Είναι πολλά τα bazaar, Άρη

Θα ήθελα πάρα πολύ να γιορτάσω μαζί σας τη γέννηση του θείου βρέφους, να πλέξω τούλι για τον Χριστούλη, να καλησπερίσω τους άρχοντες, να κρεμάσω την κάλτσα μου στο καλώδιο της ηλεκτρικής κουβέρτας, να μπουκωθώ με τα μελομακάρονα των επιχειρηματιών και να καθίσω στα πόδια του Άι-Βασίλη να με ταχταρίσει, αλλά δυστυχώς, δεν θα προκάμω.

Έχω ελάχιστες ώρες στη διάθεσή μου για να βάλω το σπίτι σε μία τάξη, προτού αρχίσουν να συρρέουν τα πλήθη στη φάτνη των αλόγων. Άσε που ντρέπομαι να πάω με άδεια χέρια. Δεν είναι σωστό οι άλλοι καλεσμένοι να πηγαίνουν επίσκεψη με χρυσό, λίβανο και σμύρνα και εγώ να μην έχω πάρει ούτε ένα φορμάκι για το καλό.

Πώς να προλάβω όμως να ανταπεξέλθω στις κοινωνικές υποχρεώσεις μου, όταν αυτές πολλαπλασιάζονται σαν τις άσπρες τρίχες στην κεφαλή μου; Τραβάω μία και ξεφυτρώνουν άλλες δέκα. Αυτό δεν είναι κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά το μαλλί της γριάς.

Φιλανθρωπικό bazaar εδώ, χριστουγεννιάτικο παζάρι εκεί, γλυκοπάζαρο εδώ, σκλαβοπάζαρο εκεί. Περπατούσα στην πόλη και αισθανόμουν ότι έπαιζα στο μεγάλο παζάρι. Αγόραζα πράγματα για να υποστηρίξω τους φορείς και φοβόμουν ότι θα μου πεταχτεί ο Ζονγκ.

Χαμένες πήγαν οι δύο εβδομάδες που έφαγα για τη γενική. Μέσα σε ένα μόνο σαββατοκύριακο, το σπίτι έγινε και πάλι στάβλος. Αν δεν φιλοξενούσα το χρυσόψαρο μιας φίλης, θα έλεγα στην Παναγία να γεννήσει σε μένα.

Ημερολόγια, κάρτες, γούρια, διακοσμητικά, βιβλία, γλάστρες, κρεμμύδες, κουλουράκια, σοκολάτες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, βρίσκονται σκορπισμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Έχω μετατρέψει το κρεβάτι μου σε ντουλάπι. Όπως οι κοπέλες βάζουν κάτω από το μαξιλάρι τους γαμήλια κουφέτα για να δουν ποιον θα παντρευτούν, εγώ κρύβω μάφινς για να δω πόσα κιλά θα πάρω.

Για να βρεις κάτι εκεί μέσα, θα πρέπει να ανοίξεις χάρτη σαν τον Μαγγελάνο. Αν οι υπεύθυνοι του δήμου αποφάσιζαν να κρύψουν το “λουκούμι” τους στο δικό μου σπίτι, οι συμμετέχοντες δεν θα έφταναν στα ίχνη του ούτε στο Καρναβάλι του 2021. Πρώτα θα γινόμασταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα και ύστερα θα εντοπίζαμε το σαφρακιασμένο περγαμόντο.

Τι να κάνω πια για να μη δυσαρεστήσω κανέναν; Έγινα περισσότερα κομμάτια και από οικογενειακή πίτσα. Δεν φταίει ότι έχουν μικρύνει οι πίτσες, αλλά ότι έχουν μεγαλώσει οι προσδοκίες μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να περιμένουμε τις γιορτές για να κάνουμε αυτό, που τις υπόλοιπες εποχές τους χρόνου θα χαρακτηριζόταν “ζητιανιά”. Να ανοίγουμε το χέρι μας και να ζητάμε οικονομική ενίσχυση.

Ενίσχυση για αναλώσιμα υλικά, για μαθητικές εκδρομές, για κάλυψη λειτουργικών εξόδων, ιατρικής περίθαλψης, για εκδηλώσεις, για τα πάντα. Εφόσον, το κράτος έχει καταφέρει να μας πείσει ότι δεν έχουμε την ανάγκη του και πως μπορούμε να στηριχτούμε ο ένας στον ώμο του άλλου, στήνουμε από έναν πάγκο μες τη μέση του δρόμου για να υποδεχτούμε τους φίλους μας, που θα κληθούν να καταθέσουν τον οβολό τους.

Παραμονές Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης και αντί για εκδηλώσεις που θα έφερναν το κοινό πιο κοντά στο πνεύμα των ημερών, οι εμπορικοί δρόμοι γέμισαν με περισσότερες “επιχειρήσεις” από όσες είχαμε μέχρι σήμερα. “Καταστήματα” με συγκεκριμένη ημερομηνία λειτουργίας, η οποία ανεξάρτητα από το σκοπό των “ιδιοκτητών” βασίζεται στη γνωστή διαδικασία συνδιαλλαγής.

Καταλήγεις λοιπόν να αγοράσεις ό,τι έχεις βρει μπροστά σου για να ενισχύσεις μία ή και περισσότερες προσπάθειες, χωρίς ουσιαστικά να είσαι βέβαιος αν με αυτόν τον τρόπο βοηθάς πραγματικά ή διαιωνίζεις μία κατάσταση. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, που μέσα σε αυτό το “καταναλωτικό όργιο” με το χρυσό περιτύλιγμα μπορεί να βρεθούν και κάποιοι, που εκμεταλλευόμενοι την ανεμελιά των ημερών, βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτύξουν τη δική τους εμπορική δραστηριότητα επιδεικνύοντας αυτά που έχει ανάγκη ο κόσμος. Τραγούδια, κιθάρες, αγιοβασιλιάτικες στολές, χαμόγελα και ραπανάκια για την όρεξη.

Και ενώ κάθε φορά που αναφερόμαστε στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου φτύνεις τον κόρφο σου, υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά είναι κοροϊδίες για να ξεζουμίζουν τους καταναλωτές, εξακολουθείς να πιστεύεις ότι οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι άσπιλες και αμόλυντες, με το επιχείρημα ότι τις ημέρες αυτές όλη η πάση σφύζει από χαρά και αγαλλίαση.

Είναι πολύ όμορφο να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να προσφέρουμε και να εκφράζουμε την αγάπη μας. Όταν όμως όλα δείχνουν ότι είσαι μέρος ενός κοσμικού αστείου, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά παρασύροντας περισσότερα “θύματα” στη διάδοσή του, τότε η χρυσόσκονη δεν φτάνει στα μάτια σου, ούτε οι χαρμόσυνες καμπάνες στα αυτιά σου. Και ενώ οι γύρω σου μοιράζουν μεταξύ τους χαμόγελα και ευχές για “καλές γιορτές”, εσύ γυρίζεις με απάθεια και απαντάς “είναι πολλά τα bazaar, Άρη”.