Με τρέλανε το ντεμπούτο σου

Καθημερινά διανύω χιλιόμετρα. Τρέχω. Μπορεί να πέφτω, αλλά σηκώνομαι! Μπορεί να συναντώ εμπόδια και να προσπαθώ να κόψω το νήμα σε έναν ανώμαλο δρόμο, όμως δεν το βάζω κάτω. Συνεχίζω καθημερινά να τρέχω!

Ολοένα και περισσότερο το τελευταίο χρονικό διάστημα έχω επιδοθεί σε έναν αγώνα δύσκολο... να διαφέρω από αυτό που δε μου αρέσει και που θεωρώ επικίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα προσπαθώ να μάθω να συνυπάρχω βλέποντάς το “δίπλα” μου. Βλέπετε δεν ζούμε σε μία κοινωνία αγγελικά πλασμένη!

Δεν είμαι καμία έξυπνη... αλλά παρατηρώ! Δεν είμαι ευφυΐα... αλλά αντιλαμβάνομαι! Δεν είμαι παντογνώστης... αλλά αφουγκράζομαι! Δεν είμαι διάνοια... αλλά επικοινωνώ!

Δεν είμαι ειδήμων... αλλά τα στοιχειώδη, τα επεξεργάζομαι και τα γνωρίζω!

Δεν ξέρω αν θα ήταν χρήσιμο να αναφερθεί σε αυτό το σημείο η ρήση του Γάλλου συγγραφέα Pascal Bruckner, πως “Το πιο ενοχλητικό με τους ανίκανους είναι ότι μιλάνε” αλλά ακόμη κι εγώ η πιο άσχετη με τα πολιτικά πράγματα, ειλικρινά θα συμφωνήσω!

Όλα ξεκίνησαν πριν από λίγες ημέρες όταν για να μάθω από πρώτο χέρι “τί εστί πλοίο” έπρεπε να παρακολουθήσω μία σχετική συνάντηση παρουσία ανθρώπων που άρθρωσαν λόγο αναφορικά με το τί θεωρούν ως την καλύτερη λύση για ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του νησιώτικου χώρου, το ακτοπλοϊκό. Και προφανώς υπήρξαν οι νηφάλιες φωνές που διατύπωσαν εύστοχα παρατηρήσεις κι επισημάνσεις, χωρίς να λαμβάνουν μία συγκεκριμένη πολιτική γραμμή που προκαλεί μεγαλύτερες φουρτούνες στον ακτοπλοϊκό χάρτη των νησιωτών απλά για να είναι αρεστοί...

Ωστόσο, έκαναν το ντεμπούτο τους κι άλλοι... Εκείνοι που ως φαίνεται θα διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή μας προσεχώς και που όπως – από σπόντα(;) - αποδεικνύεται, μάλλον θα μας κάνουν τα τραβήξουμε μεγάλο κουπί!

Δεν ξέρω αν είχατε σκεφθεί ποτέ να βάλετε το χέρι ακόμη πιο βαθιά στην τσέπη για να ενισχύσετε τις μετακινήσεις σας από νησί σε νησί... Αλλά θα ήταν μία ακόμη ιδανική και ανέξοδη λύση για τους κρατούντες της πολιτικής, οι οποίοι καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα να μας νοικοκυρέψουν! Εμάς, τους πλέον σπάταλους κι ανοικοκύρευτους...

Αυτή επί της ουσίας ήταν μία σκέψη για την ακτοπλοϊκή επικοινωνία των μικρών νησιών, που δεν κρατήθηκε στα στενά όρια του προσώπου που την σκέφτηκε, αλλά εξαπελύθη σαν βολή προκαλώντας τουλάχιστον αμηχανία στους παρευρισκομένους!

Όχι να προτείνεις, αλλά ακόμη και να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε ένας νησιώτης μέσω νέων τελών να ενισχύει την άκρως προβληματική μετακίνησή του και επικοινωνία του με τα γύρω νησιά, αποτελεί αν μη τι άλλο πρόκληση, ενώ αποκαλύπτει πόσο μακριά από τα καθημερινά προβλήματα μπορεί να κινείται ένας “εκπρόσωπος” του κόσμου, που υπάρχει... για τα μάτια του κόσμου!

Πρόκληση, διότι ο κάθε φορολογούμενος υποτίθεται πως σε μία ευνομούμενη Πολιτεία πρέπει να απολαμβάνει τις αυτονόητες παροχές, αλλά και άκρως ενοχλητική σαν σκέψη, καθώς σε μία εποχή οικονομικής κρίσης μόνο ένας κάτοικος εξωγήινος θα μπορούσε να κάνει τον συγκεκριμένο συλλογισμό. Ότι δηλαδή ο μέσος νησιώτης που μάχεται για να επιβιώσει από την οικονομική λαίλαπα και ματώνει από αυτήν, θα μπορούσε να σηκώσει νέα οικονομικά βάρη επειδή έχει την τύχη να ζει σε νησί!

Και μπορεί σε ετούτο το σημείο να γεννώνται πολλά ερωτήματα, ωστόσο ένα είναι το σημαντικότερο και μάλιστα ρητορικό! Ποια νοοτροπία, πολιτική και πρακτική “γέννησε” αυτή τη στάση στα πολιτικά πράγματα, ενίσχυσε τη συγκεκριμένη επιδερμική “φιλοσοφία” ζωής και ποιος φέρει την ευθύνη που πρόσωπα χωρίς – έστω και την ελάχιστη - δόση έγνοιας για την καθημερινότητα του συνανθρώπου τους, τοποθετούνται... επικίνδυνα;

Όποια και να είναι η αυτονόητη απάντηση, λίγο πριν την αλλαγή της Αυτοδιοικητικής θητείας και σε ένα κλίμα ιδιαίτερα βαρύ - που μέλλεται ακόμη πιο σκληρό -, προκειμένου να ευθυμήσουμε λίγο, ένα έχω να παρατηρήσω! Με τρέλανε η ρηξικέλευθη ιδέα σου! Πώς να το πω; Με τρέλανε το ντεμπούτο σου!