Ποιο υποβολείο;

Τσάμπα η χαρά και ο ενθουσιασμός. Τσάμπα το πενηντάευρο που έδωσα για την προστασία του φαλακροκόρακα. Τσάμπα καίει η λάμπα τόσα βράδια που διαβάζω για τη διαίσθηση, τη διορατικότητα και άλλες ψυχικές δυνάμεις. Πάνω που θα πρότεινα συνεργασία στη Μύριαμ και τον Τζόσουα, συνειδητοποίησα ότι οι υπερφυσικές μου ικανότητες είναι μια φενάκη, μια φρεναπάτη.

Όλα ξεκίνησαν, όταν επισκέφτηκα το θέατρο για να παρακολουθήσω την sold out παράσταση των τελευταίων ημερών. Έτσι όπως κρεμόμουν απ' τα χείλη των ηθοποιών, μία φωνή από το πουθενά ήρθε και κατσικώθηκε στο ακουστικό μου πεδίο. Τη μία φωνή διαδέχτηκε μία ακόμα και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι φωνές ξεπέρασαν και τα παιδιά του Πειραιά.

Διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για ατάκες του έργου, οι οποίες έφταναν στα αυτιά μου λίγα δευτερόλεπτα πριν ειπωθούν από τους ηθοποιούς, πίστεψα πως έχω το χάρισμα της πρόγνωσης, πως μπορούσα να αντιλαμβάνομαι θεατρικά αποσπάσματα πριν αυτά ερμηνευτούν. Άκουγα το κείμενο, δις. Μία μέσα στο κεφάλι μου και μία από τα χείλη του θιάσου. Άρχισα να βομβαρδίζω το διπλανό μου με spoilers. Θα νόμιζε κανείς πως ήξερα το έργο απ' έξω και ανακατωτά, ή πως το είχα γράψει εγώ ο ίδιος με το ψευδώνυμο “Ρέππας – Παπαθανασίου”. Δεν μπορούσα να αποκαλύψω το μυστικό μου, ότι δηλαδή ήμουν ένας “play whisperer” γιατί θα με έπαιρναν με τους κίονες και με το δίκιο τους οι άνθρωποι.

Στο φινάλε της παράστασης, αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν ήμουν η Ζαν Ντ' Αρκ απ' τα Καμίνια αλλά κι ότι η φαντασία μου κάλπαζε περισσότερο και από τη Ντόλυ του Λούκι Λουκ. Οι φωνές δεν προέρχονταν απ' το υπερπέραν, αλλά απ' το υποβολείο στις άκρες της σκηνής. Ούτε μεταφυσικές δυνάμεις έχω, ούτε το βιονικό αυτί. Απλά οι υποβολείς, φόρτσαραν λίγο παραπάνω, προσπαθώντας να θυμίσουν στους ηθοποιούς τα λόγια τους. Ναι, αλλά για πόσα ντεσιμπέλ μιλάμε; Διότι πιο εύκολα θα μπορούσα να πειστώ ότι επικοινωνώ με πνεύματα, παρά ότι ακούω το υποβολείο στην πόρτα του θεάτρου.

Όπως φάνηκε, η πραγματικότητα δεν στεναχώρησε μόνο εμένα, αλλά και κάποιους φίλους του science fiction, που θα προτιμούσαν να συγκατοικώ στην ίδια πτέρυγα με τη Βίκυ Σταμάτη, παρά να τους βρω το παραμικρό “ψεγάδι” στην αδιαμφισβήτητα αξιόλογη παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας της Σύρου, που θα ζήλευαν ακόμα και επαγγελματίες. Για το λόγο αυτό, έσπευσαν να με ενημερώσουν ότι η “παρατήρησή” μου, σχολιάστηκε από “θεατές” που παρακολούθησαν την παράσταση την ίδια ημέρα με εμένα και δεν ενοχλήθηκαν ούτε στιγμή από “την αισθητή -πολλές φορές- παρουσία του υποβολείου”.

Η επισήμανση αυτή απομονώθηκε από μία παράγραφο 66 λέξεων, με το εξής περιεχόμενο: “πέρα από το φυσιολογικό τρακ της πρεμιέρας και την αισθητή -πολλές φορές- παρουσία του υποβολείου, η μεταφορά της υπερπαραγωγής του Εθνικού Θεάτρου στη σκηνή του Θεάτρου Απόλλων στη Σύρο, με πολλές εκπλήξεις και αρκετά ευρήματα, όπως η συμμετοχή του Έρωτα και τα ζωντανά τραγούδια των πιο θαρραλέων της παρέας, αποδεικνύει ότι ένας ερασιτεχνικός θίασος μπορεί να βάλει δύσκολα στοιχήματα και να παλέψει μέχρι τη νίκη” .

To “προσβλητικό” αυτό σχόλιο προκάλεσε την αντίδραση κάποιων “θεατών” της παράστασης, που προφανώς δεν ασπάζονται το γνωμικό “κανείς δεν είναι τέλειος”, γι' αυτό και κατέφυγαν σε υποδείξεις προς τον υποφαινόμενο “υπογραμμίζοντας” με ύφος μεγαλοαστών εκ Παρισίων ότι “σε όλα τα μεγάλα θέατρα του κόσμου ακούγεται το υποβολείο”. Έχουν δίκιο. Γιατί σε όλες τις παραστάσεις του Εθνικού, ακούς τον υποβολέα να ψιθυρίζει στην Καραμπέτη τις ατάκες της. Για να μην πούμε στις παραστάσεις που δίνονται μέσα σε αποθήκες είκοσι θέσεων, όπου και το τρίξιμο των δοντιών σου ακούγεται σαν κομπρεσέρ.

Κανείς δεν αμφισβήτησε ούτε το αποτέλεσμα της παράστασης, ούτε τον “άθλο” των συντελεστών οι οποίοι υπερέβαλαν εαυτόν, απλά όλα θα ήταν καλύτερα, εάν κάποιοι “θεατές” δεν έπαιρναν τόσο σοβαρά τον -ας μη γελιόμαστε- “διακοσμητικό” ρόλο τους.