Αν είναι το Ηρώων αμαρτία...

Συγχωρέστε με πάτερ, είμαι ένας αμαρτωλός, ένας στιγματισμένος σαν τον Νίκο Καββαδία, χωρίς την αλμύρα. Εμένα δεν με στιγμάτισε η θάλασσα. Με στιγμάτισαν τα “κύματα” της ζωής. Μιας ζωής κατατρεγμένης και καταδικασμένης στο περιθώριο.

Είμαι ένα πρόσωπο κηλιδωμένο, τελετουργικά μολυσμένο, ένα άτομο προς αποφυγήν, ιδιαίτερα σε κόμβους και πλατείες. Το αμάρτημά μου είναι πιο βαρύ και από αυτό της μητέρας του Βιζυηνού. Το κουβαλάω συνεχώς επάνω μου σαν μία μπεκάτσα, παγιδευμένη σε κλουβί. Εγώ δεν έχω κεφάλι, έχω ξόβεργα.

Δεν παραπονιέμαι όμως. Μου αξίζει αυτή η τιμωρία. Το κρίμα μου είναι χειρότερο και από φόνο, από κλοπή, από προδοσία, από πάστα σοκολατίνα στις τέσσερις το ξημέρωμα. Ε, ναι λοιπόν, το ομολογώ... έκανα ρεπορτάζ για τα έργα στην πλατεία Ηρώων.

Πολυαγαπημένοι μου Θεοί, σας εκλιπαρώ. Δείξτε έλεος στον μιαρό δούλο σας. Με παρέσυρε ο επαγγελματικός ζήλος. Με “μέθυσε” το άρωμα της ασφάλτου, με χτύπησε η “λαλάκα” στο δόξα πατρί. Ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου. Η εγωιστική μου άγνοια για τις φυσικές συνέπειες του σφάλματός μου με οδήγησαν μοιραία στη διαμόρφωση μιας αδιάκοπης αμαρτίας, η οποία έχει μείνει ανεξίτηλη στη σάρκα μου, όπως η χλωρίνη επάνω στο ύφασμα.

Η αέναη εσωτερική πάλη μου ήταν βασανιστική και επίπονη. Στη θέα ενός ξηλωμένου οδοστρώματος ή ενός αδυσώπητου κομπρεσέρ, η καρδιά μου δονούσε πιο εκκωφαντικά και από το ίδιο το έδαφος. Ακάθαρτοι, κακοί και βλάσφημοι λογισμοί τριβέλιζαν το μυαλό μου και με έσπρωχναν όλο και πιο κοντά στον απαγορευμένο “καρπό” με διπλό επεξεργαστή και κορυφαία ευκρίνεια. Ενώ η θεϊκή εντολή ήταν ρητή, εγώ όχι μόνο γύρισα να δω τι συμβαίνει στα Σόδομα και τα Γόμορρα, αλλά τα φωτογράφισα κιόλας. Μπορεί να μην έγινα αλυκή, όπως η γυναίκα του Λωτ, αλλά η τιμωρία μου ήταν το ίδιο υποδειγματική.

Από τη μια ημέρα στην άλλη, οικονόμησα τη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου, που σηκώνει στην “καμπούρα” του τις αμαρτίες, τα λάθη, τις αντιφάσεις και τα ελαττώματα όσων πάσχιζαν τόσο καιρό να βρουν το εξιλαστήριο θύμα για να του αποδώσουν ακόμα και το χαλάζιο που έβγαλαν στο δεξί τους μάτι.

Έκτοτε, ένα δάκτυλο με ακολουθούσε σε κάθε βήμα μου εντός του κόμβου. Στο μανάβικο, στο φαρμακείο, στο φούρνο, στο περίπτερο ένα βλέμμα ήταν διαρκώς καρφωμένο επάνω μου. Στην προσπάθειά μου να εντοπίσω την πηγή της αρνητικής ενέργειας που είχε κουρελιάσει τα τσάκρα μου, προσέκρουα μονίμως σε νεύματα αποδοκιμασίας και θυμού.

