηρήσουν στα όρια όλους εκείνους που επιδεικτικά προσπαθούσαν να υποστηρίξουν ότι οι “αναπληρωτές” δεν είναι αντάξιοι της θέσης που καλύπτουν, χρησιμοποιώντας ως “όπλο” τη ρητορική δεινότητά τους με σκοπό να κρυφογελάσουν.

Ανάμεσα στους εκπροσώπους μας – κατεργάρηδες στο δημοτικό συμβούλιο, καταγράψαμε ακόμη, αρκετούς που στα... δύσκολα και όταν δεν ήθελαν να ψηφίσουν μία απόφαση που θα τους έφερνε ενδεχομένως τετ α τετ με κάποια κοινωνική ομάδα, αίφνης διακτινίζονταν προκειμένου να απαντήσουν σε επείγοντα τηλεφωνήματα ενώ θαυμάσαμε και τους πιο... διακριτικούς που είτε έφευγαν από την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου και δεν ξαναγύριζαν, είτε ξεχνούσαν ότι είναι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι που όφειλαν να δίνουν το “παρών” στις συνεδριάσεις με αποτέλεσμα το “αποτύπωμά” τους να έχει μείνει χαραγμένο σε ελάχιστες εξ αυτών.

Επιπρόσθετα, δεν ξεχνούμε όλους εκείνους που θύμωσαν – και δεν κατάφεραν να το κρύψουν - επειδή δεν αξιοποιήθηκαν σε κάποια καρέκλα προκειμένου να προσφέρουν τις γνώσεις τους, τις οποίες ήταν πρόθυμοι να καταθέσουν πάντοτε για το καλό του τόπου και όχι για ικανοποίηση των εγωιστικών συναισθημάτων τους, αλλά και εκείνους που για προσωπικούς λόγους παραιτήθηκαν από θέσεις σε ΔΣ με πρόσχημα την έλλειψη χρόνου, αλλά ξαφνικά βρέθηκαν στο “τιμόνι” σημαντικών επιτροπών που απαιτούν κατάθεση ολόκληρης ζωής προκειμένου να φέρουν εις πέρας έναν μεγάλο στόχο!

Επίσης, δεν ξεχνάμε εκείνους που αμέλησαν να έρχονται διαβασμένοι σε όλα τα θέματα, αλλά άνοιγαν τα “κομπιουτεράκια” τους σε συγκεκριμένο θεματικό πεδίο, στοχεύοντας να αναδειχθούν μέσα από τις – σε πολλές περιπτώσεις - άξιες λόγου προσωπικές(;) παρατηρήσεις τους, καθώς όμως και εκείνους που μόνον όταν είχαν οίστρο εξέδιδαν σε στυλ... αντιπολίτευσης(;) ανακοινώσεις!

Οι εν λόγω παρατηρήσεις είναι εν συντομία μία “σελίδα” από το δημοτικό ημερολόγιο της παρούσας καλλικρατικής θητείας, μία θητείας που πράγματι συνάντησε αντικειμενικές – προερχόμενες από το κεντρικό κράτος – δυσκολίες αλλά και μία θητεία που άφησε περιθώριο στους αιρετούς μπροστά αλλά και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας να αποδείξουν αν κατάφεραν να εκπροσωπήσουν επαρκώς τα συμφέροντα αποκλειστικά και μόνο των Συριανών!

Μία αφοριστική στάση προφανώς και δεν είναι ο ορθός τρόπος αξιολόγησης των αιρετών, ωστόσο τα κακώς κείμενα όταν “φωτίζονται”, συνηθίζεται να μας γεννούν τη διάθεση να σκεφθούμε πως ναι μεν είμαστε άνθρωποι και ως εκ τούτου, πρόσωπα με ελαττώματα και προτερήματα, αλλά έχοντας ένα δημόσιο αξίωμα, οφείλουμε να αναλογισθούμε εν τέλει αν αυτά τα ελαττώματα τα προβάλαμε σε πρώτο πλάνο, ξεχνώντας να τονίσουμε τα θετικά μας σημεία, εκείνα που μας είναι απαραίτητα για να γεννήσουν προτάσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή του συνόλου.

Δυστυχώς, το πλήρωμα του χρόνου είναι εκείνο που είτε θέλουμε, είτε όχι μας αξιολογεί και τοποθετεί όλους μας, έναν έναν, κάθε κατεργάρη στον... πάγκο του!