Η Βασίλω στο ντιβάνι

Δεν ξέρω τι έχω πάθει τελευταία. Με έχει πιάσει μια ανησυχία, να το πω; Ένα δεν μπορώ να κάτσω στ’ αυγά μου; Δε με αφήνουν; Ένα κάτι τις περίεργο, τέλος πάντων.

Κατέβηκα τις προάλλες στην πλατεία, είδα ένα τσούρμο μαζεμένο και με έπιασε πάλι. Χώθηκα μέσα στο πλήθος, απηύθυνα χαιρετισμό, τους καλωσόρισα στη Σύρο, τους κέρασα από ένα νερατζάκι και εκεί που είχα έτοιμη μια ομιλία, τους βλέπω να έχουν παγώσει και να με κοιτούν όλοι με τα κεφάλια γερμένα, μέσα στην απορία και το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι.

Ως φαίνεται, ήταν μια μεγάλη παρέα, που είχε συναντηθεί στα κανόνια για να πάει για καφέ.

Έφυγα. Ξαναγύρισα. Τους πήρα το νερατζάκι. Δεν ήταν για τα δόντια τους.

Μια άλλη φορά, με πήραν τηλέφωνο, μου λένε «θα έρθεις να μαζέψουμε γόπες από την παραλία, θα είναι και τα ΜΜΕ». Γόπες άκουσα, κανένα επίσημο τσιμπούσι, λέω, θα κάνουμε, βάζω τα καλά μου, τα Κοκοσανέλ μου, τα Μπέρμπερι, τα σινιέ – γιατί είμαι μια κοκέτα – και πάω να τους βρω.

Φτάνω στην παραλία, τους βλέπω όλους με τα σάνταλα, τα τρικουδάκια και τις βερμούδες, με κάτι τσαπιά, να σκάβουν την άμμο. Δεν ήθελα να εκτεθώ, έκανα την καρδιά μου πέτρα, έβαλα την οτκουτούρ στην άμμο κι έπιασα να μαζεύω αποτσίγαρα και αγριόχορτα. Ας είναι όμως, νομίζω ότι έκανα πολύ καλή εντύπωση. Μις Ημέρα Περιβάλλοντος 2015.

Το κακό είναι, ότι το ψαράκι το λιγουρεύτηκα και ακόμα δε μου έχει φύγει η πεθυμισιά.

Μια άλλη φορά, έτσι όπως καθόμουν στο σαλόνι μου, άνοιξα τις εφημερίδες και πέρασα μια τεράστια εσωτερική σύγχυση. Μα ολόκληρη φυλλάδα και να μην έχει ένα γκρο πλαν δικό μου; Βέβαια, μια φωνή εσωτερικά – ναι, ξέχασα να το αναφέρω, ακούω φωνές – μου έλεγε, ότι δεν υπήρχε λόγος να έχει σε άσχετο άρθρο φωτογραφία δική μου, αλλά και πάλι.

Ξέρετε τι ωραίο προφίλ έχω εγώ; Που με παρακαλούσε ένας φίλος μου φωτογράφος να κάνει portfolio μόνο με τη γλυκύτατη μουρίτσα μου. Γράφω στην κάμερα. Σε ανφάς, σε προφίλ, σε γωνία «τρία τέταρτα», σε δορυφορικές λήψεις, στα πάντα.

Η αλήθεια είναι, ότι είχα θορυβηθεί από αυτό το πράγμα που μου λαχε τον τελευταίο χρόνο, αυτό το «όπου γάμος και χαρά» και πριν τα πω σε εσάς, έψαξα τα συμπτώματα στο ίντερνετ. Ήξερα ότι πάντα οι ιντερνετικές διαγνώσεις είναι λίγο υπερβολικές, αλλά αυτό που μου έβγαλε δεν νομίζω ότι άπτεται της πραγματικότητας. Δηλαδή, να σας διαβάσω, να μου πείτε τη γνώμη σας:

«Ο μαϊντανός είναι διετές, ιθαγενές φυτό που ανήκει στο γένος Πετροσέλινον (Petroselinum) της οικογένειας των Σελινοειδών (Apiaceae) [συν. Σκιαδοφόρων (Umbelliferae)]. Καλλιεργείται στις εύκρατες περιοχές για τα φύλλα του που χρησιμοποιούνται στη μαγειρική και σε διάφορες σαλάτες.

»Ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες που τον χρησιμοποιούσαν ως αρωματικό βότανο αλλά και ως φάρμακο σε διάφορες παθήσεις.

»Κατά τον πρώτο χρόνο ανάπτυξης του φυτού εμφανίζονται τα σύνθετα κατσαρά βαθυπράσινα φύλλα σχηματίζοντας ομάδες. Στην συνέχεια εμφανίζονται διάφορα ψηλά ανθοφόρα στελέχη που στην κορυφή τους φέρουν μικρά κιτρινοπράσινα άνθη και ακολουθούνται από μικρά σπόρια.

»Τα φύλλα του μαϊντανού είναι πλούσια σε βιταμίνη C, ενώ περιέχουν και αιθέρια έλαια. Εκτός από φρέσκα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αποξηραμένα.

»Στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιείται, όχι μόνο ως συστατικό, αλλά και ως διακοσμητικό σε σαλάτες ή πιάτα με κρέας, ενώ στην Τουρκία χρησιμοποιείται σε μεγάλες ποσότητες στη σαλάτα, είτε μαζί με ψιλοκομμένη τομάτα είτε και μόνος του».

Γιατρέ μου, θα ζήσω;