Θύμα της καραμέλας.... του διχασμού

Ομολόγησέ το! Θλίβομαι βαθύτατα, αλλά ομολόγησέ το! Παραδέξου πως ήσουν, είσαι και δεν αποκλείεται να εξακολουθήσεις να είσαι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα σε ετούτο τον τόπο.

Σε χρησιμοποίησαν! Δεν ξέρω αν το αντιλήφθηκες! Σε χρησιμοποίησαν αρκετά πρόσωπα τα τελευταία χρόνια. Διαφωνείς; Σε χρησιμοποίησαν κι έγινες ίδιος με εκείνους!

Τα χρόνια περνούν. Να και κάτι από το οποίο φαίνεται ως έναν σημαντικό βαθμό να έχει γλιτώσει η νεότερη γενιά! Μέχρι τα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν, ευελπιστώ πως αυτή η καραμέλα – πού θα πάει διάολε - θα έχει λιώσει.

“Διαίρει και βασίλευε”. Γνωστή η μέθοδος για τους “μικρούς” που τελικώς η ιστορία τους ανέδειξε σε “μεγάλους” με την ανοχή της κάθε κοινωνίας που υιοθετούσε αυτή την ύποπτη “καραμέλα” χωρίς να σκεφθεί, αφήνοντας τους γνωρίζοντες να τη μετατρέπουν σε πιόνι!

Πίστευα ότι διαπιστώσεις όπως, “για όλα φταίει ο αλλοδαπός κι όχι ο ημεδαπός, ο μαύρος κι όχι ο λευκός, ο Καθολικός κι όχι ο Ορθόδοξος, ο Ερμουπολίτης κι όχι ο κάτοικος του χωριού”, τουλάχιστον στον τόπο μας, - από ντροπή και μόνο για τη σκέψη – εν έτει 2015, δε θα διατυπώνονταν φανερά και στο προσκήνιο. Ακόμη κι αν κάποιος αποτελούσε θύμα της καραμέλας της διχόνοιας και του διχασμού, από ντροπή γι αυτές τις ποταπές σκέψεις, δε θα τις ξεστόμιζε, ενώ ήλπιζα πως, αντίθετα μάλιστα, θα επιχειρούσε να ασχοληθεί έστω και λίγο με τη “μολυσμένη” σκέψη του και να αναζητήσει την οδό της νηφαλιότητας και του σεβασμού προς τον συνάνθρωπο. Πίστευα πως θα κατέβαλλε ουσιαστικό αγώνα ώστε να επιτύχει, να απαλλαγεί από τη νοοτροπία που συστηματικά ισχυριζόταν πως στηλίτευε, αλλά τελικώς συντηρούσε!

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εν τέλει ζούμε σε μία κοινωνία που έχει στιγματιστεί – κατά το παρελθόν πολύ πιο έντονα - από τέτοιου είδους χαμερπείς σκέψεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά, χωρίζοντας την τοπική κοινωνία σε ομάδες, σε “παρέες” που απέκλειαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον συνάνθρωπο, από το να βαδίσει παράλληλα με εκείνους εξαιτίας διαφορών που οι μικροί καλλιεργούσαν με την ελπίδα να γίνουν “μεγάλοι” στα μάτια των μικρών και τελικά ομοίων τους...

Το γεγονός ότι θα βρισκόμουν πρόσφατα σε μία ανοικτή συνάντηση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα υποστήριζαν με σθένος ορισμένα πρόσωπα τη γνωστή “καραμέλα” της διχόνοιας πως δηλαδή, “για όλα φταίει η πόλη επειδή το χωριό παραμένει σε αυτό το χάλι”, με ξεπερνά!

Με ξεπερνά επίσης το γεγονός, πως στοιχειωδώς αυτοί οι δημότες, δεν αντιμετωπίζουν το νησί ως έναν ενιαίο τόπο, αλλά τον διαιρούν ακόμη και σήμερα, ικανοποιώντας τις ορέξεις κάποιων! Μουδιάζω στη σκέψη και μόνο, πως, εκείνοι οι άνθρωποι επιρρίπτουν ευθύνες - χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μία σταγόνα σκέψης -, σε κάποιον που τους φταίει, γενικώς κι αορίστως...

Ειλικρινά, ποιος φταίει για την κακιά τη μοίρα μας και το κακό το ριζικό μας; Μήπως οι ίδιοι; Ασκήσαμε ποτέ κριτική στους εαυτούς μας για όσα δεν πράξαμε; Για όσα δεν προτείναμε; Για όσα συντηρήσαμε; Για το γεγονός πως με προθυμία σκύψαμε να μας πάρουν το κεφάλι οι μικροί, που θέλησαν να γίνουν μεγάλοι επάνω στις πλάτες μας;

Αλήθεια, σκεφθήκαμε ποτέ, ότι η καραμέλα που θέλει “όλα να έχουν γίνει στην πόλη και τίποτα στα χωριά”, έχει προ πολλού λιώσει, παρόλο που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει υπάρξει;

Ένα βλέμμα αρκεί... για να αντιληφθούμε πόσο υποβαθμισμένη είναι η πόλη από τα σοβαρά ζητήματα που την απασχολούν και από τα οποία δύσκολα θα απαλλαγεί. Έχουμε κατανοήσει πως είναι ο τέταρτος χρόνος του ενιαίου Δήμου και πως – την εποχή των παχιών αγελάδων – δεν ασκήσαμε ποτέ κριτική στον κάθε έναν Δήμο ξεχωριστά, που για πάρα πολλά χρόνια είχε την ευθύνη διαφορετικών περιοχών;

Σήμερα, θα ήταν χρήσιμο αφού πρωτίστως κάνουμε αυτοκριτική, για όποια διαπιστωμένη απραξία, να κριτικάρουμε αυστηρά και μόνο, εκείνους που ισχυρίστηκαν πως θα μας υπηρετήσουν και δεν το έπραξαν! Φαντάσματα δεν υπάρχουν, Εφιάλτες του τόπου όμως... πολλοί!

Το ερώτημα όμως είναι ένα: Θέλουμε να προχωρήσουν πρόσωπα ή να προοδεύσει συνολικά η τοπική μας κοινωνία;