Ποιά ευθιξία;

«Με το καράβι Αχαριστία
μια μέρα κρύα σαλπάρισες….»

Μάλλον αυτό το καράβι του Άλκη Αλκαίου, επέλεξαν για να σαλπάρουν οι θιασώτες της ανεύθυνης ειρωνείας και του φθηνού διαδικτυακού κουτσομπολιού.

Τα μανιφέστα των ειδημόνων της συμφοράς, αναρτητέα σε διαδικτυακά προφίλ, αποδεικνύουν από την επιλογή και μόνο του μέσου, την σοβαρότητα αλλά και την βαρύτητα των απόψεων!

Οι παρατρεχάμενοι, που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους μέσω της προσκόλλησης τους σε άτομα εξουσίας.

Οι «φίλα προσκείμενοι», που ζητούμενο τους είναι να τοποθετηθούν σε δευτερεύουσες θεσούλες, μόνο και μόνο για να συνεχίζουν να ικανοποιούν την ματαιοδοξία της ανικανότητας τους.

Οι αιρετοί, που κρύβονται πίσω από μασημένα λόγια και παιδαριώδεις δικαιολογίες, γιατί δεν διαθέτουν την προσωπική οντότητα που απαιτείται για τους κατέχοντες θέσεις ευθύνης.

Οι υπαλληλίσκοι της μιζέριας, που αρκούμενοι στην ανεύθυνη τακτική αντιμετώπισης της δουλειάς τους, συμπαρασύρουν σε δυσάρεστα αποτελέσματα.

Όλοι αυτοί οι λίγοι του τίποτα, που τάχθηκαν να υπηρετούν το κοινό συμφέρον, με τα κριτήρια επιλογής τους, αλλά και τα αποτελέσματα των ενεργειών τους να βαραίνουν αυτούς που τους επέλεξαν.

Ποιός από αυτούς βγήκε ποτέ μπροστά, σε όποιο γεγονός απαίτησε καίρια δραστηριοποίηση, σε όποιο πρόβλημα χρειάστηκε ουσιαστική επίλυση, σε όποια ουσιώδη ενέργεια με προοπτικές;

Πότε δικαιολόγησαν τον ρόλο τους;

Καθήμενοι σε τραπέζια συνεδρίων, για να θεωρούν ότι είναι κάποιοι;

Παρακολουθητές των εξελίξεων πίσω από τις κλειδαρότρυπες των αξιωματούχων;

Ακόλουθοι της εξουσίας, περιφέροντας την προσωπική τους μικρότητα;

Οπαδοί του βολέματος, με ζητούμενο το κουκούλωμα παλιών αμαρτιών, αγνοούν επιδεικτικά την κοινή μνήμη.

Όταν περιορίζονται σε ανέξοδες κριτικές αντί να δράσουν, ακόμα και χωρίς αποτέλεσμα, προτιμούν να καλύπτουν την αδρανή παρουσία τους με καφενειακούς σχολιασμούς.

Όταν το μόνο που έχουν να παρουσιάσουν είναι ένα μηδενικό έργο, δεν νομιμοποιούνται να χλευάζουν έστω τα μικρά που έκαναν άλλοι, όταν ούτε αυτά δεν ήταν ικανοί να πράξουν.

Αντί λοιπόν να πουν ευχαριστώ για το αυτονόητο που ούτε αυτό δεν έκαναν, προτίμησαν τη φτηνιάρικη κακεντρέχεια τους, με την οποία έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τα πράγματα.

Αλλά έτσι είναι όταν έχουν συνηθίσει να ταξιδεύουν τη ζωή τους με σκούνες, όταν όλη τους η πορεία είναι με ψαρόβαρκες, τότε το μέγεθος ενός κρουαζιερόπλοιου είναι για αυτούς δυσθεώρητο.

Όμως όταν τα γεγονότα αποτελούν περίτρανη απόδειξη της ανεπάρκειας, της άγνοιας, αλλά ακόμα και της επικινδυνότητας κάποιων ατόμων που κατέχουν θέσεις ευθύνης, αυτομάτως προκαλείται το κοινό αίσθημα και εγείρονται ερωτηματικά και απορίες.

Γιατί δεν έπραξαν τα απλούστερα;

Γιατί δεν έδρασαν αμέσως μόλις προέκυψε το πρόβλημα;

Γιατί δεν αναζήτησαν τις ευθύνες;

Γιατί δεν παραδέχθηκαν την ανεπάρκεια τους;

Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν ένα ανάστημα και ένα ήθος, ένα σθένος και μία παρρησία.

Όμως ποιός έχασε την ευθυξία;