Κάτι μύρισε... Από το τοπικό θα είναι...

Αφού δεν σου ταιριάζει ο ρόλος, γιατί τον αναλαμβάνεις; Αποκάλυψέ μας μόνο αν για να εκτελέσεις το σύντομο “μονόπρακτο” σου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο! Γι αυτό μόνο, θα μπορούσαμε να σε δικαιολογούσαμε. Φοβήθηκες για τη ζωή σου; Αυτός ήταν ο τρόπος να στηρίξεις τη θέση σου; Δε θέλεις να κλονίσεις τις όποιες ουσιαστικές... σχέσεις διατηρείς με μερικούς εκ των συναδέλφων σου και αποδέχθηκες να φορέσεις ένα κοστούμι χάρτινο, που μόλις περάσει δίπλα από τη φωτιά, λαμπαδιάζει στο δευτερόλεπτο;

Μίλησέ μας ανοιχτά και κάνε γνωστούς τους λόγους που σε οδήγησαν να ανέβεις κι εσύ στη σκηνή και να παίξεις έναν ρόλο ξένο προς εσένα, χωρίς να έχεις πράξει μάλιστα τα ελάχιστα για μία έστω αξιοπρεπή παρουσία, δηλαδή χωρίς να έχεις μελετήσει αυτά που σου επέβαλλαν(!) να πεις, προκειμένου να μην εκτεθείς.

Η τιμωρία βέβαια, στους “κακούς” μαθητές της ομάδας, θα έχεις αντιληφθεί ποια είναι. Δεν είσαι μικρό παιδί και η καλοσύνη, δε σημαίνει ένδεια πνεύματος ή – για τους πιο μάγκες - ηλιθιότητα! Θα πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά, πως, όποιος αποτύχει να διεκπεραιώσει τον ρόλο που του ανατίθεται, χωρίς καθυστέρηση, στην καλύτερη περίπτωση τίθεται εκτός παρέας, ενώ στη χειρότερη, όσοι σπεύδουν να διορθώσουν τα αδιόρθωτα, τον κάνουν να φαίνεται λίγος, ανάξιος ακόμη και για έναν δεύτερο ρόλο ή άχρηστος ακόμη και για το ρόλο του κομπάρσου.

Πριν αναλάβεις να υπερασπιστείς τη γραμμή που σου επιβάλλουν(!), προκειμένου οι νοήμονες της παρέας να φανεί πως δεν έχουν εμμονή με το να κάνουν ακόμη και σήμερα αντιπολίτευση στη μειοψηφία, σκέψου αν μπορείς να ισορροπήσεις επάνω στο σχοινί που σε προστάζουν να περπατήσεις, ώστε να τύχεις – φαινομενικά - της αποδοχής τους! Ξεχνάς όμως, ή δεν ξέρω αν έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αν έχει αξία να απολαύσεις της αναγνώρισης όλων αυτών που με ιλιγγιώδη ταχύτητα σπρώχνουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο να συναντήσει το κενό! Σε αυτή την κακοστημένη παράσταση θα έπρεπε να έχεις αντιληφθεί πως, τα πρώτα βιολιά θα παραμείνουν πρώτα ούτως ή άλλως κι εσύ, δυστυχώς αφήνεσαι να τους μοιάσεις για να μην είσαι το ξένο σώμα στην παρέα, θυσιάζοντας ακόμη και τα πιο αθώα και καλά στοιχεία που διαθέτεις. Την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητά σου!

Μεταφράζοντας λοιπόν... Στην πρόσφατη συνεδρίαση, όφειλες να μην επιτεθείς εσύ και μάλιστα χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα άστοχο τόνο προς τους συμμετέχοντες στον κυκλοφοριακό διάλογο από τη μειοψηφία απλά και μόνο για να ικανοποιηθούν τα κατώτερα ένστικτα των – φαινομενικά και μόνον – δικών σου, οι οποίοι, επιθυμούν διακαώς να παρουσιάζονται ως ανώτεροι έναντι όλων των υπολοίπων, έναντι όλων εκείνων που εκτιμούν πως είναι η αυτοδιοικητική πλέμπα του τόπου, όταν ξέρουν καλά(!) ότι δεν είναι! Είχες υποχρέωση, αφού τοποθετήθηκες δημόσια, να προασπίσεις την αξιοπρέπειά σου, την οποία έχεις αποδείξει ότι διαθέτεις, χωρίς να αποτελέσεις το μεταχειρισμένο όχημα που θα λάσπωνε το οδόστρωμα της συνεδρίασης. Χρησιμοποιήθηκες απλά και μόνο για να ικανοποιηθούν όσοι θέλουν να κάνουν το άσπρο μαύρο και όσοι θέλουν σε απλά ελληνικά, να φανεί πως δεν υποχώρησαν από τις αρχικές ανεφάρμοστες θέσεις τους για ένα σοβαρό ζήτημα, φθάνοντας σε σημείο να υιοθετήσουν εν τέλει τις ρεαλιστικές παρατηρήσεις των αντιπάλων τους, προκειμένου να ισχύσουν έστω και κάποια μέτρα που θα χαρίσουν ανάσα στην πόλη! Ανέφερες ότι δεν υπήρξαν προτάσεις από εκείνους που άσκησαν κριτική, όταν αυτές έχουν δοθεί γραπτώς στη δημοσιότητα εδώ και μήνες και έσπευσες πρόθυμα να αφεθείς για σφαγή, απλά και μόνον επειδή σε κάποιους... δεν άρεσε η φράση “Σας βάλαμε τα γυαλιά”!

Έστρωσες το “χαλί” σε όσους τελικά σε εξέθεσαν και σε άδειασαν μεταφράζοντας τα λόγια σου. Χρησιμοποιήθηκες προκλητικά και σε έκαψαν. Για τους μικρούς που καλούνται να αναμετρηθούν με μεγάλα προβλήματα και δεν διαθέτουν πρόγραμμα, αυτή είναι η μέθοδος. Ό,τι θεωρούν άχρηστο – κι ας μην είναι -, το καίνε στην πρώτη δύσκολη στιγμή και με την πρώτη ευκαιρία!

Δε σε βρίσκω όμως παρατηρητική στον βαθμό που επιβάλλει η θέση σου. Από την πρώτη ημέρα της επίσημης ανάληψης των ηνίων αυτού του τόπου, αν ανατρέξεις στο σχετικό βίντεο, θα διαπιστώσεις πως, εξ αρχής οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι! Οι πρωταγωνιστές γελούσαν ειρωνικά την ώρα που οι κομπάρσοι προσπαθούσαν να σταθούν – με όποιο άγχος κι αν είχαν – στο ύψος των περιστάσεων.

Το χειρότερο είναι πως, θυσιάστηκες άνευ λόγου, αφού δίπλα μου, από “δικούς” σου πάντα, άκουσα να σχολιάζουν, “Κάτι μύρισε” και αμέσως να απαντούν, “Από το τοπικό θα είναι”!