Ο Κάπτεν Ίγκλο και η σιδηρά κυρία

Πού πας, ρε Καραμήτρο με δυο πλαστικά σκαμπό, ένα γιούκα και μία απλώστρα δεμένη στο μάνταλο του παραθύρου; Μία “αυλή” που σέβεται τον εαυτό της, διαθέτει γραμματείς, φαρισαίους, συνεργάτες, ειδικούς συμβούλους με μεταπτυχιακό στο facebook και ανθρώπους με γνώσεις κηπουρικής. Για το τελευταίο, δεν είναι απαραίτητη η προϋπηρεσία στις Βερσαλλίες. Έναν λάκκο στην παραλία -ε, του κερατά- θα τον έχεις σκάψει. Εάν όχι, θα το εντάξουμε ως πρόγραμμα τοπικής εμβέλειας στο Κέντρο Δια Βίου Μάθησης. Μαζί με τη ναυπηγική τέχνη, την παρασκευή λουκουμιών και τον νεοκλασικό πλούτο της Σύρου θα περιλαμβάνεται και η ενότητα “Αγόρασα ένα φτυάρι από τους Σουηδούς για να σκάψω τον τάφο σου”.

Το πρόγραμμα θα προσφέρει τη δυνατότητα, ακόμα και σε ανθρώπους λίγο πριν τη δύση τους, να χαράξουν στη ζωή τους νέους επαγγελματικούς ορίζοντες. Ακόμα κι αν οι μνήμες τους από το ναυάγιο του Τιτανικού είναι νωπές, ακόμα κι αν υπήρξαν μάρτυρες του τορπιλισμού της Έλλης, άνθρωποι που έφαγαν τη θάλασσα και το πούσι με το κουτάλι, μπορούν πλέον να αφήσουν το τιμόνι από τα χέρια τους και να γίνουν οι ίδιοι ένα από τα δεξιά χέρια άλλου “καπετάνιου”. Το πόστο αυτό αφορά στην παραγωγή ενός τοπικού προϊόντος με ονομασία προέλευσης: “Κόλλυβα για την παραίτηση του άλλου”. Ο άλλος παραιτείται και εσύ του κάνεις την κηδεία. Κοινώς, μετά το ΠΟΠ δεν έχει στοπ.

Με τον “διορισμό” του, ο Κάπτεν Ίγκλο αρχίζει να σκάβει, να τρυπάει, να ρίχνει λάσπη και να χτίζει το πρεστίζ εκείνου που του ανέθεσε την εργολαβία. “Έπεσε η φτυαριά αποβραδίς, την προδοσία στηλιτεύω, τα νώτα σου θα προστατεύω, σαν πιστό γκριφόν – κανίς”. Κάθε φορά που επιχειρεί κάποιος να εκθέσει την “αυλή”, επιδεικνύοντας “ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ”, το “χέρι” βάζει το χέρι του και αρχίζει να γράφει σενάρια, της ίδια αποχρώσεως με τα ξεβαμμένα μπλουζάκια.

Ο Κάπτεν Ίγκλο αντλεί στοιχεία από τις ντουζίνες άρλεκιν που του κράτησαν συντροφιά τα χρόνια της αλμύρας και σκαρφίζεται ερωτικά τρίγωνα, συζυγικά παραστρατήματα, και ιδρωμένους μυοκρατήρες με πολιτικές πινελιές. Και ενώ οι προτάσεις για μεταφορά του μυθιστορήματος στο θέατρο και τον κινηματογράφο με τον προσωρινό τίτλο “Η Μεγάλη Μπουρούχα” πέφτουν βροχή, το “χέρι” δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τη διασκευή του έργου, διότι πρέπει να σφίξει άλλα “χέρια” μοιράζοντας είτε ευχές, είτε φυλλάδια για ρυθμίσεις και πιτσαρίες.

Για το λόγο αυτό, επιστρατεύει και τη σιδηρά του κυρία, η οποία πέρα από το μέτρημα των δεκάευρων, έχει και άλλα χόμπι, όπως οι συμβουλές styling στην τοπική “αφρόκρεμα”. “Είναι δυνατόν, η σύζυγος διοικητικού να κυκλοφορεί με σκισμένα τζιν και τσαντικό τρίλιζα, σταυρόλεξο ή κύβο του Ρούμπικ; Επ' ουδενί. Θα βάλεις ένα ταγεράκι σε ουδέτερα χρώματα, θα κρεπάρεις το μαλλί, θα κάνεις φιλανθρωπίες και θα πηγαίνεις σε μέρη όπου σερβίρουν μόνο τσάι και συμπάθεια. Θα κυκλοφορείς μετά του συζύγου και τα μάτια σου θα είναι διαρκώς στραμμένα στο έδαφος, αποφεύγοντας έτσι και το μπλέξιμο του τακουνιού σου σε ανοιχτά φρεάτια που δεν έχουμε προλάβει να σκεπάσουμε, γιατί ασχολούμαστε ακόμα με τα χωματουργικά”.

Εάν η σιδηρά κυρία διαπιστώσει ότι η “πελάτισσα” γράφει τις συμβουλές στις παλιές της γόβες, τότε βάζει πίσω την ουρά και αρχίζει το σιγόντο στον Κάπτεν Ίγκλο, μέχρι να βεβαιωθούν ότι το πρεστίζ του “αυλάρχη” δεν έχει χτυπήσει πάτο. Έχοντας μπερδέψει τους ρόλους του “παραγωγού” και του “παράγοντα”, συνεχίζουν το “υποβολείο” σε ένα ολόκληρο νησί, το οποίο αντιμετωπίζουν σαν προσωπικό τους “θίασο”. Και ενώ ο πραγματικός θιασάρχης θα έπρεπε να απομακρύνει με τη μαγκούρα του τους “σφετεριστές” από τη σκηνή, τους αφήνει να στήνουν τις παραστάσεις τους ανενόχλητοι, δίνοντας “έγκριση” σε έργα τα οποία προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και την υπόληψη ανθρώπων, που στην τελική, ο ίδιος επέλεξε να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι μαζί του.

“Πολύ δελεαστικά όλα αυτά, όμως εγώ δεν αλλάζω τίποτα από την αυλίτσα μου. Όχι γιατί φοβάμαι, τι θα αποκαλύψουν για μένα τα μανταλάκια που θα πετάξω όταν χαλάσουν, αλλά γιατί τα σενάρια της δικής μου ζωής τα γράφω μόνος μου".

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.