Εις τον αφρό της παραφροσύνης

Για να σε δω.... Εσύ τελευταία έχεις ομορφύνει επικίνδυνα. Ποια είναι τα μυστικά της λάμψης σου; Μήπως το μοντέρνο κούρεμα; Ο καινούριος σκελετός; Η σιδηροδρομική γραμμή “φαβορίτα-μούσι” ή ο αφρός που ξεχειλίζει από το στόμα σου σαν να να πνίγεσαι από την εξαγγείωση υγρών στις κυψελίδες;

Αν όμως δεν περνάς οξύ πνευμονικό οίδημα και αν δεν έχεις μπερδέψει το αλάτι με τη μαγειρική σόδα, τότε γιατί παριστάνεις το αναβράζον παυσίπονο; Μήπως σε ξέβρασε το κύμα μαζί με άλλα οργανικά υλικά; Μήπως το ποτήρι σου είχε σαπουνάδα, που δεν είχες ξεπλύνει καλά; Ή μήπως επιχείρησες το πείραμα με τις καραμέλες και το αναψυκτικό, που απελευθερώνει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα και από το ηφαίστειο Εϊγιαφιέλ στην Ισλανδία;

Για να μετατραπεί από τη μία ημέρα στην άλλη η στοματική σου κοιλότητα σε μπανιέρα της Κλεοπάτρας, θα συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος. Εάν δεν σου προσθέσει κανείς απορρυπαντικό για να ξεκινήσει η πρόπλυση, τότε ο αφρός των ημερών σου οφείλεται σε λόγους που δεν συνδέονται με τις οικοκυρικές συνήθειές σου. Και τέλος, εφόσον δεν είσαι φίλος του καφέ, αποκλείουμε αυτομάτως το ενδεχόμενο να αναβλύζει από τα μέσα σου ένα πηχτό αφρόγαλα.

Η ικανότητα του να παράγεις από μόνος σου φούσκες, χωρίς νερό και σαπούνι, θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα μία ολόκληρη σειρά προϊόντων του πλανόδιου εμπορίου. Είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτο ένα τόσο μεγάλο ταλέντο, που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στο τσίρκο και σε φεστιβάλ, παγκοσμίου φήμης. Όλοι θα έσπευδαν να θαυμάσουν από κοντά τον άνθρωπο-μπουρμπουλήθρα. Τον άνθρωπο που αφρίζει, χωρίς χημικά συστατικά και λοιπά βοηθήματα. Τον άνθρωπο-πορτοκαλάδα που με ένα μόνο ταρακούνημα δροσίζει έναν ολόκληρο λόχο.

Το μυστικό για μοναδικές αφρίζουσες στιγμές, γεμάτες ένταση και αδρεναλίνη, είναι η χρήση των κατάλληλων λέξεων και φράσεων. Αν για παράδειγμα ο Αλή Μπαμπά δεν φώναζε “σουσάμι άνοιξε”, ακόμα θα περίμενε να μετακινηθεί ο βράχος για να εισέλθει στη σπηλιά. Ομοίως, αν επιθυμείς να δεις τον άνθρωπο-σαπουνόφουσκα επί τω έργω, θα πρέπει να του μιλήσεις στη γλώσσα του. Να βρεις τους κώδικές του και να αρθρώσεις αυτό που περιμένει να ακούσει.

“Θα μου κάνετε μια δήλωση”; Τότε, μεγάλα κύματα με αφρώδεις κορυφές και έντονο πίτυλο θα σου θυμίσουν το φονικό τσουνάμι στην Ταϊλάνδη το 2004, με τους 5.400 νεκρούς. Πράγμα που σημαίνει ότι στην περίπτωσή σου, ο Ανδρέας Εμπειρίκος δεν θα έγραφε “για γυμνές, ημίγυμνες και άλλες γυναίκες με φορέματα και μποτίνια, που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα, όπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάμε μες στον αφρό της θάλασσας”. Αλλά “για χαζούς, ημίχαζους και άλλους αφελείς με αγαθές προθέσεις, που αγνοώντας την παραφροσύνη του κόσμου, έπαιξαν με τη θάλασσα και τους κουκούλωσαν τα κύματα”.

Εξάλλου, ο αφρός δεν είναι παρά ένας διαφανής και “εξευγενισμένος” βούρκος, ο οποίος προτάσσοντας τις χαριτωμένες φυσαλίδες του, ως δέλεαρ, επιδιώκει να σε παρασύρει στον πάτο του. Το ερώτημα είναι τι κάνεις όταν δεν έχεις αποφασίσει αν επιθυμείς να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σαν τη Μικρή Γοργόνα. Να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσεις πόδια και να βγεις στην ξηρά και κάποιος άλλος να σε τραβάει επίμονα από την ουρά ξανά κάτω.

Μία ταλαιπωρία, την οποία είσαι αναγκασμένος να υπομένεις, κάθε φορά που ο -υποψήφιος για ρεκόρ Γκίνες- “φούσκας” έχει κέφια, με την πεποίθηση κιόλας ότι οι αφροί του είναι ικανοί να σε τρομοκρατήσουν και να σε κρατήσουν μακριά από την επιφάνεια. Ακόμα και το γεγονός ότι δεν σου επιτρέπει να τον ενημερώσεις πως “πλανάται πλάνην οικτράν”, υποδηλώνει έναν άνθρωπο αγνώμονα, αδαή και σε σύγχυση, που αδυνατεί να ξεχωρίσει τον θύτη από το θύμα και προτιμά να ρίχνει το “μελάνι” του προς πάσα κατεύθυνση, προκειμένου να σωθεί ο ίδιος.

Και ενώ προσπαθείς να του εξηγήσεις ότι ο αφρός, αν και φαντασμαγορικός μπορεί εύκολα να βαρέσει στα νεύρα, εκείνος σου υπογραμμίζει ότι όσο περνάει από το χέρι του δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να επισκεφτείς το απάνεμο λιμανάκι, που έχεις βάλει στο μάτι. Και για να στο κάνει πιο κατανοητό, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να σου υποδείξει να μην επιχειρήσεις ποτέ ξανά να ασχοληθείς μαζί του, καθώς εκείνος είναι ο “αυτοκράτορας της θάλασσας” και δεν σηκώνει οποιοδήποτε μπαϊράκι.

Ως εκ τούτου, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις το κολύμπι σου, αφήνοντας τον βασιλιά “φούσκα” να νομίζει ότι με τον αφρό του, οι γύρω του τον σέβονται και τον υπολογίζουν. Εκτίμηση που επιβεβαιώνει την Παροιμία ΚΣΤ' της Παλαιάς Διαθήκης “ως ο κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως ο άφρων επαναλαμβάνει την αφροσύνην αυτού”.