Να με φοβάσαι όταν σιωπώ

Η βασική διαφορά του μυαλού από τα πόδια είναι ότι αυτό τρέχει, χωρίς να το βλέπεις. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές αμφισβητείται η ύπαρξή του, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η τέχνη της εξαπάτησης. Όπως τα ζώα χρησιμοποιούν το καμουφλάζ για να δέσουν με το περιβάλλον τους και κατά συνέπεια, να μην γίνουν αντιληπτά από τους κυνηγούς τους, έτσι και ο άνθρωπος, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, έχει απαρνηθεί τη νοημοσύνη του τρεις φορές.

Επομένως, μη με φοβάσαι όταν φωνάζω, να με φοβάσαι όταν σιωπώ. Γιατί, τότε δουλεύουν τα γρανάζια της μηχανής μου. Όταν εσύ τα θεωρείς σκουριασμένα και άχρηστα. Η εμπιστοσύνη που δείχνεις στην αφέλειά μου ενδυναμώνει ακόμη περισσότερο την επιθυμία μου να σε κεράσω το πικρό ποτήρι της διάψευσης.

Η πεποίθησή σου ότι τρώω μόνο όσα έχει συνηθίσει ο ουρανίσκος μου και δεν δοκιμάζω καινούριες γεύσεις, με παρακινεί να εξασκήσω λίγο παραπάνω τους κοπτήρες μου. Άλλωστε, η σκέψη λειτουργεί και ως μηχανισμός επιβίωσης. Στην προσπάθεια να γλιτώσω τον εγκέφαλό μου από την πλύση, τον κρατώ απασχολημένο. Κι όταν βεβαιωθώ ότι παρέμεινε στεγνός και καθαρός, κοινοποιώ στη συνέχεια τα αποτελέσματα των διεργασιών του.

Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον να γίνεσαι θεατής των κόπων και των φιλότιμων προσπαθειών κάποιου να γίνει αρεστός στις κεφαλές του τόπου, με στόχο την προσωπική του ανέλιξη. Είτε αυτές γίνονται μέσω ενός καλογραμμένου κειμένου με πλούσιο λεξιλόγιο και λογοτεχνικές “πινελιές” εις την καθαρεύουσα, είτε μέσω της ανελλιπούς παρουσίας του σε μεγαλοπρεπείς εορτασμούς και κοσμικά γεγονότα, έξω από το δικό του περιβάλλον.

Εξάλλου η εύνοια ενός σημαντικού προσώπου, το οποίο χρειάζεσαι στο πλευρό σου, για να δείξεις σε όλους ότι εσύ έχεις εξασφαλισμένη μια θέση στην Κιβωτό του Νώε, δεν κερδίζεται τόσο εύκολα. Απαιτεί θυσίες και πολλές υποχωρήσεις. Σύζυγος και παιδιά θα σε συνοδεύουν μόνο όταν το πρόγραμμα έχει κριθεί κατάλληλο για όλους και προτείνεται για οικογενειακές εξορμήσεις. Αν πάλι η ώρα είναι περασμένη, πρέπει να πάρεις απόφαση ότι θα αποχωριστείς την οικογένειά σου, ακόμα και τη στιγμή που σε περιμένει με το κερί στο χέρι, για να ανταλλάξετε το φιλί της αγάπης.

Οι ονοματικές αναφορές και οι αναμνηστικές φωτογραφίες με τους ανθρώπους εκείνους, που έχουν την ικανότητα να γνωρίσουν στο κοινωνικό σύνολο την απύθμενη καλοσύνη σου, είναι σημαντικότερες από οποιοδήποτε “χάπενινγκ”, το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και παρόλο που θα προτιμούσες να βρίσκεσαι κάπου αλλού, ξαφνικά έχεις καταστεί υποχείριο της προσωπικής φιλοδοξίας σου να ανέβεις σε κοθόρνους και να φτάσεις στην κορυφή. Εκεί που οι κεφαλές βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη με κίνδυνο να πιάσουν κορέους. Αλλά ούτε αυτό σε ανησυχεί, διότι προέχει η αναγνώριση, η στήριξη, η εκλογή, η εξουσία.

Περιβάλλεσαι από πρόσωπα και “αστέρια” τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, ούτε καν θα έμπαινες στον κόπο να μετρήσεις, ενώ τώρα έχεις αρχίσει τους υπολογισμούς, μέχρι να περάσει η ώρα και να επιστρέψεις στην κανονική σου ζωή. Εκεί όπου δεν παριστάνεις τον Διογένη με το φανάρι, ούτε τον προσωπικό φρουρό. Εκεί όπου συμπεριφέρεσαι φυσιολογικά και η γλώσσα σου βρίσκεται μαντρωμένη εντός της στοματικής σου κοιλότητας. '

Αυτά σκέφτεται το “λειψό” μυαλό μου, όσο εσύ κάνεις τις δημόσιες σχέσεις σου και πηγαίνεις πάνω-κάτω μέχρι να δεις “φως”. Και οι στροφές που παίρνει είναι ακόμα περισσότερες, ιδίως όταν μένει καθηλωμένο μέσα στο αυτοκίνητο, περιμένοντας να φτάσει στον τελικό προορισμό του, μετά από τρία τέταρτα. Όταν διαπιστώνει ότι η ρίζα του κακού δεν είναι η απραξία, αλλά η απόπειρα κάποιων να αποδείξουν με το στανιό ότι δε μένουν άπραγοι, τότε χτυπάει κόκκινο.

Η ξαφνική επιθυμία τους να πείσουν τους πολίτες ότι το έργο που επιτελούν δεν περιορίζεται μόνο σε ραβασάκια και εκδρομούλες σε ολόκληρο το νησί, προκαλεί μεγαλύτερο κομφούζιο κι από αυτό που βιώνουμε καθημερινά. Η παρέλαση των οχημάτων που παραπέμπει είτε σε νεκρώσιμη ακολουθία, είτε στον γάμο του Καραγκιόζη αναδεικνύει τις συνέπειες της προσπάθειας κάποιων να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και να παραστήσουν τον Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. Ένα δράμα το οποίο συναγωνίζεται στην κορύφωση το Θείο δράμα.

Εφόσον λοιπόν, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία καθυστέρηση στα πάντα, είτε στο φως που θα βάλουμε στο εικονοστάσι μας, είτε στα χαρμόσυνα μηνύματα που θα ανταλλάξουμε, είτε στο χρόνο που θα χρειαστούμε για να φτάσουμε στο σπίτι μας σώοι και αβλαβείς, θεωρώ πως το μυαλό μου έχει το περιθώριο να αφιερωθεί σε σκέψεις, εικασίες και λοιπές ερμηνείες. Από κει και πέρα....βρίσκομαι σε δίλημμα. Να τις πω ή να μην τις πω; Να τις θάψω για πάντα μέσα μου ή να μην τις θάψω; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Να αφήσω μουστάκι ή να μην αφήσω; Πάμπολλα τα ερωτήματα, γι' αυτό θα τα απαντήσω ένα-ένα, ξεκινώντας από το πιο σοβαρό. Ναι, θα αφήσω.