Η τέχνη του έργου και της σιωπής

Νοοτροπία... είμαι πεπεισμένη πως θα αποκαλυφθεί! Κάποτε, θα γίνει το γνωστό σε όλους “ταμείο”, ο λεγόμενος διαφορετικά “απολογισμός”, ώστε να τοποθετηθούν τα οριστικά πρόσημα στις πράξεις του καθενός σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, δηλαδή στο πέρασμά του από θέση που αποκλειστικά και μόνο βρίσκεται, καθώς πρέπει να υπηρετεί τον πολίτη και όχι κάποιο προσωπικό ή συντεχνιακό συμφέρον. Ο κόσμος, ο δημότης, ο αναγνώστης, ο πολίτης, ο επισκέπτης καταγράφει! Εξετάζει, ελέγχει και αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι! Με στοιχεία...

Έως ότου δώσουμε ωστόσο το τελικό ραντεβού, αξίζει να γίνει κατανοητό πως, γινόμαστε καλύτεροι ή παραδειγματιζόμαστε από άλλους συμπολίτες ή κατά κάποιο τρόπο συναδέλφους μας, όταν αυτοί πράγματι υλοποιούν έργο κι εμείς, είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε, αφαιρώντας τις παρωπίδες της προσωπικής μας ματαιοδοξίας ή και αλαζονείας!

Μέχρι να φθάσει η ώρα της συμπλήρωσης του τρέχοντος κύκλου ωστόσο, μικρότεροι απολογισμοί επιβάλλεται να γίνονται ώστε να αναδεικνύονται τα όσα θετικά λαμβάνουν χώρα στον τόπο, αλλά πολύ περισσότερο για να επιβραβεύονται κατά κάποιο τρόπο, οι άνθρωποι που φέρουν στις πλάτες τους την ευθύνη της μικρότερης ή μεγαλύτερης επιτυχίας, αφού σε τελική ανάλυση, μόχθησαν για να τη γεννήσουν!

Εκείνοι λοιπόν οι άνθρωποι, που προέρχονται από διαφορετικές ομάδες, αλλά επιδιώκουν να μετουσιώσουν σε πράξη τις ιδέες και γενικώς την έννοια της δημιουργίας - στο μέτρο πάντα του εφικτού -, επικοινωνούν, συναποφασίζουν και ως φαίνεται αναβαθμίζουν τη ζώνη ευθύνης τους στον τόπο, με συστατικά το συστηματικό έργο αλλά και την πολύτιμη σιωπή... Αν θέλετε η επιτυχία τους είναι άξια αναφοράς κι επισήμανσης, ακριβώς για τούτο! Επειδή συνοδεύεται από την παντελή απουσία λόγων! Τι κι αν η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών, ως μη έμπειρα πρόσωπα της αυτοδιοίκησης, κλήθηκαν να κολυμπήσουν στα βαθιά... Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, τα καταφέρνουν περίφημα, παρουσιάζοντας σε καθημερινή βάση έργο!

“Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει”. Αυτό είχε υποστηρίξει ο Νίκος Καζαντζάκης και φαίνεται πως κάποιοι... είναι λίγο περισσότερο διαβασμένοι αλλά και συνειδητοποιημένοι ως άνθρωποι από ορισμένους συναδέλφους τους.

Στον τόπο μας λοιπόν, ένας περίπατος κατά μήκος της χερσαίας ζώνης, επαρκεί για να αντιληφθεί ακόμη και ο πιο απλός παρατηρητής, ότι στο νέο κύκλο που συμπληρώνει πλέον το πρώτο του έτος, ο πρώτος απολογισμός είναι θετικότατος, αφού έχουν ληφθεί αποφάσεις και υλοποιούνται έργα που όχι μόνον αναζωογονούν την εικόνα της, αλλά προσφέρουν μία βελτιωμένη πραγματικότητα στους πολίτες. Από τις μικρές παρεμβάσεις που ευπρεπίζουν παραλιακά τμήματα, μετατρέπουν σε πιο φιλικά μέρη, θέσεις για τους λουόμενους, τοποθετούν χημικές τουαλέτες προς εξυπηρέτηση επισκεπτών και δημοτών, αποτρέπουν - στο μέτρο που οι συνετοί πολίτες το στηρίζουν -, την παράνομη στάθμευση μπροστά από επιχειρήσεις, προασπίζουν τον ασφαλή περίπατο των πεζών, βελτιώνουν το φωτισμό σε παραλιακές ζώνες, έως όμως και τις μεγαλύτερες αποφάσεις που: στοχεύουν στην ανάπτυξη των σημερινών δυνατοτήτων του τόπου με μίνι αναπλάσεις που προωθούνται για να αποκτήσουν πλατείες μερικά χωριά, επιδιώκουν την αξιοποίηση των καταφυγίων προς όφελος της ανάπτυξης συνολικά του τόπου, αλλά κι εξετάζουν ή αναζητούν λύσεις για εκμετάλλευση ή αξιοποίηση έργων που κάποτε ήταν καινούργια και τώρα δείχνουν ακατάλληλα και παλαιά, αυτοί οι άνθρωποι έρχονται κι επιβεβαιώνουν τα παραπάνω λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, του μεγαλύτερου Έλληνα συγγραφέα των νεώτερων χρόνων.

Αντιλαμβανόμενοι σε ποιον τόπο ζουν, τί έχουν παραλάβει και πόσο οφείλουν να προσπαθήσουν και να κοπιάσουν για κάτι καλύτερο, αναλαμβάνουν θέσεις κι ευθύνες συνειδητά, σηκώνουν τα μανίκια και με μπούσουλα την ανάγκη παραγωγής έργου για το οποίο διψά ο τόπος, προσπαθούν να παραδώσουν στους νεότερους έναν καλύτερο μέλλον. Χωρίς λόγια, αλλά με έργα, άνευ κομπασμών αλλά με σιωπή, χωρίς τάσεις έπαρσης αλλά με ευγένεια, προτάσσοντας την ουσιαστική επικοινωνία ακόμη κι αν χρειαστεί να διαφωνήσουν, μεριμνώντας για τον τόπο κι όχι για το “εγώ” τους.

Τέτοιοι πολίτες αξίζει να αναγνωρίζονται, για τα έργα και όχι για τα λόγια τους, για τις πράξεις κι όχι για τις θεωρίες τους, για τη θετική νοοτροπία τους κι όχι για τη φιλοδοξία τους, για το γεγονός ότι ανταποκρίνονται συνετά στο κάλεσμα αρμονικής συνύπαρξης των πολιτών, χωρίς να επιδιώκουν... να τους αγνοούν, αναδεικνύοντας έτσι, την τέχνη του έργου και της σιωπής!