Πρώτος και τελευταίος κριτής...

Πάντοτε αυτό το σκίτσο μου προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα. Πρόσφατα, φλέρταρε ξανά με το οπτικό πεδίο μου. Νόμιζα ότι ήταν τυχαίο, αλλά...

Θυμάμαι από την πρώτη στιγμή που το είχα παρατηρήσει, πως ήταν εύστοχος, ο τόνος με τον οποίο στηλίτευε ο εξαιρετικός συνεργάτης της εφημερίδας, τον τρόπο που εν τέλει θα αποτυπωνόταν και στον προθάλαμο του δημοτικού συμβουλίου το πέρασμα αμφιλεγόμενων(;) προσωπικοτήτων που παρήλασαν στην πρόσφατη ιστορία από θέσεις και αξιώματα που κανονικά θα έπρεπε να εκφράζουν μόνον και μάλιστα στον ύψιστο βαθμό, την αξία της δημοκρατίας.

Από άποψη περιεχομένου λοιπόν, αυτό το σκίτσο με τον περίφημο σε όλους φοίνικα να σκιάζει το σπουδαίο μνημείο στο κέντρο της πόλης μας (αναζητήστε το, αξίζει), στηλίτευε σε εξαιρετικό τόνο, την συγκεκριμένη χρονική περίοδο της Αυτοδιοίκησης, κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν σε έξαρση ο διάλογος ανάμεσα σε όλη την τοπική κοινωνία επί της ουσίας, σχετικά με το αν η ιστορία – όποια κι αν είναι αυτή – θα πρέπει να “τοποθετείται” σε περίοπτη θέση!

Από άποψη διαχρονικότητας μηνύματος, αυτό το σκίτσο παράλληλα, γινόταν αντιληπτό ότι είχε σχεδιαστεί με τρόπο τέτοιο, ώστε να λειτουργεί σαν ένα ξυπνητήρι. Το ξυπνητήρι της ιστορίας, θα λέγαμε! Σαν ένα σκίτσο που θα γεννά την ανάγκη σε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ανθρώπους, να στηλιτεύουν με τη σειρά τους, από το δικό τους μετερίζι και στον βαθμό που έχουν δικαίωμα ή και υποχρέωση, τακτικές που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, δεν απέχουν από ακραίες, συγκεντρωτικές κι επικίνδυνες πρακτικές και νοοτροπίες. Λογικές που όχι μόνον δεν διακρίνονται για τον δημοκρατικό χαρακτήρα τους, αλλά τείνουν να περάσουν και την πύλη των καθεστώτων που χαρακτηρίζονται για το απόλυτο του χαρακτήρα τους!

Ξέρεις; Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή λόγω ιδιότητας κι επαγγέλματος, το σύνολο των διαδικασιών που έχουν άμεση συνάρτηση με την καθημερινότητα των πολιτών κι ως εκ τούτου, το σύνολο των συμπεριφορών που αναπτύσσονται, εκφράζονται αλλά κι αποκαλύπτονται – πολύ περισσότερο υπό συνθήκες πίεσης – με αποτέλεσμα, δε θα στο κρύψω, πολλές φορές να μουδιάζω...

