Συγκεντρώσου

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος - και όχι ο θείος Μπεν του Spiderman - «Με τη μεγάλη δύναμη, έρχεται και μεγάλη ευθύνη».

Κανείς δε σου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο, προκειμένου να ζητήσεις τη στήριξη του κόσμου, ώστε να στρογγυλοκαθίσεις κάτω από το φως των προβολέων.

Όταν κάνεις αίτηση για να σε πάρουν σε μία δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά, το πρώτο που κοιτάζεις, είναι αν μπορείς να ανταπεξέλθεις στο αντικείμενό της. Παραδείγματος χάριν, αν έχεις σπουδάσει μαθηματικός και η αγγελία γράφει «Ζητείται καλουπατζής», θα πρέπει, πριν στείλεις βιογραφικό, να είσαι σίγουρος, ότι μπορείς να καλουπώσεις. Διαφορετικά, αν γκρεμίσει ο φούρνος της γειτονιάς και όντως πάρεις τη δουλειά χωρίς να ξέρεις το αντικείμενο, θα πρέπει να κάτσεις και να ακούσεις τον εργολάβο να τσιρίζει μέσα στ’ αυτί σου, λόγω της ανικανότητάς σου, διότι έτσι χαλάς τη δική του δουλειά.

Τώρα, λοιπόν, που βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι, που έφτασες εκεί που έφτασες, θεωρείς, ότι αυτό σε κάνει κάτι διαφορετικό, καλύτερο ή σημαντικότερο από έναν οποιονδήποτε υπάλληλο; Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν το αντικείμενο της δουλειάς σου είναι ΔΗΜΟΣΙΟ; Γιατί έβαλα κεφαλαία; Για να τονίσω, το γεγονός, ότι η δουλειά σου είναι εκτεθειμένη στα μάτια όλου του κόσμου – και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σου, να είναι πλήρως εκτεθειμένη σε όλους – και όχι μόνο σε κάποιο αφεντικό, όπως οι συνηθισμένες εργασίες.

Τι σημαίνει στην πράξη, λοιπόν, αυτό; Σημαίνει, σε απλά ελληνικά, ότι το αντικείμενο της δουλειάς όσων κατέχουν δημόσιες θέσεις, όπως και οι ενέργειες πάνω σε αυτό, πρέπει να είναι διαθέσιμες και ενδεχομένως, να κρίνονται από οποιονδήποτε θελήσει να ασχοληθεί μαζί τους. Μέχρι εδώ, κατανοητό και από τις δύο πλευρές.

Αυτό, το οποίο θεωρώ είναι παρεξηγήσιμο από πολλούς, είναι το γεγονός, πως, ανεξάρτητα με τις όποιες σχέσεις έχεις με τους πολίτες – οποιουσδήποτε πολίτες, χωρίς να παίζει ρόλο η ιδιότητά τους – και εφ’ όσον ΕΠΕΛΕΞΕΣ να αναλάβεις μια τέτοιου είδους θέση, δεν έχεις καμία εξουσιοδότηση, να διαλέγεις κατά βούλησιν σε ποιους πολίτες θα διατηρείς και από ποιους θα αφαιρείς το αυτονόητο δικαίωμα στην πληροφόρηση, περί των πεπραγμένων σου, όσον αφορά, πάντοτε, στο αντικείμενο της εργασίας σου.

Η δημόσια θέση δεν είναι τσιφλίκι κανενός και δεν υπακούει σε προσωπικά καπρίτσια. Η δημόσια θέση δεν είναι δική σου για να τη διαμορφώσεις, έρχεται με προκαθορισμένους κανόνες διαφάνειας και δημοσιότητας, τους οποίους και οφείλεις να σέβεσαι. Για αυτή τη δουλειά πάλεψες – γνωρίζω πολύ καλά, ότι πάλεψες με όλο σου το ευγενές σθένος – και αυτή τη δουλειά πήρες. Αυτά, τα οποία περιγράφω, ήταν μέσα στο «πακέτο» του job description.

Σε ενοχλεί η κριτική; Φυσικά και σε ενοχλεί. Κι εμένα ενοχλεί, όταν γίνομαι αποδέκτης. Η κακή κριτική μας ενοχλεί όλους, ανεξαιρέτως. Δεν ανακάλυψες την πυρίτιδα. Το ζήτημα, όταν ασκείται κριτική, είναι να αναλογίζεται κανείς τις αιτίες και όχι, να συμπεριφέρεται σαν πεντάχρονο μαθητούδι. Πόσω δε μάλλον, όταν αφενός πρόκειται για ενήλικο, σοβαρό άνθρωπο και αφετέρου κάποιον που βρίσκεται τοποθετημένος σε θέσεις δημόσιου χαρακτήρα και ευθύνης.

Φαντάσου ένα γιατρό να εξετάζει μόνο τους ασθενείς που συμπαθεί, έναν αστυνομικό να προστατεύει μόνο όσους του «γεμίζουν το μάτι», ένα δάσκαλο να διδάσκει μόνο όσα παιδιά μέσα στην τάξη βρίσκει χαριτωμένα, ένα μάστορα να επισκευάζει τα οχήματα όσων πελατών έχουν υπομονή και δε γκρινιάζουν αν οι εργασίες παίρνουν ώρα. Δεν θα ανεχόσουν κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;

Κάτι τελευταίο. Σε όλες τις δουλειές αυτού του κόσμου, χωρίς καμία εξαίρεση, για να θεωρείσαι «καλός» σε αυτό που κάνεις, πρέπει πάνω απ’ όλα να διατηρείς τον επαγγελματισμό σου. Σε διαφορετική περίπτωση, η αποτυχία είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη.

Επιλογές υπάρχουν. Συνέπειες επίσης. Διαλέγεις και παίρνεις.