Αν ήμουν δήμαρχος... θα σε άδειαζα

Αδυνατείς να διακωμωδήσεις μία κατάσταση τόσο τραγική ακόμη κι αν έχεις λάβει επάξια το αντίστοιχο βραβείο με το Πούλιτζερ όσον αφορά σε επίπεδο χιούμορ.

Αν είσαι δε, κάτοικος Ερμούπολης, τότε πολύ περισσότερο όσο διανύουμε το καλοκαίρι και μπαίνουμε στην “καρδιά” του Αυγούστου, προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατηθείς και να μην ανταποκριθείς καθημερινά με την αντίστοιχη αξιοσημείωτη “ευγένεια” σε... φιλοφρονήσεις που θα εισέπραττε ο χειρότερος εχθρός σου που μπορεί να είχε προβεί σε έγκλημα.

Πάρ΄τα όλα, πάρε και ετούτο, πάρε και το άλλο, από όλα παίρνεις το μεγαλύτερο, μα καλά μπιιιιπ είσαι; Άντε μπιιιπ κάνε πιο δεξιά ή ακόμη, πες στους μπιιιπ μπροστά σου να κουνηθούν, προσπέρνα ρε μπίιιιπ αλλά και πόσα άλλα μπίιιιιιιιπ εκτοξεύονται καθημερινά στο ιστορικό κέντρο της Ερμούπολης και έχουν τη ρίζα τους στο χάος που επικρατεί, είναι περιττό να απαριθμηθούν. Όταν μάλιστα αυτά τα μπιιιπ φλερτάρουν καθημερινά και ειδικότερα τις ώρες αιχμής με τον αστείρευτο από ιδέες ανθρώπινο εγκέφαλο, τότε να είσαι βέβαιος πως τη βρισιά όσο... παχουλή και να είναι, δεν πρέπει να την “λάβεις” προσωπικά αν δε θέλεις να προκληθεί χειρότερο κακό.

Μπορεί με τη σειρά του να υποφέρει από την ένταση και το κάθε πλήκτρο που ακουμπάς με τα ακροδάχτυλά σου όταν θελήσεις να γράψεις ένα κείμενο για ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια του νησιού, το κυκλοφοριακό, ωστόσο δεν παύεις ποτέ να επιθυμείς να στηλιτεύεις μία εικόνα που μόνο αγανάκτηση, φόβο και απερίγραπτο εκνευρισμό προκαλεί καθημερινά στους οδηγούς και τους πεζούς.

Το γράφω και το πιστεύω ακράδαντα πως τις ορθάνοικτες παλάμες που εισπράττουν οι συμπολίτες μου καθημερινά από πεζούς και οδηγούς, από μόνιμους κατοίκους ή και επισκέπτες, θα προτιμούσα να τις εισέπραττα εγώ αν ήμουν δήμαρχος, λαμβάνοντας μία γενναία απόφαση που μπορεί να ενοχλούσε και αδειάζοντας την πόλη από όποια κατασκευή με ρόδες υπό νορμάλ συνθήκες εξυοηρετεί τη ζωή των πολιτών.

Ακόμη κι αν χρειαζόταν να αξιοποιηθεί κάθε χώρος ή αλάνα ή γήπεδο επιπρόσθετα με τους περιφερειακούς χώρους στάθμευσης, θα δρομολογούσα κάποιο ακόμη ξεχασμένο... mini bus, θα ρύθμιζα ανά πέντε λεπτά τα δρομολόγια για την πόλη και θα εξυπηρετούσα τον κόσμο. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν αυτός ο τεράστιος όγκος οχημάτων θα μπορούσε να αποθηκευθεί συνολικά εκτός πόλης. Με συνετή χρήση των μεταφορικών μέσων από την πλευρά όλων μας, τότε ενδεχομένως και να ήταν εφικτό αυτό το σενάριο που ως αποτέλεσμα θα είχε πρωτίστως την ασφάλεια των πεζών και δευτερευόντως τη διατήρηση μίας καλής εικόνας στο κέντρο της πόλης. Θα μεριμνούσα μόνον για την ασφαλή τροφοδοσία των επιχειρήσεων και για την άμεση εξυπηρέτηση των επισκεπτών σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και τουριστικά καταλύματα. Και αναμφισβήτητα για την απρόσκοπτη διέλευση πυροσβεστικών οχημάτων – που σήμερα είναι αδύνατον να διέλθουν με τόσα οχήματα και δίκυκλα σταθμευμένα παντού - και φυσικά για την άμεση εξυπηρέτηση ασθενοφόρων οχημάτων.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Την παρούσα χρονική περίοδο, ο μόνιμος κάτοικος της πόλης, ο πιο αποκρουστικός και τρομακτικός είναι ο κίνδυνος που ελλοχεύει παντού! Στον μισό πεζόδρομο και μισό δρόμο κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας, στην παραλιακή οδό που προσωρινά κλείνει και προσωρινά ανοίγει, στις οδούς της πόλης και περιμετρικά της πλατείας Μιαούλη που δεν χωρά ούτε καρφίτσα, ακόμη και επάνω στα πεζοδρόμια που όλο και κάποια ρόδα... θα είναι ξεχασμένη, στο θέατρο “Απόλλων” που έχει γίνει νέος χώρος στάθμευσης, περιμετρικά του Αγίου Νικολάου και κατά μήκος της οδού της περιοχής Βαπόρια αλλά ακόμη και μέσα σε μικρότερες οδούς του κέντρου που οδηγούν σε αδιέξοδο!

Μόνιμος κάτοικος Ερμούπολης σήμερα, Αύγουστος του 2014, ένα διόλου απίθανο ατύχημα!

Με “φόντο” τον συγκεκριμένο κίνδυνο ή στην χειρότερη περίπτωση με τη σκέψη να προκληθεί ακόμη και κάποιο δυστύχημα, το γράφω ξανά και το εννοώ! Πως ακόμη και αν η θητεία μου διαρκούσε μία μόνο ημέρα ή ακόμη κι αν αναλάμβανα τώρα τα καθήκοντά μου, θα λύτρωνα την πόλη από τη μάστιγα του κυκλοφοριακού και θα εξυπηρετούσα τους πολίτες με την κατάλληλη δρομολόγηση των λεωφορείων της δημοτικής συγκοινωνίας.

Θα προέβαινα σε μία ακραία αλλά επιβεβλημένη εκ των συνθηκών πια (ολιγωρία στην εξεύρεση ανακουφιστικής λύσης και αρχιτεκτονική πόλης) απόφαση! Ακόμη κι αν ήταν το τελευταίο λεπτό της θητείας μου η στιγμή της ανακοίνωσης της απόφασης! Ακόμη κι αν η δημοφιλία μου διαγραφόταν στο δευτερόλεπτο, θα προσπαθούσα έστω και καθυστερημένα, έστω και την ύστατη στιγμή να αποτρέψω την διόλου απίθανη μετατροπή σε πραγματικότητα, του χειρότερου εφιάλτη μου! Της πρόκλησης κάποιου σοβαρού ατυχήματος!

Ερμούπολη, καλή αντοχή!