Αχ αυτή η νοοτροπία

Πόσο βαρετό και κουραστικό καταντάει αλήθεια να ακούς συνεχώς τον ένα να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλο, επιρρίπτοντας του τις ευθύνες για ότι αρνητικό συμβαίνει.

Για ότι δεν πάει καλά και για ότι μας ενοχλεί, φταίνε πάντα οι άλλοι.

Άλλωστε το ίδιο βαρετό και κουραστικό είναι να επαναλαμβάνουμε πως ο ωχαδερφισμός στον οποίο έχουμε οδηγηθεί είναι ένα από τα στοιχεία της βαθιάς κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε.

Όμως έρχονται απλά γεγονότα, εικόνες που εκτυλίσσονται σε ανύποπτη στιγμή μπροστά στα μάτια όλων και όμως περνάνε απαρατήρητα, προκαλώντας εκ νέου την ανάγκη να γυρνάμε στις ίδιες διαπιστώσεις.

Γεγονός που εκτυλίχτηκε προ τριημέρου, στο πλοίο της γραμμής για Σύρο, το οποίο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, χωρίς όμως κανείς από τους επιβάτες να δώσει ιδιαίτερη σημασία σε ότι εκτυλισσόταν δίπλα του.

Μεταξύ των επιβατών ήταν και μαθητές γαλλικού σχολείου με τους τέσσερεις συνοδούς καθηγητές τους, που είχαν προορισμό τη Σύρο.

Ήταν μικρά παιδιά, προεφηβικής ηλικίας, κάπου μεταξύ 12 με 15 ετών, τα οποία εκδήλωναν την ένταση που η ηλικία τους δικαιολογούσε, στο βαθμό που δεν έγιναν ούτε για μία στιγμή ενοχλητικά προς τους συνταξιδιώτες τους.

Σε κοντινή τους απόσταση οι συνοδοί τους, που διατηρώντας ιδιαιτέρως χαμηλούς τόνους στις μεταξύ τους συζητήσεις, έδειχναν να απολαμβάνουν το ταξίδι τους.

Όταν από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούστηκε η ανακοίνωση για προσέγγιση στο λιμάνι της Σύρου, όπου όπως φάνηκε έπρεπε να αποβιβαστεί αυτή η ομάδα εκδρομέων, σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να ετοιμάζονται για αποβίβαση.

Μόλις τα παιδιά πήραν τα πράγματα τους, οι συνοδοί, χωρίς υποδείξεις ή φασαρία, άρχισαν να τακτοποιούν τον χώρο τον οποίο χρησιμοποίησαν.

Τράβηξαν μία προς μία τις καρέκλες γύρω από τα τραπέζια, φέρνοντας τες στην αρχική τους θέση, μάζεψαν ότι τυχόν είχαν αφήσει γύρω και αθόρυβα συνόδευσαν τα παιδιά τους στην έξοδο.

Πόσες φορές δεν έχουμε ταξιδέψει και σχολιάζουμε αρνητικά για τα σκουπίδια που υπάρχουν γύρω, επιρρίπτοντας ευθύνες στο προσωπικό του πλοίου που αργεί να τα μαζέψει και όταν σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας έχουμε αφήσει περισσότερα από αυτά που βρήκαμε;

Πόσες φορές η ασύδοτη συμπεριφορά παιδιών, μας έχει οδηγήσει να στραφούμε προς αυτά αγανακτισμένοι;

Πόσες φορές ενήλικες συνοδοί ανηλίκων συμπεριφέρονται είτε υστερικά είτε αδιάφορα, προκαλώντας τον αρνητικό μας σχολιασμό;

Πόσες φορές έχουμε κάνει έστω την παραμικρή κίνηση να συμπεριφερθούμε με τακτ και πολιτισμό σε κοινόχρηστους χώρους και όχι να τρέξουμε να εξασφαλίσουμε την βολικότερη θέση για να απλώσουμε τα πόδια μας και να κοιμηθούμε, ακόμα και όταν δίπλα μας άλλοι ψάχνουν καρέκλα για να καθίσουν;

Μα αυτοί ακριβώς είμαστε εμείς.

Εμείς οι ίδιοι που πρέπει να αναλογιστούμε, πόσες φορές έχουμε συναντήσει τέτοιες καταστάσεις, όπου η πράξη είναι αυτή που διδάσκει;

Εμείς οι ίδιοι οι ωχαδερφιστές, οι καλοπερασάκηδες, οι εξυπνότεροι των άλλων, οι πονηροί, οι κατακριτές.

Εμείς που σηκώνουμε το δάχτυλο είτε για να δείξουμε τον δίπλα ως υπαίτιο για κάθε στραβό, είτε για να του κάνουμε μάθημα.

Εμείς που αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ δάσκαλοι ήθους, ύφους και συμπεριφοράς.