“Grexit” o μεσημεράς

Μία φορά κι έναν καιρό... λεγόταν μπαμπούλας, τσαντού της γειτονιάς, μάγισσα του λόφου, του χωριού ή της περιοχής, απογευματάς ή και μεσημεράς, ενώ συχνά οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας τον αποκαλούσαν απλά... “Αυτός που παίρνει τα παιδάκια το μεσημέρι όταν δεν τρώνε όλο το φαγητό τους”.

Για τους περισσότερους δε, αυτό το άγνωστο, αόρατο, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, - πάντοτε - υπαρκτό πλάσμα σε κρίσιμες ώρες, αποτελούσε τον “εφιάλτη” σε μία πιθανή διαολιά, σε μία ανόητη παρασπονδία, σε μία αγενή στάση έναντι άλλων ανθρώπων, καθώς και τον “δικαστή” σε μία συχνή άρνηση να διεκπεραιωθεί μία τυπική παιδική υποχρέωση. Αυτός; Πάντα αόρατος, αλλά πάντα παρών!

Με τα χρόνια κι ενώ το – εποικοδομητικά - ατίθασο στοιχείο του χαρακτήρα μερικών ανθρώπων συνέχισε να μην κάμπτεται, αλλά αντίθετα, να κάνει την εμφάνισή του ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη ζωή τόσο των ίδιων, όσο και του οικογενειακού - συνήθως - περιβάλλοντός τους, αυτό το παράξενο πρόσωπο, το παντοδύναμο πλάσμα, που διάολε... ταυτόχρονα έκανε την εμφάνισή του σε ζωές πολλών νέων, πέρασε στην εφηβεία.

Όπου κρινόταν απαραίτητο από γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, θείους, αλλά ακόμη και από δασκάλους, εκπαιδευτικούς, γείτονες ή και απλούς γνωστούς, ο... γνωστός “άγνωστος” από τα παλιά χρόνια μεσημεράς – να μου επιτραπεί η προτίμηση στη λέξη καθώς ποτέ δεν κοιμόμουν το μεσημέρι ως παιδί, άρα εμένα αυτός θα με “άρπαζε” μακριά - εμφανιζόταν πάντοτε ως ο άξονας της συμμόρφωσης, υπό την “καθοδήγηση” του οποίου, θα έπρεπε όποιος παρεκκλίνει να συμμορφωθεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Σταδιακά ο μεσημεράς έλαβε πολλές διαφορετικές μορφές, με τους εφήβους να καλούνται να διαμορφώσουν χαρακτήρα υπό τη σκιά του, αφού αν δεν το έπρατταν, θα συναντούσαν ως “τιμωρία” την απειλή της στέρησης της ενασχόλησής τους με κάποια αγαπημένη ασχολία, ή τη στέρηση της μικρής ανάπαυλας από την απαιτητική καθημερινότητά τους, η οποία διανθίζεται με φροντιστήρια και την αναγκαστική – εκ των συνθηκών – συμμετοχή τους σε μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για να καλύψουν τα κενά της ασκούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Περνώντας στις μεγαλύτερες τάξεις της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, οι μεγαλύτεροι έφηβοι, αναμένοντας με χαρά την ενηλικίωσή τους, μήπως και λάβει τέλος ο εφιάλτης του μεσημερά που τους επέβαλλε μέχρι τώρα, τί πρέπει οπωσδήποτε και αναγκαστικά να κάνουν(!), να συνεχίζουν – δυστυχώς - να βιώνουν έναν ανάλογο μεσημερά... της παπαγαλίας και της αποστήθισης μίας αποσπασματικής γνώσης και ελάχιστων πληροφοριών, ο οποίος θα διαμόρφωνε όλες τις προϋποθέσεις στη ζωή τους, ώστε αυτή να προετοιμαστεί και να περιχαρακωθεί σε ένα συγκεκριμένο κουτί που θα καθιστά το “εύκολο”, την πρώτη επιλογή τους!

Ανάλογη συμπεριφορά αποκτούσε ο μεσημεράς στις Σχολές Ανώτατης Εκπαίδευσης, όπου ακόμη κι ο πιο εργατικός φοιτητής, ο οποίος αναγκαζόταν να εργασθεί για να αντεπεξέλθει στην άκρως κοστοβόρα, αλλά κατά τα άλλα δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ερχόταν τετ α τετ με το περίφημο ν ή ν+2 ΄ή 2ν, να θέτει εμπόδια σε όσους δικαιολογημένα χρειάζονταν πίστωση χρόνου για την ολοκλήρωση των σπουδών τους.

Σε επαγγελματικό πεδίο δε, ένας μεσημεράς έθετε τους όρους συνεργασίας και στην περίπτωση που ένας εξ αυτών στους οποίους απευθυνόταν, διαφωνούσε ή ζητούσε διάλογο, τότε αμέσως οδηγείτο προς την πύλη της εξόδου.

Ο εφιάλτης του παντοδύναμου αυτού πλάσματος που κατάφερνε, καταφέρνει και θα καταφέρνει να χειραγωγεί πολλούς από εμάς, έλαβε εφιαλτικές διαστάσεις και σε κοινωνικό επίπεδο. Αν τάχα δεν συμμορφωθούμε, θα επιβληθούν μνημόνια, αν δεν υπακούσουμε, θα οδηγηθούμε στο σενάριο του Grexit, αν δεν ακολουθήσουμε συγκεκριμένες κατευθύνσεις θα ανοίξει “τρύπα” στον πάτο του βαρελιού, αν επιμείνουμε σε ιδεολογίες, θα καταλήξουμε γραφικοί κι αν τολμήσουμε τέλος πάντων να εκφράσουμε διαφορετική γνώμη, θα λάβουμε την ταμπέλα ενός αυθάδους, αντισυστημικού κι επικίνδυνου πολίτη.

“Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού” είχε υποστηρίξει ο γνωστός σε όλους φιλόσοφος, Πλάτων και ο φόβος είναι ένα πολύτιμο εργαλείο επιβολής συγκεκριμένων κατευθύνσεων που είναι παρών.

Μία κοινωνία επάνω από την οποία πλανάται το “φάντασμα” του φόβου, της καταστροφολογίας και της κοινωνικής διάλυσης, είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να ενσαρκώσει την έννοια του πολίτη που θα χαρακτηρίζεται για την υγιή σκέψη του και τις αντίστοιχες επιλογές του.

Εν έτει 2015 σε δήθεν πολιτισμένες χώρες, αλήθεια δεν είναι ντροπή να έχει απολεσθεί ο διάλογος σχεδόν από κάθε ανθρώπινη κοινωνική και προσωπική επαφή;