Από την γοητεία στην απογοήτευση

Αυτό το αδιευκρίνιστο «κάτι» που έχουν κάποια άτομα και γίνονται αρεστά και αποδεκτά, ακόμα και όταν δεν διαθέτουν τα ουσιαστικά προσόντα για κάτι τέτοιο.

Η γοητεία, είναι αυτή η ιδιαιτερότητα, που λειτουργεί πέρα από την ομορφιά και τα θέλγητρα και καταλήγει σε μία κοινή αποδοχή.

Ακόμα και σε περιπτώσεις που τρέφεται μία προσωπική αντιπάθεια για κάποιους ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να γίνει παραδεκτή η γοητεία που εκπέμπουν και να αναγνωριστεί.

Από πού πηγάζει αυτή η αύρα που μπορεί να μαγνητίζει και να έλκει τους γύρω, ασκώντας μια άτυπη εξουσία επάνω τους;

Μέχρι σήμερα, δεν έχουν δοθεί πειστικές επιστημονικές εξηγήσεις επ’ αυτού, καθώς η ασκούμενη γοητεία κρίνεται βάσει διαφορετικών δεδομένων από την κάθε επιστήμη.

Έτσι η βιολογία, προτιμά να αποδώσει ορμονικές ερμηνείες, ενώ η ψυχολογία βασίζεται σε συμπεριφορές που εκπορεύονται από στοιχεία του χαρακτήρα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ουσιαστικά ενδιαφέρει είναι η «μαγική» αυτή ικανότητα που κερδίζει.

Κι όπως είπε και ο Αλμπέρ Καμύ για την γοητεία «είναι ένας τρόπος για να σου απαντούν ναι, χωρίς να έχεις κάνει μια σαφή ερώτηση».

Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί πως άτομα που κατέχουν ηγετικές θέσεις ή άτομα που αρθρώνουν δημόσιο λόγο, μπορούν να επηρεάζουν μεγάλη μερίδα κόσμου.

Εάν εξεταστούν με ψύχραιμη ματιά ανάλογες περιπτώσεις, διαπιστώνεται πως είτε πρόκειται για προσωπικότητες που ακτινοβολούν, πέρα από τα στερεότυπα ομορφιάς και κάλλους, είτε εκπέμπουν μία δυναμική, ανεξαρτήτως επιπέδου γνώσεων και ειδικών χαρισμάτων.

Μπορεί να διαθέτουν καλλιέργεια πνεύματος, σπινθηροβόλο βλέμμα, μελίρρυτο λόγο, εκφραστική χάρη, ευγενή συμπεριφορά, ευστροφία σκέψης.

Είναι χαρακτηριστικά που προκαλούν το ενδιαφέρον, θέλγουν, ενθουσιάζουν, κερδίζουν και ασυνείδητα επιτρέπουν να σε εξουσιάσει.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που αυτή η ανεπιτήδευτη επιρροή γίνεται ζηλευτή και επιχειρείται να κατακτηθεί και από τους μη έχοντες την ικανότητα, τον τρόπο ή απλά το χάρισμα της γοητείας;

Από αυτούς που

Κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να διατυπώσουν δημόσια άποψη, αναμένοντας να λάβουν τα εύσημα μέσω την αποδοχής των λεγομένων τους, να εισακουστούν, να θέλξουν, να πείσουν, να κερδίσουν τελικά οπαδούς.

Πώς όμως, όταν λείπει ο εμπεριστατωμένος λόγος, η στιβαρότητα των απόψεων, η ουσιαστική γνώση;

Πώς θεωρούν ότι αυτά δεν συνεπικουρούν στο να λειτουργήσουν ως γητευτές του κοινού που επιθυμούν να επηρεάσουν;

Πώς, όταν οι ίδιοι προδίδονται από την ανεπάρκεια τους και την κοντόφθαλμη παρουσίαση των πραγμάτων;

Πώς να σαγηνεύσουν μέσω επιφανειακών τακτικών, ως υποχείρια εξαρτήσεων;

Πώς να συνεπάρουν με πανικόβλητες προσβολές και αδιακρισίες εκδικητικότητας και απουσία χαρακτηριστικών ποιότητας;

Τότε το μόνο που καταφέρνουν είναι να γελοιοποιούνται, να κρίνονται ως αναξιόπιστοι, να αποτυγχάνουν παταγωδώς και τελικά αντί να γοητεύουν, απλά να απογοητεύουν.