ΕΓΩ... το κουσούρι

Η πορεία του κάθε ανθρώπου στα κοινά αλλά και γενικώς στη ζωή έρχεται να επισφραγισθεί από τον επίλογο που αποφασίζει ο ίδιος να βάλει! Αυτό είναι το τέλος. Η ολοκλήρωση μίας διαδρομής, κατά τη διάρκεια της οποίας είχες την ευκαιρία και το χρονικό περιθώριο να πείσεις ότι μπορούν να σε εμπιστευθούν οι συμπολίτες σου ή ακόμη καλύτερα να εμπνεύσεις κόσμο και να του απευθύνεις το μήνυμα ότι μπορεί να σε στηρίξει ξανά, αφού πράγματι τον εκφράζεις.

Ο Στωικός φιλόσοφος Επίκτητος είχε πει, “Φρόντιζε να τιμωρείς τα ελαττώματά σου, για να μην τιμωρείσαι από αυτά”.

Το μεγάλο ερώτημα ωστόσο που γεννάται είναι το εξής: Ποια θεωρούνται ελαττώματα; Ελαττώματα λοιπόν είναι κάποιες κακές συνήθειες ή ιδιότητες που έχουμε, αλλά στην πολιτική διαδρομή ελάττωμα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως αποτελεί μία επαναλαμβανόμενη κακή νοοτροπία που κέντρο της έχει το ίδιο το πολιτικό πρόσωπο και όχι τον άνθρωπο!

Ελάττωμα λοιπόν είναι το λεγόμενο κουσούρι. Και ενοχλητικά κουσούρια παρατηρεί ο κάθε ένας από εμάς σε κάθε πρόσωπο πολιτικό σε όποιον βαθμό βρίσκεται και υπηρετεί. Το μεγαλύτερο όμως από αυτά και το πιο ενοχλητικό είναι η αναντιστοιχία λόγων και έργων, γεγονός που αν παρατηρηθεί, τότε... προκαλεί! Και μπορεί σε πρώτο στάδιο αυτό το κακό – κάκιστο – κουσούρι που επαναλαμβάνεται να γεννά θυμό, ωστόσο στην πορεία όπως φαίνεται, αυτός ο θυμός σε μία μερίδα ανθρώπων που καθορίζουν τελικά αν ένα πολιτικό πρόσωπο θα συνεχίσει να είναι στο προσκήνιο ή θα τεθεί στο παρασκήνιο, μετουσιώνεται σε σκέψη, απόφαση, πράξη και ενίοτε ψήφο!

Αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί λοιπόν ένα γεγονός που μεταφράζεται με δύο τρόπους. Από τους ψύχραιμους παρατηρητές ως μία “τιμωρία” προς εκείνον που τελικά απέκλινε συστηματικά από όσα είχε θέσει ως απαράβατους κανόνες και στήριζε με έναν όχι έντεχνο, αλλά θεατρινίστικο τρόπο εκείνους που μόνον κατ΄ επίφαση ήταν τελικά πολιτικοί αντίπαλοί του.

Και από τους πανικοβλημένους πολιτικούς... εκλαμβάνεται ως φίμωση και μη προβολή όσων “επαναστατικών” και “ρηξικέλευθων” προτάσεων παρουσίασε για την βελτίωση της ζωής των πολιτών κόντρα στη λαίλαπα των μνημονίων.

Στους εξωτερικούς παρατηρητές δε, σε εκείνους που καλούνται λόγω επαγγέλματος να γράψουν και να προβάλουν τις σκέψεις του κάθε δημόσιου προσώπου εξίσου, η στάση των ψύχραιμων τους βρίσκει σύμφωνους, καθώς προέρχεται από την επεξεργασία όλων εκείνων που είναι αρμόδιοι να κρίνουν όσους τους... εκπροσωπούν! Δηλαδή, προέρχεται από τη βάση, τον κόσμο, τους πολίτες μα πάνω απ΄ όλα από τους ανθρώπους. Στον αντίποδα, η στάση των πανικοβλημένων – οι οποίοι τυφλά θυμώνουν ακόμη και με τη μύγα που πετά μπροστά τους την ώρα που τοποθετούνται – μόνο σκέψεις οίκτου τελικά προκαλούν όταν μάλιστα οι ίδιοι και όσα υποστηρίζουν έχουν προβληθεί κατ΄ επανάληψη από το μέσον κατά του οποίου βάλλουν άδικα και αδικαιολόγητα!

Σε έναν πολιτικό με την αρνητική έννοια, που κέντρο του κόσμου του είναι ο ίδιος, ο υψωμένος δείκτης και το επικριτικό ύφος προς πάσα κατεύθυνση μόνο και μόνο επειδή δεν επανεξελέγη, δεν συμβάλλει στην καλυτέρευση της ζωής των πολιτών, αλλά αποκαλύπτει με τον πιο οξύ τρόπο το μανιφέστο της πολιτικής του... Και αυτό τιμωρείται!

Μερικές φορές - αν και κάθετα διαφωνώ με τη συγκεκριμένη στάση - , η απουσία κάποιων από τα κοινά όταν μάλιστα είναι εκλεγμένοι, έρχεται τουλάχιστον να προασπίσει μία αξιοπρεπή πορεία που είχαν όταν μία διαδικασία ευτελίζεται, αλλά παράλληλα έρχεται να στείλει το μήνυμα της απαξίωσης μίας κατάστασης που μόνο να προσβάλει έναν σοβαρό πολίτη και δημότη μπορεί!

Όπως φαίνεται δεν έγιναν πολιτικοί γάμοι επίσημα, αλλά έγιναν και ανεπίσημα πίσω από την “πλάτη” του προεδρείου κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων για να εγκριθούν θέματα. Και αυτό, κόστισε! Η αναντιστοιχία λόγων – έργων λοιπόν, τιμωρήθηκε.

Η ουσία ωστόσο παραμένει! Η λαϊκή εντολή είναι μία! Αν αυτή σε θέτει εκτός... δεν ευθύνεται καμία είδους φίμωση, που δεν υφίσταται αποδεδειγμένα! Ευθύνεται μόνον το μεγαλύτερο κουσούρι!