Η παραφωνία των φίλων της αρμονίας

Αγανάκτηση; Τεράστια! Θυμός κι οργή; Σε μεγάλο βαθμό! Αναπάντητα αιτήματα πολλών μηνών; Αναμφισβήτητα, ευρέως γνωστά! Αξιέπαινο κι αξιοσέβαστο έργο; Δεν χωρά αμφιβολία!

Το δίκαιο όταν σε σημαντικό βαθμό το έχεις με το μέρος σου, οφείλεις να το αναδείξεις κι όχι να το... χάσεις!

Πιο γυμνή από ποτέ, θα μοιάζει μία εκδήλωση όταν αφαιρείται από αυτήν η μουσική ζωντάνια και το τέμπο. Ο ρυθμός και η συμφωνία. Η μετάφραση των υψηλών ιδεωδών της ελευθερίας και του αυτοπροσδιορισμού στο σήμερα και η κατάκτησή τους από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους!

Μουσική με απλά λόγια σε σημαντικά ιστορικά ραντεβού για τη ζωή των ανθρώπων, σημαίνει πολύ απλά τέχνη της ζωής! Σημαίνει αξία. Εκείνη η αξία που θα λειτουργήσει ως πυξίδα και θα σε κάνει να κατανοήσεις τί ζητάς ως πολίτης, από ποιο παρελθόν “προέρχεσαι”, ποιες είναι οι ιστορικές ρίζες σου, κι εν τέλει ποια είναι η κληρονομιά σου από τον ακάματο κι αιματηρό αγώνα των ανθρώπων που σου παρέδωσαν την ελευθερία, όχι μόνον για να τη διατηρήσεις, μα για να την πολλαπλασιάσεις!

Μοιάζει τουλάχιστον θλιβερό σήμερα, την χρονική στιγμή που σε εθνικό επίπεδο όχι μόνον η Ελλάδα, αλλά πολλές χώρες, επιχειρούν να προασπίσουν την περηφάνια και την αξιοπρέπειά τους, - όταν μάλιστα τα οικονομικά συμφέροντα και η σκληρή πραγματικότητα καταργούν ή γράφουν ξανά την ιστορία των ανθρώπων ανάποδα -, το γεγονός πως η “σφαίρα” της διάσπασης του συνόλου, θα χτυπήσει μέχρι το κόκκαλο!

Σε τούτη τη ζωή, όσο διαρκεί για τον κάθε έναν, οφείλουμε όλοι να αναγνωρίζουμε συνειδητά το χρέος μας και να το κάνουμε πράξη, προσφέροντας στο σύνολο των ανθρώπων το δικό μας κομμάτι στο παζλ της ενότητας από οποιαδήποτε πλευρά! Κι αυτό το κομμάτι μπορεί να είναι ακόμη και το μουσικό “παρών” σε μία σημαντική επέτειο ή ημέρα για τους πολίτες μίας χώρας ή σε μία εκδήλωση που στόχο έχει την προβολή ενός τόπου κλπ.

Σε κρίσιμες χρονικές στιγμές, η εκμετάλλευση και η κατάχρηση των δίκαιων – και μόνον αυτών - αιτημάτων μας, μπορεί να αφαιρέσει από την ένταση της προσπάθειάς μας ώστε αυτά, να ικανοποιηθούν. Να διεκδικώ κάτι με τρόπο που δε θα μου αποφέρει τίποτα απολύτως, αλλά αντιθέτως, θα με φέρει προ των ευθυνών μου έναντι μίας μεγάλης μερίδας πολιτών, μεταφράζεται σαν την “αυτοκαταστροφή” μου! Ένοχη μοιάζει δε, η στάση που θέλει το δίκαιο, να το ζητώ επιτακτικά από εκείνους που διαδέχθηκαν μία κατάσταση και δεν τη γέννησαν ή την αύξησαν, όταν έχω γνώση των όποιων προσπαθειών έχουν γίνει έως σήμερα, για την επούλωση κάποιων έστω “πληγών”.

Προσωπικά εκτιμώ πως οι άνθρωποι που καταπιάνονται με όλο το είναι τους με το κομμάτι της μουσικής και γνωρίζουν πως να δαμάσουν ένα μουσικό όργανο και να εκφράσουν μοναδικές μελωδίες, πολλώ δε μάλλον όταν αποτελούν μία ομάδα που δημιουργεί μία μπάντα και συνεχίζει το αξιόλογο έργο δεκαετιών, θα έχουν στην πρώτη γραμμή των αξιών τους και τον ειλικρινή διάλογο. Αλλά πολύ περισσότερο, δε θα θυσιάζουν στο βωμό των όποιων σκοπιμοτήτων – πλην των δίκαιων αιτημάτων τους -, την ίδια την τέχνη τους, ασκώντας εμμονικά πίεση, με τρόπο που δεν αρμόζει σε μουσικούς που υπηρετούν μία από τις πιο υψηλές μορφές επικοινωνίας των ανθρώπων, μέσω μίας ιστορικής μπάντας. Η μουσική μπορεί να απλοποιήσει ακόμη και σε ένα μικρό παιδί υψηλά ιδεώδη, να εκλαϊκεύσει νοήματα, να σπείρει την περηφάνια, να πνίξει την υποταγή.

Αν είσαι αληθινός μπορείς να διεκδικήσεις, χωρίς να απειλήσεις... Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί, στο βαθμό που όπως είχε υποστηρίξει ο Αμερικανός σαξοφωνίστας της Τζαζ, John Coltrane, “, Αν είσαι αληθινός, μπορείς να παίξεις (μουσική) και με ένα κορδόνι παπουτσιών”.

Όλα τα άλλα – για εμένα, εκτός χώρου – αποτελούν απλώς... παραφωνία!