Τα ζώα και τα «ζώα»

Τι σε κάνει Άνθρωπο, άνθρωπε;

Τι είναι αυτό το σπουδαίο, που έχεις και μεγαλοπιάνεσαι ότι είσαι το κυρίαρχο θηλαστικό πάνω σε τούτη τη γης που την πατούμε;

Ποιο είναι αυτό το γονίδιο μέσα στο, κατά τ’ άλλα εξελιγμένο, DNA σου, που σε κάνει να πιστεύεις πως έχεις παραπάνω δικαιώματα στον πλανήτη απ’ ότι τα λουλουδάκια, οι μελισσούλες, τα πουλάκια, τα σκυλάκια, τα γατάκια;

Είναι οι αντιτακτοί αντίχειρες; Είναι η εξέλιξη της γλωσσικής επικοινωνίας; Είναι η αλαζονεία και απληστία σου; Τι;

Τι σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις δικαίωμα να αφαιρείς ζωές, να προκαλείς αφόρητο πόνο και βασανιστήρια, απλώς και μόνο επειδή ο δέκτης της απαράδεκτης συμπεριφοράς σου, τυχαίνει να μην ανήκει εις το άριον είδος;

Από τη στιγμή που βασανίζεις και σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια ένα αθώο πλάσμα, ή ακόμη χειρότερα, τα μωρά αυτού του πλάσματος, τα οποία δεν είναι δυνατόν να είναι ικανά να σε βλάψουν και παρ’ όλα αυτά μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, ποιος μου εγγυάται ότι δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με έναν άνθρωπο, που ούτε το εν δέκατο της αθωότητας ενός ζώου δεν διαθέτει;

Αν έχεις την ψυχική δύναμη, συνειδητά, να θανατώσεις ένα πλάσμα, του οποίου το «σφάλμα» μπορεί να είναι ότι γέρασε, ότι σε κούρασε με την αγάπη του, ότι έμεινε έγκυος, ή άλλοι αντίστοιχοι λόγοι, είσαι δολοφόνος. Δο-λο-φό-νος. Διάβασέ το άλλες τρεις-τέσσερις φορές να το εμπεδώσεις.

Ας υποθέσουμε, ότι υπήρχε ένα είδος, ευφυέστερο από τον άνθρωπο. Πώς θα ένιωθες αν ένα μέλος αυτού του είδους σκότωνε με μια καραμπίνα τους παππούδες σου; Γιατί; Γιατί γέρασαν πια.

Πώς θα ένιωθες αν το «ευφυέστερο» είδος έβαζε σε σακούλες με αιθέρα τα μωρά παιδιά και τα πετούσε σε κάδους απορριμμάτων, για να σκοτωθούν μέσα στο σκουπιδιάρικο; Γιατί; Γιατί γεννήθηκαν χωρίς την άδειά του.

Πώς θα ένιωθες αν την ώρα που πήγαινες με ανυπομονησία να αγκαλιάσεις ένα μέλος του «ευφυέστερου» είδους, αυτό, αντί να σε αντιμετωπίσει με αγάπη, να σε χτυπούσε, να σε κλωτσούσε και να σε έδερνε;

Πώς θα ένιωθες αν έμενες στο δρόμο, είτε με βροχή, είτε με κρύο, είτε με καύσωνα και ήσουν αναγκασμένος να ζεις από σκουπίδια ή από ό,τι σου προσέφεραν ευγενικοί περαστικοί και σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να έχεις κάνει κάτι, μέλη του «ευφυέστερου» είδους σε βασάνιζαν ή σου έδιναν δηλητηριασμένο φαγητό, προκειμένου το φας και να υποφέρεις ένα φρικτό θάνατο;

Και όλα αυτά την ώρα, που το ίδιο το «ευφυέστερο» είδος, ήταν εκείνο που από την αρχή ήθελε να σε έχει για συντροφιά του.

Αυτή τη συμπεριφορά δεν θα την ανεχόσουν για τα μέλη του είδους σου, άνθρωπε. Δεν θα ήθελες οι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χιλιάδες ελαττώματα και εκνευριστικές συμπεριφορές να υποφέρουν.

Για όλα τα άλλα είδη, ανέχεσαι και τα βασανιστήρια και τον άδικο θάνατο, απ’ ότι φαίνεται, άσχετα αν δεν είναι ικανά ή πρόθυμα να σε βλάψουν.

Δεν πρόκειται μόνο για τα σκυλιά, ή τις γάτες. Χιλιάδες τα παραδείγματα, όπου μέλη «κατώτερων» από σένα ειδών πέφτουν θύματα της αλαζονείας σου, με τραγική κατάληξη, άνθρωπε.

Τι σε κάνει Άνθρωπο, άνθρωπε;

Άνθρωπο σε κάνει η λογική σου και η σοφία, που σου έχουν χαρίσει οι προηγούμενες γενιές. Η ικανότητά σου να αγαπάς και να απολαμβάνεις την αγάπη των άλλων. Η φιλευσπλαχνία σου. Το φιλότιμό σου. Η ανθρωπιά σου.

Πρέπει να γίνεις Άνθρωπος, άνθρωπε.

Να γίνεις Άνθρωπος εξίσου για τους άλλους ανθρώπους, όπως και για τα υπόλοιπα πλάσματα αυτού του κόσμου, που χωρίς αυτά, δεν θα μπορούσες, ούτε κατά διάνοια να επιβιώσεις σε αυτό τον πλανήτη, τον οποίο έχεις θεωρήσει κτήμα σου, στον οποίο έχεις κάνει κατάληψη σε βάρος όλων των άλλων ειδών και έπειτα από αυτά, έχεις και το θράσος να τα βασανίζεις από πάνω, αχρείε υπάνθρωπε…

…κατ’ ευφημισμό, «ζώον».