Το κακό που είχα προκαλέσει ήταν μεγάλο και ανεπανόρθωτο. Προφανώς, το φλας της φωτογραφικής μηχανής, εκτός από ερεθισμό στις γυρισμένες πλάτες των εργατών, προκαλούσε και φθορά στο υλικό το οποίο θα στρωνόταν εκ νέου στο έδαφος.

Γιατί να κάνω ζημιά σε ένα τόσο σημαντικό και μεγαλόπνοο έργο, όπως αυτό, το οποίο θα συμβάλλει στην ομαλή ροή της κυκλοφορίας; Οι Ερινύες με καταδιώκουν κάθε φορά που αναγκάζομαι να περάσω από το συγκεκριμένο σημείο και να έρθω αντιμέτωπος με την καταστροφή, που φέρει την “υπογραφή” μου.

Αν δεν κατοικούσα λίγα μέτρα πιο πάνω, δεν θα περνούσα ποτέ από την πλατεία, δεν θα τραβούσα ποτέ εκείνες τις φωτογραφίες, δεν θα συνομιλούσα ποτέ με τους επιχειρηματίες και δεν θα γινόμουν ποτέ βάρος σε κανέναν.

Επομένως, συγχωρέστε με πάτερ. Συγχωρέστε με, που μένω στην Ερμούπολη, που αγαπάω τη δουλειά μου, που μιλάω με τον κόσμο, που τραβάω φωτογραφίες, που δεν επιστρέφω στο σπίτι μου με ελικόπτερο και που έχω άποψη. Γενικότερα, συγχωρέστε με που υπάρχω και ζω.

Εξάλλου, όλοι είμαστε αμαρτωλοί από τη μέρα που γεννιόμαστε και πολλές φορές γινόμαστε και επαγγελματίες αμαρτωλοί για να επιβιώσουμε. Είναι εύκολο να ζητάμε τα ρέστα από αυτούς, που δεν έχουν ούτε ένα λεπτό στην τσέπη τους. Η ετικετοποίηση και ο στιγματισμός προσώπων, στα οποία επιδιώκουμε να αποδώσουμε ευθύνες είναι ο εύκολος δρόμος για να αποτινάξουμε από πάνω μας λάθη δικά μας ή άλλων, τα οποία μοιραία χρεωνόμαστε και εμείς.

Καταδικάζουμε κάποιον για τις αμαρτίες του, χωρίς να αποκαλύψουμε ποτέ ότι με τις πράξεις του απλά μας γκρέμισε τα δικά μας σχέδια. “Φτου σου, που έφαγες το προφιτερόλ από το ψυγείο, ενώ κάνεις δίαιτα”, θα μαλώσουμε τη φίλη μας όχι γιατί δεν πρόκειται να γίνει ποτέ συλφίδα, αλλά γιατί είχαμε βάλει κι εμείς στο “μάτι” το ίδιο γλυκό.

Μήπως τελικά οι αμαρτίες είναι σαν τις άσπρες τρίχες, που αν προσπαθήσεις να ξεριζώσεις μία, το κεφάλι σου μετατρέπεται σε χιονοδρομικό κέντρο; Τι είναι αμαρτία, τέλος πάντων; Αν δανειστώ τον ορισμό της από την Βικιπαίδεια, θα αμαρτάνω ή όχι; Θα το ρισκάρω. “Αμαρτία είναι η παράβαση του θρησκευτικού νόμου από τον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να αμαρτήσει είτε με την πράξη είτε με τη σκέψη του. Γιατί, όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός αρκεί και μόνο να επιθυμήσει κανείς κάτι κακό, για να θεωρηθεί ότι αμάρτησε”.

Συνεπώς, αν είναι το Ηρώων αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία, θα βγω να το φωνάξω, να το πω πως είμαι αμαρτωλός που το αγαπώ. Αφήστε πάτερ το faecebook και συγχωρέστε με, επιτέλους.