Βαποράκι... σεμνά και ταπεινά

Αν είσαι μούτσος... διάβαινε! Αν είσαι ναύτης... έλα! Αν είσαι ένας θερμαστής, αντλιωρός ή λιπαντής έχει χώρο, ανέβα! Με αυτές τις ειδικότητες, πορεύεται ένα πλοίο, μα αν δεν έχει πλοίαρχο... βαπόρι για να φύγω!

Οι ανωτέρω προτάσεις μπορεί να μην χαρακτηρίζονται για την απόλυτη ρίμα τους, ωστόσο θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναμφισβήτητα ένα ευχάριστο σύνθημα για μία νέα ομάδα που θα ήθελε να ταξιδέψει στο Αιγαίο με απόλυτη... επιτυχία!

Και πώς διασχίζεις μία φουρτουνιασμένη θάλασσα; Ιδού το ερώτημα, ιδού και το πήδημα! Μόνο όταν το πλοίο στο οποίο είσαι πλοίαρχος έχει πλήρωμα τέτοιο, το οποίο καλύπτει όλες τις ανάγκες για να μπορείς εσύ να πορευθείς στην κατεύθυνση που επιθυμείς! Άτομα που βλέπεις πως σε όσα λες, πολλές φορές δε μιλούν, δεν απαντούν, ενίοτε δε, κάνουν και πως δεν ακούν.

Είναι αλήθεια πως, μερικά πρόσωπα ενδέχεται άλλο να είναι κι άλλο να δείχνουν πως είναι. Θα αναρωτηθεί κάποιος, “Πότε αυτό γίνεται αντιληπτό;” και η απάντηση θα έρθει στην πρώτη ένταση και στην πρώτη φουρτούνα. Όταν με την πρώτη αντιπαράθεση ενάντια στα μανιασμένα “κύματα”, που δεν αποκλείεται να θέλουν να “κατασπαράξουν” το “πλοίο” σου – αντιπολιτευτικά εύλογο είναι -, εσύ αφήσεις το “τιμόνι”, χάσεις τον έλεγχο και δείξεις τελικά πως από μία πολυτελή θαλαμηγό, δε διαθέτεις τίποτε περισσότερο από ένα απλό βαποράκι!

Τέτοια “αργκό” ομολογώ πως δεν την περίμενα! Δημόσια δε, σε καμία περίπτωση. Πού πήγαν οι καλοί τρόποι; Που χάθηκε ο στοιχειώδης σεβασμός προς τους συναδέλφους; Που πήγε ο θαλασσινός αέρας, για πού ταξίδεψε η αρχική ευγένεια, που είναι η κοσμοπολίτη συμπεριφορά και “ποιός είσαι τέλος πάντων, από που έρχεσαι και πού πηγαίνεις” που είπε και ο αγαπημένος Σωκράτης Μάλαμας – Χριστέ μου τί τον ανακατεύω - προλογίζοντας ένα μουσικό κομμάτι του.

Άσε ξέρω, μη βιαστείς να μου απαντήσεις! Αντιλήφθηκα μία “καρακάξα” εκεί στο παρασκήνιο, όταν εσύ μιλούσες, ορμώμενη – το τονίζω, εκείνη η καρακάξα - από αυτά που άκουγε, από τους διαλόγους πρωτόγνωρου κάλλους που αναπτύχθηκαν δηλαδή... να κράζει προκειμένου να διακωμωδήσει το “πανηγύρι”, το γνωστό σε όλο τον κόσμο, “χρόνια μες την τρούμπα, μαγκίτης κι αλανιάρης, φρόντισε να μάθεις κι ύστερα να με πάρεις” αλλά και το “ε ντε λα μαγκέν ντε βοτανίκ”.

Συμβαίνει ίσως και λογικά θα συμβαίνει συχνά σε κάθε άνθρωπο, να εκνευρίζεται, να θυμώνει, να διαφωνεί με όσα ακούει, να επιδιώκει ίσως την αντιπαράθεση, ακόμη και να χάνει τον έλεγχο τόσο σε προσωπικού, όσο και σε δημόσιου χαρακτήρα εκδηλώσεις, συζητήσεις, συνεδριάσεις, συνάξεις, ραντεβού. Ωστόσο, όταν γνωρίζει καλά ότι έμμεσα, απευθύνεται στον κόσμο που οφείλει να υπηρετεί και όχι να αγνοεί, έχει την υποχρέωση να τηρεί τους άγραφους κανόνες μίας στοιχειώδους ανθρώπινης συμπεριφοράς. Μίας συμπεριφοράς που λειτουργεί σε πλαίσιο, με όρια και με σεβασμό απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του ομιλητή, αλλά κι απέναντι σε συναδέλφους που τουλάχιστον μέχρι στιγμής, έχουν δείξει ότι ασκούν κριτική με όποια κριτήρια θεωρούν σωστά – δική τους η επιλογή -, χωρίς να ξεφεύγουν , αλλά να κινούνται στο περιθώριο του σεβασμού.

Ένας καβγάς, δεν είναι γιατρικό για ιώσεις, για φαρυγγίτιδες, για πυρετούς κ.α.. Αντίθετα, μία εποικοδομητική διαφωνία, μπορεί να αποτελέσει “πλοίο” για έναν όμορφο προορισμό, για πολύτιμα συμπεράσματα με στόχο ένα γόνιμο μέλλον! Μπορεί ο ναύτης, ο αντλιωρός, ο θερμαστής και ο λιπαντής να έχουν βαθμό κατώτερο του πλοιάρχου, δεν είναι όμως λίγες οι φορές που οι ίδιοι μπορούν να δείξουν έναν αξιοπρεπή δρόμο συνδιαλλαγής. Γιατί ο “μούτσος”, πολλές φορές στέκεται στο ύψος του, εξυπηρετώντας το Αιγαίο, σεμνά, ταπεινά και κυρίως αποτελεσματικά.