Η ρόμπα σε άλλη διάσταση

Άχου μωρέ το καημένο το παιδί!

Γιατί ξεφτιλίζεται έτσι;

Θα μου πεις όμως, τόσα ξέρει, τόσα λέει! Τι να κάνει!

Τώρα το ότι γίνεται ρόμπα, αυτό μάλλον δεν το καταλαβαίνει, αλλά το μυαλό του μέχρι εκεί φτάνει!

Βρε παιδάκι μου, δεν σου έμαθαν, από όταν ήσουν μικρός, πως το να μην έχεις επίγνωση του ποιος είσαι και τι κάνεις, πως δεν είναι καλό για σένα;

Δεν σου έχει πει ποτέ κανείς πως όταν ζεις και κινείσαι σε τόσο μικρές κοινωνίες, σαν τη δική μας, όλοι σε ξέρουν και δεν μπορείς να παρουσιάζεσαι διαφορετικός από αυτό που πραγματικά είσαι;

Τι τα θέλεις και παίζεις παιχνίδια που δεν είναι για τα μέτρα σου;

Δεν καταλαβαίνεις πως οι μεγάλοι παίχτες πάντα θα σε κερδίζουν;

Γιατί κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις το μέγεθος τους;

Είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι αυτά που είναι πολύ μεγάλα για σένα έχουν σαν αποτέλεσμα να δείχνουν ακόμα μεγαλύτερη την ανικανότητα σου;

Τι πας και μπερδεύεσαι με καταστάσεις που δεν μπορείς να διαχειριστείς;

Όταν είναι άγνωστο προς εσένα το αντικείμενο, δεν ξέρεις πως στο τέλος θα εκτεθείς;

Ποιός σου είπε πως το να καβαλάς το καλάμι και να τρέχεις, θα σε κάνει να φτάσεις στον προορισμό σου;

Δεν άκουσες ποτέ πως όσοι έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να γελοιοποιούνται;

Πώς, από εκεί που με το ζόρι κατάφερες να κουτσομάθεις δυο γράμματα, νομίζεις ότι μπορείς να αυτοχρίζεσαι και επαγγελματίας του λόγου;

Μήπως θα ήταν ποιο εύκολο για σένα να ασχοληθείς μέχρι εκεί που φτάνουν οι γνώσεις σου και να μην ντροπιάζεσαι με την έπαρση που συστήνεις τον εαυτό σου ως άνθρωπο του λόγου και της πένας;

Σε ποιά κορυφή νομίζεις ότι βρίσκεσαι καημένε μου, που δεν είσαι ικανός ούτε σκαλοπάτι να ανέβεις χωρίς δανεικά δεκανίκια;

Δεν θα ήταν καλύτερα να προσανατολιστείς στο που ακριβώς στέκεσαι μη και τσακιστείς στο ίσιωμα;

Κανείς δεν βρέθηκε να σου εξηγήσει πως με εικονικές επιτυχίες επί πληρωμή, ποτέ δεν μπορείς όχι να επιβληθείς αλλά ούτε καν να γίνεις υπολογίσιμος;

Αναλογίστηκες ποτέ πως εκεί έξω υπάρχει πολύς κόσμος που βλέπει, ξέρει και καταλαβαίνει με ποιόν έχει να κάνει και πόσο σημαντικό ή αστείο είναι αυτό το τίποτα που του παρουσιάζεις ως έργο;

Πόσο θράσος πρέπει να σου περισσεύει, που απαιτείς χάρες και ειδική αντιμετώπιση, διότι νομίζεις πως είσαι κάποιος;

Το ότι σε αγνοούν δεν σ’ έχει κάνει να καταλάβεις πως δεν βρίσκουν τον λόγο για να σου δώσουν σημασία;

Αλήθεια, όλη αυτή η έπαρση με την οποία φέρεσαι, σου βγαίνει αυθόρμητα ή κάνεις ειδική προετοιμασία στον εαυτό σου;

Δηλαδή όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη λες «φτου σου παλικάρι μου, είσαι ο καλύτερος» και αυτοφτύνεσαι για να μη σε ματιάσεις;

Γιατί τα τυπικά προσόντα για να την υποστηρίξεις δεν τα διαθέτεις.

Άλλωστε όσοι γνωρίζουν την βαρύτητα του φελλού που σε διακρίνει και κρίνουν από την εικόνα που παρουσιάζεις, μάλλον κι αυτοί για φτύσιμο σε έχουν και να είσαι σίγουρος πως δεν είναι για ξεμάτιασμα.

Κι επειδή τελικά κάτι φτασμένοι «επαγγελματίες» σαν κι εσένα, που έχουν καταφέρει κι έχουν κατακτήσει την «κορυφή» (όπως εσύ διατείνεσαι) θα πρέπει να φέρουν και την ανάλογη περιβολή και θέλω να σου πως αυτή σίγουρα δεν είναι η ρόμπα.

Βέβαια μπορεί να είναι πολύ άνετη και να την προτιμάς, αλλά τι να σου πως βρε παιδί μου, σε θαυμάζω!

Εσύ κατάφερες και την πήγες ένα βήμα παραπέρα! Έδωσες μία άλλη διάσταση σοβαρότητας! Εκτός από απλή ρόμπα που έγινες, κατάφερες να γίνεις και ξεκούμπωτη!