Τελικά, είχε απόλυτο δίκιο ο “μέντοράς” σου! Αν είναι ένας δηλαδή και δεν είναι δύο ή τρεις οι φωτεινοί παντογνώστες από τους οποίους εμπνέεσαι! Είναι θέμα νοοτροπίας πράγματι, το αν ετούτος εδώ ο τόπος αλλάξει. Είναι θέμα πεποιθήσεων, τρόπου σκέψης και δράσης όμως, πρωτίστως των ανθρώπων που έχουν αναδειχθεί σε μία θέση για να ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ τους πολίτες που τους επέλεξαν και όχι για να τους ΑΓΝΟΟΥΝ ή να τους ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ όσα μόνον εκείνοι θέλουν! Σου ζητώ να δώσεις ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό εδώ το σημείο της παρούσας στήλης! Τόσο η δική σου θέση, όσο και η δική μου δεν είναι αιώνιες! Είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ! Και δεν είναι αιώνιες, γιατί θα πρέπει να κάνεις κτήμα σου, το γεγονός ότι καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, κρίνεσαι από εκείνους που οφείλεις να υπηρετήσεις και να ενημερώνεις! Κοινώς... από εκείνους προς τους οποίους οφείλεις συστηματικά να λογοδοτείς! Αν κάνεις σωστά, με σύνεση, εγκυρότητα και συνέπεια τη δουλειά σου, τότε θα γράψεις με τον δικό σου τρόπο ιστορία! Αν όχι, τότε θα αποτελέσεις σίγουρα ένα κομμάτι της, το οποίο όμως θα πλαισιώνεται από το πιο μαύρο κάδρο που έχει υπάρξει! Μαύρο και σκοτεινό! Η άρνηση ενημέρωσης των πολιτών, με τη βούλα των οποίων βρίσκεσαι στη θέση σου (δεν συνυπολογίζω τώρα το μπόνους σπόντας που σου “κλήρωσε”...), χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ως προκλητική στάση, αφού η εμμονή των προτύπων σου, να βλέπουν φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν, μόλυνε κι εσένα, οδηγώντας σε, στην επίδειξη συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από ανατριχιαστική ελαφρότητα! Η περιφρόνηση των πολιτών που σε εμπιστεύθηκαν, σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο πρωτίστως και δευτερευόντως ως πρόσωπο που έχει κληθεί να διαχειριστεί τα του οίκου μας! Αποκαλύπτεσαι!

Η ψήφος τους, θα έπρεπε να σου γεννά την εσωτερική ανάγκη, να δημιουργήσεις σε αυτόν τον τόπο και όχι να απειλήσεις, να τιμωρήσεις ή να πολλαπλασιάσεις φασίζουσες τακτικές, για τις οποίες ο κόσμος έχει αρχίσει από τόσο νωρίς, να ΜΙΛΑ και να ΣΥΖΗΤΑ! Η αλαζονεία και η μέθη της όποιας προσωρινής εξουσίας σήμερα διαθέτεις, την οποία δεν φροντίζεις ούτε να κρύψεις έστω, δυστυχώς οδηγεί το ξυπνητήρι της ιστορίας να σημάνει δυνατά, πως, απαιτείται ΠΡΟΣΟΧΗ! Απαιτούνται αυξημένα δημοκρατικά αντανακλαστικά κόντρα σε συμπεριφορές “αποφασίζω, διατάζω, ενημερώνω μόνον έναν, δεν μιλώ και γράφω στα παλαιότερα των υπόδημάτων μου όποιον ασκεί κριτική στο έργο μου”, ακόμη κι αν αυτή – ΠΡΟΣΕΞΕ - αποτυπώνει με μέτρο προς το παρόν, το παραμιλητό των πολιτών. Το ξυπνητήρι της ιστορίας, σε μία δύσκολη εποχή που γκρεμίζονται αξίες, ήρθε να δείξει, πως, οι μαύρες σελίδες σε έναν τόπο, σε όποιον τόπο, μπορούν να γραφτούν, ακόμη και χωρίς να φέρουν επίσημα τον τίτλο ενός ακραίου καθεστώτος. Είναι θέμα ανθρώπων, νοοτροπίας και συμπεριφοράς! Αυτός ο φοίνικας των αιματοβαμμένων ενοτήτων, κάποιοι λένε, πως έχει αρχίσει εκ νέου να ξυπνά... Τους ακούς;

Προσεύχομαι να διαψευστώ! Όμως ευτυχώς για όλους μας, πρώτος και τελευταίος κριτής θα είναι πάντα, το ίδιο, το άμεσα ενδιαφερόμενο ΑΠΛΟ και συνάμα ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΟ κοινό!