Φτου ξελευτερία

Πόσες φορές συνηθίζουμε να λέμε πως ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο κακός ο εαυτός μας; Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί εγκλωβισμένοι στους λανθασμένους τρόπους συμπεριφοράς μας όσον αφορά σε επίπεδο παρουσίας μας ως μονάδας μέσα στο κοινωνικό σύνολο;

Η απάντηση για όλους μας είναι μία. Άπειρες! Αλλά ο κατάλογος των ερωτημάτων ίδιας υφής που βρίσκουν την απάντησή τους σε αυτή τη μία λέξη... ανεξάντλητος.

Αποτελεί κοινή παραδοχή και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη επεξεργασία από τους μικρούς και συνάμα εφευρετικούς – για παράπονα - εγκεφάλους μας, ότι μία πόλη, ένα νησί, μία περιοχή θα έχει πάντοτε θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά. Γίνεται αντιληπτό πως η Σύρος για παράδειγμα έχει ρυμοτομηθεί με τέτοιο τρόπο που καθίσταται αδύνατη η βελτίωση των δρόμων της στο κέντρο και την πόλη και που ως εκ τούτου, η ανθρώπινη παρέμβαση με απώτερο στόχο τη λύση ενός προβλήματος κρίνεται εξαιρετικά επίπονη πνευματική δουλειά που σίγουρα θα κοπιάσει και τον πιο επίμονο λύτη.

Όταν τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα, τότε υπάρχει και αντίστοιχη ατζέντα πιθανών επιτρεπόμενων λύσεων. Με το πέρασμα των χρόνων διαπιστώνεται πως η Σύρος έχει έναν τεράστιο αριθμό οχημάτων κι έναν τεράστιο αριθμό δικύκλων που συγκεντρώνεται στο λιμάνι και την πόλη καθημερινά, με αποτέλεσμα ετούτος ο μικρός τόπος, να φαίνεται πως δεν διαφέρει σε αυτό το σημείο από το κυκλοφοριακό πρόβλημα που συναντά κανείς σε μεγάλα αστικά κέντρα και μάλιστα, τις ώρες αιχμής.

Κι εδώ... αρχίζει η μεγάλη γιορτή των παραπόνων στην καλύτερη περίπτωση, αλλά και των απρεπών χαρακτηρισμών ή και χειρονομιών στη χειρότερη περίπτωση. Μόλις “κολλήσει” κάποιος με το αυτοκίνητό του σε έναν δρόμο γιατί ένας άλλος οδηγός έχει διπλοσταθμεύσει με αποτέλεσμα κάποιο φορτηγό να μην μπορεί να στρίψει αφού ανάμεσά τους ένας ανυπόμονος οδηγός μηχανής επιχειρεί να προσπεράσει για να ξεφύγει από το πρόβλημα, προκαλώντας όμως ακόμη μεγαλύτερη αναστάτωση, τότε είναι η χρονική στιγμή, που ακούγεται ως παράφωνη χορωδία η αγανάκτηση όλων των εμπλεκομένων στο κομφούζιο. Και τα κοσμητικά επίθετα που εξαπολύονται εκατέρωθεν με μορφή βροχής “γεννούν” μεγαλύτερο θυμό κι εκνευρισμό.

Όσον αφορά σε αυτό το πρόβλημα της πόλης ή και λίγο έξω από το κέντρο της χωρούν σίγουρα μόνον μικρές διορθωτικού χαρακτήρα παρεμβάσεις - άμεσα - επάνω στους δρόμους. Παρεμβάσεις όπως η παρουσία αστυνομικών προκειμένου να ρυθμίζεται η κυκλοφορία ή ακόμη και κόμβος με νησίδες που στόχο έχουν την πειθαρχία μας σύμφωνα με κανόνες και μέσα σε όρια.

Προτού προβούμε σε οποιαδήποτε παράπονα ή φωνές άνευ ουσίας για το πρόβλημα που βιώνουμε, ας σκεφθούμε πόσες φορές συμβάλλαμε με τη στάση μας στην επιδείνωσή του. Είτε προσπερνώντας τα σήματα και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, είτε σταθμεύοντας άναρχα και παράνομα γιατί φυσικά έτσι μπορούμε, είτε “κλείνοντας” χώρους πρόσβασης Αμεα, είτε σπρώχνοντας ακόμη και διακριτικά με το φτερό του αυτοκινήτου μας το όχημα που βρίσκεται όπισθεν ώστε να χωρέσουμε να σταθμεύσουμε εκεί που δεν χωρά να πέσει ούτε καρφίτσα!

Ζητούμενο και συνάμα πρόκληση για όσους έχουν και θα έχουν την ευθύνη της καταλυτικής ρύθμισης του εν λόγω προβλήματος είναι η αναζήτηση τρόπων που θα γίνουν εφικτό σχέδιο και θα αποσυμφορήσουν την πόλη.

Ζητούμενο για εμάς ως πολίτες και ως οδηγοί είναι να εξασκήσουμε τον εαυτό μας σε μία νοοτροπία που απομακρύνεται ριζικά από τον ετσιθελικό κι εγωιστικό τρόπο συμπεριφοράς που διατηρούσαμε έως αυτή την εποχή.

Σήμερα ο πρώτος κανόνας τον οποίο καλούμαστε να τηρήσουμε είναι ο κόμβος της.... πειθαρχίας! Αύριο θα είναι κάτι άλλο! Προτού σπεύσουμε να αφορίσουμε εξ ορισμού ό,τι καλό πηγαίνει να γεννηθεί σε αυτό το νησί – όταν αυτό πράγματι, ωφελεί το κοινωνικό σύνολο στην πράξη καθημερινά – ας σκεφθούμε επάνω σε μία παρατήρηση. Ότι ως πρωτεύουσα των Κυκλάδων με πολύτιμο ιστορικό, αρχιτεκτονικό και πολιτιστικό πλούτο, φθάσαμε στο σημείο να είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε επίπεδο προόδου.

Εγκλωβισμένοι στην καταστροφική νοοτροπία της γκρίνιας και συνηθισμένοι στην ψευτο-ανακουφιστική στάση της επίρριψης ευθυνών πάντα στους άλλους και ποτέ σε εμάς, μήπως έφθασε η στιγμή να πούμε επιτέλους φτου ξελευτερία στον πιο κακό μας εαυτό;