Περί τίτλων και αξιώσεων

Τίτλος. Η ετυμολογία της λέξης πηγάζει από τη λατινική λέξη titulus. Titulus, κατά την αρχαιότητα, ήταν μια χαρακτηριστική πινακίδα, η οποία χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους σε κάθε δημόσια ποινή. Την κρεμούσαν στο λαιμό των καταδίκων και πάνω της καταγράφονταν τα εγκλήματα, τα οποία είχαν διαπράξει, ενώ κατά περίπτωση αναγράφονταν υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, με σκοπό κυρίως τον παραδειγματισμό.

Αυτά στην αρχαιότητα. Σήμερα, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Σήμερα η κοινωνία βράζει από άτομα, που ζουν, αναπνέουν, κοιμούνται και ξυπνούν, με στόχο την απόκτηση ενός κάποιου τίτλου και που είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πάντα για να δουν το όνομά τους γραμμένο δίπλα σε αυτόν. Το αποτέλεσμα ελάχιστες φορές είναι τιμητικό και τις περισσότερες, η έννοια αυτού του τίτλου, καταλήγει να ταυτίζεται με την ετυμολογία του. Ένα ατιμωτικό βαρίδι στο λαιμό, που πάνω του φέρει τις αποτυχίες, τα λάθη, αλλά και την καταδίκη, την οποία έχει βγάλει ο κόσμος για τους «τιτλούχους».

Πόσο εύκολο είναι να λάβεις έναν οποιοδήποτε τίτλο; Πανεύκολο. Το εξαιρετικά δύσκολο, ψυχοφθόρο και επίπονο είναι, όμως, να τον δικαιολογείς. Να επιβεβαιώνεις κάθε ώρα, μέρα και στιγμή, ότι είσαι άξιος να φέρεις αυτό τον τίτλο.

Το ότι «βαφτίζεις» τον εαυτό σου κάτι, δε σημαίνει ότι είσαι κιόλας. Πάρε παράδειγμα τον Σάκη Ρουβά. Πριν ένα χρόνο περίπου, ο Σάκης πρωταγωνίστησε, ερμηνεύοντας το ρόλο του Διονύσου, στην παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη. Τώρα, ένα χρόνο μετά και έπειτα από ένα βραβείο Αρχαίου Δράματος Κάρολος Κουν, που του απονεμήθηκε, τι συμβαίνει; Βλέπεις τον Ρουβά και λες «Α! Να ο νέος Αλέξης Μινωτής»; Όχι. Γιατί; Γιατί δεν τον δικαιολογεί τον τίτλο του ηθοποιού αρχαίου δράματος. Δεν τον δικαιολόγησε ποτέ. Τον «βάφτισαν» έτσι, για λόγους εφήμερης κίτρινης δημοσιότητας. Τώρα το Αρχαίο Δράμα περισσότερο σαν titulus φαντάζει, παρά σαν τίτλος στο βιογραφικό του.

Κι επειδή ξέρω ότι ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό υπάρχουν ουκ ολίγες Ρουβίτσες, φεύγω από τον κύριο «Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας στην Επίδαυρο».

Ας μην πάμε μακριά, θα θέσω εμένα για παράδειγμα. Ας πούμε, ότι εγώ, έτσι όπως είμαι, θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου μοντέλο. Ακόμη κι αν πληρώσω ένα πρακτορείο να με «βαφτίσει» μοντέλο και να με βγάλει σε κάποιο event μόδας, ακόμη κι αν φάω τα πόδια μου να περπατάω με τις ώρες πάνω-κάτω στην πασαρέλα, φορώντας όλα τα pret-a-porter de luxe haute couture για στρουμπουλές, που μπορώ να βρω και κάνοντας νάζια και τσαχπινιές σε φακό και κοινό, ο μόνος τίτλος, που θα μπορούσε να μου απονεμηθεί, θα ήταν αυτός της Miss Χωριάτικη 2015, από όλο το μποστάνι του μπαρμπα-Στάθη, που θα εκσφενδονιζόταν προς την κατεύθυνσή μου και θα προσγειωνόταν στο κεφάλι μου. Titulus.

Ο τίτλος, μάγκα μου, για να είναι τίτλος τιμής και όχι ένα τραγελαφικό ή ειρωνικό παρατσούκλι, χρειάζεται κόπο, τρόπο, επιμονή, υπομονή και θέληση. Γι’ αυτό μην κορδώνεσαι, επειδή σου έχουν κοτσάρει την προσφώνηση. Μην εκστασιάζεσαι, βλέποντας το όνομά σου δίπλα της.

Για να γίνει το όνομα ταυτόσημο με τον τίτλο στο μυαλό των συνανθρώπων σου, πρέπει αυτόν τον τίτλο να τον τιμήσεις, να τον κάνεις αίμα σου και αυτοσκοπό σου, να δουλέψεις σκληρά γι’ αυτόν, χωρίς κομπασμούς και φανφάρες. Διαφορετικά, αν κάνεις το λάθος να φερθείς με έπαρση και αλαζονεία, επαναπαυόμενος στο ρηχό φαίνεσθαι, αυτή η προσφώνηση θα γίνει titulus, κρεμασμένο για πάντα ατιμωτικά στο λαιμό σου, θυμίζοντάς σου καθημερινά την αποτυχία σου. Παραφράζοντας το διάσημο λατινικό ρητό, verba volant, acta manent.