Καλέ! Οι πλούσιοι!

- Πστ... Μην καρφωθείς… Πίσω μας! Ένας πλούσιος.

- Πού; Πού;

- Μην κοιτάζεις σου λέω!

- Ε και πώς θα τον δω;

- Να, έλα να πάμε από την άλλη μεριά του δρόμου, δήθεν να δούμε τη βιτρίνα.

- Ααααα!! Τον είδα! Αυτός τώρα είναι πολύ πλούσιος;

- Ναι παιδί μου!

- Αααα… Πρώτη φορά βλέπω από κοντά.

- Εγώ είδα και χτες! Ήταν μαζεμένοι πολλοί σε ένα μαγαζί και έτρωγαν!

- Ρε συ, πώς τρώνε αυτοί οι πλούσιοι;

- Σικάτα.

- Ε, λογικό. Αλλιώς δε θα ήταν πλούσιοι.

- Και να δεις με τι φινέτσα, με τι αρχοντιά κουβέντιαζαν ο ένας πλούσιος με τον άλλο. Άκουσα, μάλιστα, πως ο ένας από αυτούς τους πλούσιους έχει ένα γιοτ, που έχει χρυσές κουπαστές και χρυσά πόμολα.

- Δηλαδή, με το ένα πόμολο του σκαφάτου, βγάζουμε και κανένα χρόνο ΔΕΗ, ε;

- Ουουου… Μη σου πω για τα ρούχα τους.

- Τι; Ωραία;

- Παιδί μου, πέρασε από δίπλα μου μία πλούσια, από πάνω μέχρι κάτω, ντυμένη στα Ντιόρ και στα Σανέλ και στα Πράντα και στα Τζίμι Τσου.

- Αυτό το «τσι-τσου» που λες, τι είναι;

- Σχεδιαστής μόδας, ρε απολίτιστη!

- Πιο καλός από το Βασίλειο Κωστέτσο;

- Μπα, απλά είναι πιο γνωστός στην Αμερική.

- Και ο Βασίλειος είναι!

- Σιγά τον Υβσελοράν.

- Ρε συ, πάμε κι από την άλλη πλευρά, που έχει πιο πολλούς!

- Λες κανένας από τους πλούσιους να έχει κανένα γιο, μπας τον τυλίξουμε;

- Όλοι έχουν έρθει μετά των κυριών τους.

- Μετά από τι;

- Με τις γυναίκες τους, εννοώ.

- Μμμμ… Σιγά τα ωά. Ξερακιανές ψηλομύτες. Γιάδε τις όλες, απ’ τα κόκκαλα βγαλμένες.

- Πες το ψέματα. Μάλλον δεν μαγειρεύουν καλά το μουσακά οι Φιλιππινέζες.

- Πού κολλάει αυτό;

- Ε δεν τις βλέπεις; Είναι σαν να έχουν να φάνε κανονικό φαΐ απ’ το 1995.

- Άστες αυτές, ψάχνε για κανένα γαμπρό.

- Αυτός εκεί ο κοντούλης;

- Είναι σηκωμένος ο γιακάς στο μπλουζάκι του;

- Ναι.

- Τότε δεν είναι πλούσιος. Ντόπιος είναι.

- Καλά ε, κοίτα εδώ σκάφος και κακό! Μύκονος γίναμε!

- Τόσο καιρό δεν τη σνόμπαρες τη Μύκονο, που μάζευε όλους τους πλούσιους και επώνυμους με τις θαλαμηγούς τους και τα μαγαζιά της με το 75.000 ευρώ κρασί;

- Εγώ; Σνόμπαρα τη Μύκονο; Να πέσει φωτιά να με κάψει.

- Εσύ δεν έλεγες ότι είμαστε καλύτερα, γιατί έχουμε πολλή ησυχία και είμαστε οικογενειακά;

- Ε, τώρα άλλαξα γνώμη. Θέλω χλιδή και γιοτ και πλούσιους να περνοδιαβαίνουν στα στενά και σαμπάνιες και κρασιά και θέατρα και μπουζούκια και αχαλίνωτο κλάμπινγκ μέχρι το πρωί και μη σου πω, ότι θα κάνω πρόταση στο Δήμο να φέρουμε έναν πελεκάνο να μας βρίσκεται.

- Ο πελεκάνος είναι σήμα κατατεθέν της Μυκόνου, βρες άλλο.

- Ένα φλαμίνγκο, έναν πελαργό, ένα παγώνι, μια καρακάξα! Κάτι, τέλος πάντων!

- Μην κοιτάς! Μην κοιτάς! Δες ποιος περνάει!

- Ποιος είναι αυτός;

- Ο… αυτός; Ο τέτοιος, μωρέ, πες τον! Ο… αυτός που έγραψε τη μουσική για το «Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη μας αδίκησες»!

- Α! Ναι! Το τραγουδούσαν χτες στο μαγαζί οι πλούσιοι και πολύ κέφι έκαναν!

- Οι πλούσιοι τραγουδούσαν το «άπονη ζωή»;

- Και το «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι».

- Μάλιστα. Κι εσύ που χρωστάς 3 μηνιάτικα στο σπιτονοικοκύρη σου για τη γκαρσονιέρα σου στο Βροντάδο τι τραγουδούσες;

- Το «Money-money-money, must be funny in a rich man’s world»