Μη σκούζετε μαντάμ

Συγγνώμη που θα σε στεναχωρήσω, αλλά αν εξακολουθείς να συγχέεις τις άριες με τη σειρήνα του Νεωρίου, τότε είσαι αθεράπευτα ανίδεος. Πώς να συνεννοηθούμε όταν μου λες ότι οι σοπράνο κάνουν σαν συΐδες που τις σφάζουν; Οι ηρωίδες του μελοδράματος είναι τραγικές φιγούρες. Μπορεί να μην έχουν τον αδερφό τους άταφο ή να μην έχουν φάει τη μάνα τους “λάχανο”, βιώνουν όμως το δικό τους δράμα.

Όταν η Μαντάμ Μπατερφλάι βρίσκεται ένα βήμα πριν το χαρακίρι, το τελευταίο πράγμα που την ενδιαφέρει είναι αν θα ξυπνήσει το μωρό στην κούνια, ή ο θεατής στην μπροστινή σεζλόνγκ στην πλατεία. Δεν είναι δυνατόν η Τόσκα να νοιαστεί για τα δικά σου ώτα, όταν νιώθει την ανάγκη να εξωτερικεύσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων της πριν πέσει στα παγωμένα νερά του Τίβερη. Αυτό το λες και αναισθησία.

Αν έχουν όλοι το ίδιο σκεπτικό, τότε σε λίγο καιρό θα τραγουδάμε πάλι “πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι; Κανένας πια δεν έχει μείνει”. Μα πώς να μείνει όταν αρχίζεις τα “δριμύ κατηγορώ”, επειδή άκουσες την κορώνα και σου 'φυγε απ' το στόμα το χοιρινό.

Καταρχάς, ο πόνος στην όπερα δεν είναι βουβός. Εδώ μία κατσαρίδα βρίσκεις απρόσκλητη στο σπίτι σου και σου τηλεφωνούν απ' την Τήνο να σε ρωτήσουν “τι έπαθες και οδύρεσαι”. Και δεν θα γδάρει τον λαιμό της η Βιολέτα Βαλερύ (Τραβιάτα) που θυσιάζεται για να λυτρώσει τον αγαπημένο της;

Θεωρώ ότι έχεις χάσει κάθε ίχνος ευαισθησίας. Σου προτείνω να πάμε στη βραδιά συμφωνικής μουσικής να μετρήσουμε μαζί τα άστρα, όπως το “παιδί” του Λουντέμη και μου απαντάς “όχι, θα βγάλουμε μυρμηγκιές”. Κανένας ρομαντισμός. Συν ότι με ρωτάς αν ο Λουντέμης έχει σχέση με τον χωρικό αντιδήμαρχο της Ποσειδωνίας. Ασχολίαστο.

Πώς είναι δυνατόν να μην συγκινείσαι από τα λιμπρέτα και τις ερμηνείες των τραγουδιστών και να σκέφτεσαι αν θα προλάβεις τον τελικό του Μουντιάλ; Δηλαδή είναι καλύτερος ο Μέσι από την καλλιτέχνιδα, που επί δύο ώρες επιβάρυνε τη δική της μέση για να σε μάθει ότι Πουτσίνι είναι το επίθετο Ιταλού συνθέτη και όχι κάποιο απαγορευμένο προσωνύμιο;

Δεν φτάνει που η βραδιά κάτω απ' τα άστρα άρχισε πριν βραδιάσει, ώστε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη του αγώνα, παραπονιέσαι κιόλας. Οι υπεύθυνοι της παραγωγής μετέφεραν την εκδήλωση δύο ώρες νωρίτερα, επειδή αφουγκράστηκαν τις δικές σου ανάγκες και όχι γιατί φοβήθηκαν πως διαφορετικά, η συναυλία θα μετατρεπόταν σε ιδιαίτερο μάθημα κλασικής μουσικής στο άγαλμα του Μιαούλη.

Μην είσαι αχάριστος. Τόσοι άνθρωποι συνωστίσθηκαν στα σκαλιά του δημαρχείου για να σου τραγουδήσουν, τόσοι κορσέδες βγήκαν από τα συρτάρια για να σε εντυπωσιάσουν, τόσο ρεύμα καταναλώθηκε για να μαγευτείς από τον φωτισμό και μιλάς ακόμα για “τσιρίδες”; Κι εσύ, όταν μαγκώνεις το δάχτυλό σου στην πόρτα ουρλιάζεις, αλλά το δικό σου σκούξιμο δεν έχει την υπογραφή ούτε του Βέρντι, ούτε του Ροσσίνι, ούτε του Μπιζέ.

Αντί λοιπόν να κάθεσαι να δυσανασχετείς, μπορείς να αντλήσεις πολλές χρήσιμες πληροφορίες μέσα από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αιγαίου. Όπως για παράδειγμα ότι η καρέκλα θα φορεθεί πολύ φέτος. Σαφώς και δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω, όταν σου λέω “Ριγκολέτο” και εσύ ακούς “Σεμπαστιάν Λέτο”. Νισάφι πια με τους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές.

Αν παρακολουθούσες την όπερα του Βέρντι, έτσι ακριβώς όπως παρουσιάστηκε στο θέατρο Απόλλων πριν από λίγες ημέρες, θα έβλεπες ότι μία καρέκλα ήταν η προέκταση του χεριού του ομώνυμου ήρωα, ο οποίος σε κάθε πράξη του έργου, δεν την άφηνε σε ησυχία. Τη γύριζε, την αναποδογύριζε, τη στριφογύριζε...όπως ο ταχυδακτυλουργός με τα μπαλάκια. Προσπαθούσες να μαντέψεις πότε αυτή η καρέκλα θα προσγειωθεί στο κεφάλι κάποιου και έμενες με τον καημό ότι δε συνέβη ποτέ.

Εν τω μεταξύ, η επίδειξη της καρέκλας ήταν τέτοια, που πίστευες ότι φεύγοντας από την παράσταση, μαζί με το πρόγραμμα θα σου δώσουν και ένα προσπέκτους καταστημάτων επίπλου για να κάνεις τις αγορές σου. Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η προβολή που οι θεατές λίγο έλειψαν να ζητήσουν αυτόγραφο από την καρέκλα και όχι από τον καταπληκτικό Anooshah Golesorkhi, που ερμήνευσε μοναδικά τον ρόλο του Ριγκολέτο.

Άλλο ένα αξιοσημείωτο της παράστασης ήταν ότι η καρέκλα που περιέφερε ο ήρωας στη σκηνή ήταν η μοναδική καρέκλα που ταίριαζε περισσότερο στη διασκευή της γνωστής όπερας. Σύμφωνα με αυτή, η ιστορία εκτυλισσόταν στη Σύρο του 1950 και οι αυλικοί του “Δούκα της Μυκόνου” (;) ήταν ψαράδες και έμποροι της εποχής. Απλά, το μόνο παράξενο ήταν ότι στις ταβέρνες, όπου καθόταν ο θίασος, δεν υπήρχε μία συνοχή ως προς τον εξοπλισμό τους. Δηλαδή, άλλοι κάθονταν σε καρέκλες ταβέρνας, άλλοι σε καρέκλες γραφείου, άλλοι σε ό,τι βρέθηκε στην αποθήκη του θεάτρου. Το ίδιο προβληματάκι παρουσιάστηκε και στο ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς φάνηκε πως ο καθένας φόρεσε ό,τι βρήκε στη ντουλάπα του.

Επομένως, μη σκούζετε μαντάμ...Οι τσιρίδες έρχονται και παρέρχονται, ενώ η γνώση που αποκομίζεις μένει για πάντα.