Συν Αθηνά και χείρα κίνει

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Αυτό το ερώτημα θυμίζει εδώ και πολύ καιρό η σκέψη αν η τουριστική ανάπτυξη θα φέρει τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές ή το αντίστροφο. Ότι δηλαδή η λειτουργία των καταστημάτων και τις Κυριακές θα συμβάλλει ως ένα βαθμό στην τουριστική ανάπτυξη ενός τόπου.

Το συγκεκριμένο θέμα μάλιστα, φαίνεται να μονοπωλεί σχεδόν το ενδιαφέρον του εμπορικού κόσμου στο νησιώτικο χώρο, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις και συναντήσεις, στο πλαίσιο των οποίων σύμφωνα με τις δηλώσεις των αρμοδίων, “το ποτάμι είναι ξεκάθαρο, πως δεν γυρίζει πίσω”.

Αναμφισβήτητα, το ζητούμενο σε κάθε μικρό τόπο και όχι μόνο, είναι να μπορεί να ευημερεί και να προσφέρει κάλυψη των αναγκών των κατοίκων του και των επισκεπτών του. Το απευκταίο – με το οποίο φαίνονται να φλερτάρουν συστηματικά κάποιες τοπικές κοινωνίες – είναι να “κλείνονται” στο καβούκι τους και να αναθεματίζουν τη μοίρα και το κακό ριζικό τους, ζητώντας μάλιστα a posteriori τα ρέστα από εκείνους που φέρουν μία σημαντική ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, τους οποίους όμως στο παρελθόν, οι ίδιοι υποστήριζαν με σταθερό κι επαναλαμβανόμενο τέμπο.

Στο παρόν όμως, ο κατάλογος των παραπόνων και του καταλογισμού ευθυνών παρουσιάζεται μακροσκελής και συνεχώς συμπληρούμενος. Πως είναι δυνατόν ακόμη και να συζητούν εκπρόσωποι φορέων την πιθανότητα λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές τη στιγμή που κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και του κανονικού ωραρίου οι δείκτες της κίνησης στην αγορά κάνουν βαθιά βουτιά και σχεδόν “αγγίζουν” τον πάτο του βυθού; Πώς είναι δυνατόν να επιλέγεται – αν και πρωτεύουσα νομού – ένα μη τουριστικό νησί για την πιλοτική εφαρμογή της απόφασης της κυβέρνησης; Γιατί δεν κάνουν δεκτά τα αιτήματα του εμπορικού κόσμου να παραμείνει η κατάσταση ως έχει; Γιατί δεν βλέπουν ότι όλα εξυπηρετούν την επέλαση των πολυκαταστημάτων και μόνο; Μα δεν κατανοούν ότι έχουμε “φθάσει στην κόκκινη γραμμή”;

Αυτά και πολλά ακόμη είναι τα ερωτήματα “αυτοκαταστροφής” που ταλανίζουν συνεχώς τον εμπορικό κόσμο μη αναπτυγμένων – ούτε καν σύμφωνα με τις ελάχιστες δυνατότητές τους - “τουριστικών” προορισμών, την ίδια στιγμή που το θερμόμετρο του θυμού και της αγανάκτησης ανεβαίνει στα ύψη ακούγοντας την κραυγή ενός άκρως τουριστικού προορισμού όπως η Σαντορίνη, να ζητά να συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο προκειμένου να κατοχυρώσει τη λειτουργία της, τις ημέρες της Κυριακής.

Είναι σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στα νησιά του νομού Κυκλάδων τόσο όσον αφορά στις δυνατότητές τους, όσο όμως και στη νοοτροπία τους. Και ο δεύτερος παράγων είναι ίσως ο σημαντικότερος. Καθώς... ακόμη και να δεχθούμε ότι ελαφρυντικά υπάρχουν αφού η πρωτεύουσα του νομού είχε στηρίξει τις δυνάμεις της σε άλλες οικονομικές σταθερές που πλέον ξεριζώθηκαν, δεν μπορεί να δεχθεί κανείς ότι δεν υπήρχαν στον τόπο έστω και λίγοι άνθρωποι που να είχαν την ικανότητα να προβλέψουν ή έστω να αφουγκραστούν τα πρώτα σημάδια παρακμής που έκαναν την εμφάνισή τους.

Είναι θλιβερό να επαναλαμβάνει κάποιος, ότι αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για την πρόοδο κάθε τόπου καθώς και για την οικονομική και πνευματική άνοδό του, δηλαδή η σκληρή δουλειά και η προνοητικότητα, μοιάζει σήμερα να είναι ο μεγαλύτερος φόβος του.

Και η ανάπτυξη ενός τόπου, μπορεί να κρύβει “δόσεις” ιδεολογικής διαμάχης ανάμεσα σε φιλελεύθερους και αριστερούς για τον τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί και σχετικά με το ποιες κοινωνικές ομάδες θα ωφελήσει, ωστόσο πέρα και πάνω από αυτά, υπάρχει ο άνθρωπος. Ένα ον εξ ορισμού πλασμένο για να ακολουθεί ανοδική πορεία, να γίνεται καλύτερο για το κοινωνικό σύνολο, να βελτιώνεται, να συμμετέχει στην πρόοδο και να γεννά ιδέες που θα τις κάνει πράξη.

Εύκολη η νοοτροπία της μίζερης αντιμετώπισης των καταστάσεων στην οποία επαναπαύονται πολλοί παρηγορούμενοι από τον πόνο και την κατήφεια του διπλανού τους, αλλά επίπονος και γόνιμος στο τέλος του, ο δρόμος της πάλης με ό,τι σαθρό και ξεπερασμένο διατηρείται ζωντανό ακόμη και σήμερα.

Σκοπός δεν είναι ποια πλευρά θα βγει κερδισμένη στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Στόχος εδώ και χρόνια θα έπρεπε να είναι πώς οι επιχειρήσεις – πολλώ δε μάλλον εκείνες που διατηρούν προσωπικό - θα επηρεάζονταν λιγότερο από την όποια κρίση στη χώρα, έχοντας εξασφαλίσει την οικονομική ομαλή πορεία του νησιού, με άξονα τα πλεονεκτήματά του, ώστε σε μία τέτοια από το πουθενά(;) ιδέα, να μην είχε τη δύναμη ούτε να τρομοκρατήσει τον εμπορικό κόσμο, ούτε να του προσθέσει στα οφέλη που θα είχε φροντίσει να εξασφαλίζει ούτως ή άλλως.

Σε έναν τόπο και μία πόλη που γνώρισε στο ζενίθ της κλίμακας τί θα πει ανάπτυξη μία ριζικά διαφορετική εποχή από τη σημερινή, με όλο τον σεβασμό να μου επιτραπεί να υπενθυμίσω την πεποίθηση εκείνων που ολοκληρωτικά διέφεραν στη νοοτροπία και που μας πρόσφεραν αυτόν εδώ τον τόπο: Συν Αθηνά και χείρα κίνει!