Η αλαζονεία της οικογενειοκρατικής εξουσίας

Ο νεποτισμός ή επί το ελληνικότερο οικογενειοκρατία, αποτελεί γνώρισμα του πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας.

Οι οικογένειες που λυμαίνονται την πολιτική ζωή και με τον τρόπο ανέλιξης, καθιέρωσης και επιβολής των γόνων τους, βιάζουν ακόμα και αυτή την έννοια της δημοκρατίας.

Αυτή η λογική του «τσιφλικιού» που επί χρόνια ασελγεί επί της εξουσίας, πέραν της κεντρικής πολιτικής σκηνής, τη συναντάμε και στις μικρότερης κλίμακας πολιτικές δομές, ακόμα και τοπικής εμβέλειας.

Η πρακτική εφαρμογή της οικογενειοκρατίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος «άνθισης» στους πολιτικούς συνδυασμούς κάθε φάσματος, που όπως τους είχε χαρακτηρίσει και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Κώστας Χρυσόγονος, «πρόκειται για οικογενειακές επιχειρήσεις που εμπορεύονται ψευδαισθήσεις με σκοπό το κέρδος».

Η προώθηση συγγενικών προσώπων, κουμπάρων, εξαδέλφων, ανιψιών και κάθε βαθμού συγγενείας, ακόμα και όπου αυτή δεν υπάρχει δημιουργείται με τους ημετέρους, τους αυλικούς και όσους ανήκουν στον στενό κύκλο του «αρχηγού».

Πέραν και μακράν των όποιων αξιοκρατικών κριτηρίων, παραχωρούνται αξιώματα και θέσεις, ακόμα και έμμισθες, σε πρόσωπα που είτε με περίσσιο κομπασμό επικοινωνείται η συγγενική σχέση, είτε υπό την μορφή φωτογραφικών προλήψεων εξυπηρετούνται οι «κουμπάροι» των ημετέρων.

Μεγάλο μερίδιο στην κατανομή θέσεων κατέχουν και οι παρατρεχάμενοι, με παραχωρήσεις και πολιτικές ανταλλαγές που έγιναν στις σκιές που δημιουργούνται στις κακοφωτισμένες γωνίες της εξουσίας, όπου εκεί επιλέγουν να παραμένουν και να δρουν οι αυλικοί του «ηγεμόνα».

Εκεί, που πίσω από την ασφάλεια της απουσίας θεσμικής ευθύνης, κινούνται τα νήματα της ματαιοδοξίας και εκτρέφεται η φιλαρέσκεια του αλαζόνα «ηγέτη».

Κι όσο μεγαλύτερη η αλαζονεία του τόσο ευκολότερη η ποδηγέτηση του από τους «δουλοπάροικους» χειραγωγούς.

Ακόμα τραγικότερη δε η εξέλιξη του, όταν το αίσθημα της ικανοποίησης από την κατάληψη της εξουσίας μεταλλάσσεται σε έπαρση που υποβάλλει υπεροπτικές συμπεριφορές.

Η ζάλη που προκαλείται από την ξαφνική άνοδο στα ανώτερα αξιώματα είναι πολύ εύκολο να οδηγήσει στην αλαζονεία, που με την σειρά της άγει σε μία υπερεκτίμηση δυνατοτήτων.

Όσο μεγαλύτερη η αποκτώμενη δύναμη τόσο ευκολότερη η υιοθέτηση μιας εξουσιαστικής αλαζονείας.

Η θεώρηση της ανωτερότητας έναντι των υπολοίπων γίνεται τότε το χαρακτηριστικό γνώρισμα του εξουσιαστή, με μόνο ζητούμενο του πλέον την υπερτόνωση του εγώ του και τον εντυπωσιασμό που καλλιεργεί με υπερφίαλους λεκτικούς φαμφαρονισμούς.

Αυτή την πλάνη του υποδαυλίζει ο περίγυρος των αυλοκολάκων, που παίζουν τον ρόλο των χειροκροτητών της κενότητας των λόγων, με απώτερο σκοπό να τον αποκόψουν από την όποια δημιουργική καταξίωση.

Τότε γίνεται πολύ ευκολότερος ο χειρισμός του και με κινήσεις τακτικής προκαλείται η αποδόμηση του, σταδιακά και μεθοδευμένα ώστε να καταπέσει ολοσχερώς την στιγμή που πλέον δεν θα είναι χρήσιμος.

Άλλωστε η τύφλωση της αλαζονείας δεν του επιτρέπει να διακρίνει πως ένα βήμα από την κορυφή είναι ο γκρεμός.