Τα “όρνια” που αξίζουμε

Το κακό με σένα είναι ότι ξεχνάς εύκολα. Το καλό με μένα είναι ότι θυμάμαι τα πάντα, ακόμα και αυτά που ίσως θα έπρεπε να αποβάλω από τη μνήμη μου, για να μη ξυπνήσουν μέσα μου οι “σκύλες της λύσσας”. Επειδή όμως η ποταπότητα και η κουτοπονηριά δεν τις αφήνουν να χουζουρέψουν στον Κιθαιρώνα, απομακρύνσου με ελαφρά... εάν δεν θέλεις να γίνεις η Κίτσα, η κοτομπουκίτσα, μία ζουμερή και νόστιμη μπουκίτσα.

Η δική μας “τραγωδία” ξεκίνησε μερικούς μήνες πριν, όταν με αξιολύπητο τρόπο αποποιήθηκες ενώπιον της Μάρας, της Σάρας και του κακού συναπαντήματος, των επίμαχων δηλώσεων που είχες παραχωρήσει, σχετικά με τις νέες αρμοδιότητές σου στο “μαγαζάκι του τρόμου”.

Περικυκλωμένος από μαινάδες, που θα άφηναν τα “γοργά κυνηγόσκυλα της Λύσσας” να σε κατασπαράξουν, διέψευσες τον δημοσιογράφο-αρθρογράφο-συντάκτη (πες τον όπως θες, μέσα θα 'σαι), ισχυριζόμενος ότι όλα όσα έγραψε, τα έβγαλε ο ίδιος από την κοιλιά του. Φοβούμενος μήπως φας στο δόξα πατρί καμιά μασέλα από τα δεξιά, υποστήριξες ότι ουδέποτε υποβάθμισες τον ρόλο συναδέλφου σου που προεδρεύει σε επιτροπή, συναφή με το αντικείμενό σου, με στόχο να ευλογήσεις τα δικά σου γένια. Μόλις αντιλήφθηκες ότι το καζάνι δίπλα σου βράζει απειλητικά, όχι για να μαδήσετε καμιά κότα, αλλά για να σε κάψουν ζωντανό, έβαλες την ουρά κάτω από τα σκέλια και απαλλάχτηκες από τις ευθύνες. Σε αυτό βοήθησε και ο δάσκαλος της “τάξης”, ο οποίος, πέρα από την προσπάθεια να καλύψει τους μαθητές του για τις “γκάφες” που συνεχώς κάνουν, εκστασιασμένοι από την εξουσία, που νομίζουν ότι τους έχει παραχωρηθεί, είχε το θράσος να σύρει τον γράφοντα εκτός αίθουσας και να του “τραβήξει το αυτί” για την αναστάτωση που προκάλεσε με το κείμενό του.

Παρότι έπεσε πολλάκις στο τραπέζι η ιδέα να διοργανώσουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι ένα πάρτι και να ακούσουμε τις ηχογραφημένες δηλώσεις, οι καλεσμένοι δεν ήρθαν ποτέ και εγώ έμεινα με τα τυροπιτάκια στο χέρι. Κι ενώ η υπηρεσία χωρίστηκε αυτόματα σε δύο “στρατόπεδα”, δάσκαλος και μαθητές έδωσαν όρκο να μην ξαναμιλήσουν ποτέ για το θέμα αυτό, προκειμένου να περάσει στα ψιλά.

Επειδή όμως η σφολιάτα μου έπεσε βαριά στο στομάχι, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα επιτρέψω σε άλλον να με “κρεμάσει” και να με υποχρεώσει να φάω μονάχος μου όλα τα μεζεδάκια. Μερικούς μήνες αργότερα κι αφού έχουν γίνει πράματα και θάματα στις πλάτες αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, οι οποίοι ζητούν από τους αρμόδιους φορείς ηθική και υλική στήριξη για να μπορέσουν να κρατηθούν όρθιοι στα πόδια τους, ζητάς από συνάδελφο να γράψει για το “γιουσουρούμ” - όπως χαρακτηριστικά αποκάλεσες- το χώρο, όπου ο “αντίζηλός” σου συγκεντρώνει ρούχα και παπούτσια για τους άπορους του νησιού.

Με λίγα λόγια λοιπόν, προσπαθείς για μία ακόμη φορά να πείσεις άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ώστε με την πρώτη ευκαιρία να κατηγορήσεις εκείνους για λόγια που έβαλες εσύ στο στόμα τους. Είπαμε, είμαστε αφελείς, αλλά ακόμα και η ηλιθιότητα έχει τα όριά της.

ΟΧΙ! Να το ξαναγράψω; Έτσι κι αλλιώς είναι επίκαιρο. ΟΧΙ. Εάν θέλεις εσύ ή κάποιος από τους συμμαθητές σου να πείτε κάτι, να βγείτε και να το κάνετε επώνυμα και με το θάρρος της γνώμης σας. Δεν θα κρύβεστε πίσω από τους συντάκτες, τους οποίους, όποτε σφίξουν τα ζωνάρια, θα χαρακτηρίζετε ανήθικους και άνανδρους επειδή σας εκθέτουν, αλλά όχι όσο θα 'πρεπε. Εξάλλου, ένα σχόλιο, όταν γίνεται αντιληπτό από τους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν είναι συγκαλυμμένο.

Στην προκειμένη όμως περίπτωση ακόμα κι αν συμφωνώ με τη γνώμη σου, δεν θα κάνω το χατίρι, ούτε το δικό σου, ούτε των ομοίων σου. Γιατί όπως λέει και η παροιμία “μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις”. Όταν ο μέντοράς σου (γέλιο κονσέρβα) αδειάζει τόσο εύκολα τους μαθητές του, αυτούς που χαράσσουν το δικό τους δρόμο, εκείνους που δεν έχουν υψηλή μόρφωση ή αυτούς που τα κάνουν “μούσκεμα” και μετά τα φορτώνει στους δημοσιογράφους, εσύ θα κάνεις κάτι διαφορετικό; ΟΧΙ φυσικά.

Άραγε αυτός είναι ο τόπος που αξίζουμε; Ο τόπος της διχόνοιας, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων και της ανθρωποφαγίας; Εκείνων που πατούν επί πτωμάτων και μετά αναλώνονται στο να πετούν βελάκια στις φωτογραφίες αυτών που ενημερώνουν το κοινό για τα κατορθώματά τους; Εάν είναι έτσι, πιάστε όλοι από ένα πιρούνι και ελάτε να φάμε τις σάρκες μας. Καλή μας όρεξη!