Φαρμακώθηκα Χριστέ μου, φαρμακώθηκα

Δευτέρα; Δεν ευκαιρώ, τινάζω τα χαλιά μου. Τρίτη αποκλείεται, πλένω τα παράθυρα. Ναι, χρυσή μου, πάλι. Πάνω στο δρόμο είμαι. Όλη μέρα καυσαέρια, σκόνη, ροχάλες, τι να κάνω; Είμαι και καλονοικοκυρά. Τετάρτη, ούτε να το σκέφτεσαι. Θα καθαρίσω το μπαλκόνι. Πέμπτη, θα τακτοποιήσω το πατάρι και Παρασκευή θα πάω τα φάρμακά μου για ξεσκόνισμα.

Γιατί σου κάνει εντύπωση; Κάθε εβδομάδα παίρνουμε ό,τι έχουμε στο φαρμακείο μας και το πηγαίνουμε στο ΚΑΠΗ, να το περάσουν από κλίβανο. Αν νομίζεις ότι η Επιτροπή Κοινωνικών Θεμάτων του δήμου μας βαράει μύγες, είσαι βαθιά νυχτωμένη. Πέρα από τα συσσίτια, τους παιδικούς σταθμούς και τους ηλικιωμένους, τώρα ασχολείται και με τη λίγδα του ΕΟΦ. Φυσάει καρτέλες, γυαλίζει κάψουλες, σαπουνίζει μπουκάλια και καθαρίζει τις συσκευασίες με σκουπάκι μπλακεντέκερ.

Γενικότερα, από τότε που ανέλαβε την ευθύνη, έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ξέρω ότι έχω τρεις ανθρώπους που δεν θα αφήσουν τα φάρμακά μου να αραχνιάσουν. Κάτι σαν οικιακή βοηθό, αλλά αμισθί. Άσε που η κοπέλα, δεν θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να πετάξει τα ληγμένα. Ενώ τώρα, δίνω είκοσι κουτιά και ξέρω ότι αυτά που θα πάρω πίσω, ενδείκνυνται προς κατανάλωση.

Σε ποιον άλλον δήμο προσέχουν έτσι τους πολίτες; Και να τους κάνουν τη λάτρα και να φροντίζουν για την υγεία τους; Αν έχω παράπονο, να πέσει φωτιά να με κάψει. Αν γίνει παρεξήγηση, να με προστατεύσει άγγελος Κυρίου σαν τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω, μεγάλη η χάρη τους.

Βέβαια, την αλήθεια θα την πω. Αν υπήρχαν παρόμοιες υπηρεσίες και για τα υπόλοιπα πράγματα στο σπίτι, θα ήμουν τρισευτυχισμένος. Φανταστείτε μία επιτροπή που να μαζεύει από το νεροχύτη τα ξεχασμένα τάπερ. Αυτά που θέλει να πάρει η Αμερική και να τα εκτοξεύσει στους Ιρακινούς. Αυτά που κείτονται στην κουζίνα σου για περίπου έναν μήνα και έχουν μετατρέψει το διαμέρισμα σε θάλαμο αερίων. Τα μέλη θα άνοιγαν ένα-ένα τα σκεύη και θα έκαναν νεκροψία. “Αυτά ήταν μακαρόνια. Ο δράστης τα διαμέλισε με μαχαίρι και πιρούνι, τα ταρακούνησε και τα έκρυψε σε πλαστική συσκευασία”. Στη συνέχεια, θα παρείχαν τις πρώτες βοήθειες στους επιζώντες και τέλος, θα καθάριζαν τον τόπο του εγκλήματος.

Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τα τρόφιμα στο ψυγείο. “Αυτό το γιαούρτι μας άφησε χρόνους πέρυσι το Μάιο. Μην κάνετε το λάθος να το ανοίξετε. Θα πεταχτεί από μέσα ολόκληρη η αγελάδα. Στα σκουπίδια, βούτυρο, γάλα, αυγά και κάτι -πάλαι ποτέ – γεμιστά της γειτόνισσας και στον κομμωτή τα μαλλιά που έβγαλαν τα κρεμμύδια για εξτένσιον”.

Χρήσιμη θα ήταν επίσης μία επιτροπή για το ανέβασμα και το κατέβασμα των καλοκαιρινών. Άλλος θα ανέβαινε στο πατάρι, άλλος θα άδειαζε τις βαλίτσες και άλλος θα τοποθετούσε τα ρούχα στις κρεμάστρες. Μετά, ο πρώτος θα έβαζε λεβάντες στα συρτάρια, ο δεύτερος θα κυνηγούσε τους σκόρους και ο τρίτος θα έκρυβε τα καλοκαιρινά. Έτσι, η ζωή μας θα ήταν πολύ ευκολότερη, αλλά και οι ψήφοι μας θα είχαν πιάσει σίγουρα τόπο.

Χαίρομαι, γιατί με αυτό τον τρόπο τα φάρμακα αερίζονται κιόλας. Αλλάζουν παραστάσεις και παραμένουν δυνατά και δραστικά. Να 'ναι καλά ο πρόεδρος για τις ιδέες του. Δηλαδή, εγώ που δεν έχω σκύλο, να μην πάω μία βόλτα πενήντα μέτρα; Τώρα, παίρνω τις ασπιρίνες από το συρτάρι, πηγαίνω στο ΚΑΠΗ και αρχίζω το τρίψιμο μαζί με τις κυρίες που πίνουν τον καφέ τους. Τρίβουμε και θυμόμαστε ιστορίες από τον πόλεμο. Φυσάμε και τραγουδάμε ηρωικά άσματα της Σοφίας Βέμπο. Ξεσκονίζουμε και αφηγούμαστε παραδοσιακά παραμύθια. Αισθάνομαι ότι ανοίγει η καρδιά μου, σε αντίθεση με τον χώρο του Νοσοκομείου που όταν σου ανοίγουν εκεί την καρδιά, δεν είναι για καλό.

Πήγαινα και εγώ στο Κοινωνικό Φαρμακείο όπου στεγαζόταν στο πρώην ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ και αρρώσταινα. Ήσυχα, απρόσωπα, μουντά. Άνοιγε την πόρτα ο φαρμακοποιός και νόμιζα ότι θα έβλεπα μπροστά μου το πτώμα που είχα κληθεί να αναγνωρίσω. “Ναι, αυτά είναι τα υπογλώσσια που παρέσυρε εχθές ένα φορτηγό στο δρόμο των Λαζαρέττων, πλησίον του Καταφυγίου Αδέσποτων Ζώων”. Ενώ τώρα, πηγαίνω στο ΚΑΠΗ, τρώω το κεκάκι, μου, πλέκω ένα σεμέν, καταδικάζω τις κυβερνητικές πολιτικές που μας έχουν πετσοκόψει τις συντάξεις, τσιμπάω και το φάρμακο μου.

Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που ανέλαβε καθήκοντα η νέα δημοτική αρχή και ήδη αισθάνομαι πιο πλούσιος και γεμάτος. Είχαμε βαλτώσει στη συνήθεια και τη ρουτίνα, ενώ τώρα ανακαλύπτουμε πραγματικά έναν καινούριο κόσμο. Έναν κόσμο, όπου τα φάρμακα έχουν ανάγκη να ξεσκάσουν, να πάρουν τον αέρα τους και να κάνουν την ανάγκη τους στη φύση. Αν εσύ δεν έχεις όρεξη να τα βγάζεις έξω, τι να πω άπλωσε κούτες δίπλα από το φαρμακείο.