Ένας θόρυβος δεν αρκεί

Η επικοινωνία υπήρχε ανέκαθεν στη ζωή των ανθρώπων ως πολύτιμο “εργαλείο” που διαδραμάτιζε επί της ουσίας καταλυτικό ρόλο στην αρμονική συνύπαρξή τους. Δεν είναι λίγοι οι φιλόσοφοι, οι συγγραφείς, οι πολιτικοί ακόμη και οι ποιητές που έχουν εξυμνήσει την ουσία της στο μέγιστο βαθμό. Η επικοινωνία όμως, δύο ή και περισσότερων ανθρώπων, προϋποθέτει διάλογο...

“Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων” είχε γράψει ο σπουδαίος Έλληνας νομπελίστας ποιητής (1963) Γιώργος Σεφέρης.

Μία ρήση που έρχεται μέσα σε δύο εισαγωγικά σημεία να φιλοξενήσει τέσσερις λέξεις και τρία άρθρα που περιγράφουν με τον πλέον απόλυτο τρόπο - από μία σκοπιά - όχι μόνον τον μονόλογο της πολιτικής ζωής της χώρας στη νεότερη Ελλάδα, αλλά και τον μονόλογο της τέχνης να κωφεύουν, στον οποίο γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές ανθρώπων. Εκείνοι, οι οποίοι ακόμη και σήμερα προκειμένου να εξυπηρετήσουν οποιονδήποτε στόχο, έλαβαν και λαμβάνουν θέση σε βασικούς τομείς της ζωής μας – με την αξία τους ή μη - και από εκεί... αποφασίζουν καθορίζοντας μοιραία την κοινή ζωή των πολλών.

Η κατεύθυνση μάλιστα που δίνουν, προς το καλό ή προς το κακό, προφανώς εξαρτάται από την έμφαση που απλόχερα θα χαρίσουν στην επικοινωνία με τους άλλους συμπολίτες τους, ώστε να αφουγκράζονται τις ανάγκες τους και να προασπίζουν την πορεία τους σε τούτο τον κόσμο, στη χώρα αλλά και στις μικρές κοινωνίες που ζούμε.

Σκοπός σύμφωνα με τη λογική δεν μπορεί παρά να είναι ένας. Η ύπαρξη και η ανάπτυξη της καλής επικοινωνίας, η οποία έχει κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις. Η καλή θέληση ενδεικτικά, είναι ένα βασικό συστατικό στοιχείο της επικοινωνίας που θα γεννήσει έναν εποικοδομητικό διάλογο, από τον οποίο θα βρεθούν λύσεις για τα εκάστοτε προβλήματα. Η καλή προαίρεση, δηλαδή, να μπορείς αλλά και να επιθυμείς να ακούσεις τον συμπολίτη σου είναι ένα επιπρόσθετο βασικό πλεονέκτημα.

Η ειλικρίνεια επίσης και οι μεγάλες δόσεις αυτής με τις οποίες “ντύνει” κανείς τους λόγους του, αποτελεί μία ακόμη παράμετρο που βοηθά στη συνεννόηση των ανθρώπων. Προτιμότερη θα ήταν η παραδοχή ενός λάθους για παράδειγμα, από την προσπάθεια παραπλάνησης ενός νοήμονα ανθρώπου, όποια ηλικία κι αν έχει...

Την αντίθετη τροπή βέβαια θα μπορούσε να λάβει η επικοινωνία των ανθρώπων – όπως και λαμβάνει άλλωστε καθημερινά την εποχή της κρίσης των αξιών και της οικονομίας στην οποία ζούμε – αν έστω και η μία πλευρά εκ των συνομιλητών, αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο διάλογος αναμφισβήτητα θα εξυπηρετούσε και θα έδινε λύση σε κάθε ζήτημα.

Προς τη χειρότερη κατεύθυνση λοιπόν, στρώνουν το χαλί – πρωτίστως – η έπαρση και η αλαζονεία, χαρακτηριστικά συνήθως των ανθρώπων που με θλίψη μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι – παρά το νεαρό της ηλικίας τους και ως εκ τούτου τη θετική ενέργεια που κανονικά θα έπρεπε να διαθέτουν -, ξοδεύονται σε έτοιμα πράγματα και έτοιμες θέσεις, υποστηριζόμενοι ώστε να γίνονται πιόνια συμβάλλοντας συνειδητά ή ακόμη και ασυνείδητα στην υποβάθμιση της ζωής των πολιτών.

Στις ημέρες μας – και επειδή είναι κατανοητό καλύτερα και σε όλους τους νεότερους – αξίζει να πούμε, ότι η επικοινωνία φαίνεται να μοιάζει με την αντίστοιχη που... υπήρχε και δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει στους συνομιλητές – κανίβαλους εντός των συνεδριάσεων των φοιτητικών παρατάξεων.

Μοιάζει με θόρυβο που προέρχεται από ό,τι καλλιεργεί το σαπισμένο σύστημα και το αφήνει να φυτρώνει δεξιά κι αριστερά... για να εξυπηρετεί τους σκοπούς του.

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που υποστήριξε ο Mark Twain. Ότι “ο θόρυβος, δεν αποδεικνύει τίποτα. Συχνά η κότα που έκανε απλά ένα αυγό κακαρίζει λες κι έχει γεννήσει έναν αστεροειδή”.

Υ.Γ.: Οποιαδήποτε δύναμη μας δίνεται στα χέρια – καλό θα είναι να τη διαχειριζόμαστε – κυρίως όταν είμαστε πολύ νέοι σε ηλικία με σύνεση και αυξημένη προσοχή. Γιατί σήμερα είμαστε... αύριο δεν είμαστε!