Περί Θεού... ω Σώτερ

Στον ουρανό σε αναζητούσα κάποτε... στη γη σε βρήκα! Κι ενώ θεωρούσα πως είχα ολοκληρώσει τη διαδρομή μου σε ό,τι αφορά στα περί ύπαρξης Θεού, τελικά η παρουσία σου και το αλάθητο... της ύπαρξής σου, των πράξεών σου, αλλά και των ενεργειών και των απόψεών σου, με έκαναν να αναθεωρήσω!

Ποιος ενιαίος υλικός κόσμος, ποια υλιστική αντίληψη της κοινωνίας, ποιες μαρξιστικές θεωρίες και κουραφέξαλα... Στην πυρά όλα, αφού ο Θεός υπάρχει, ζει ανάμεσά μας κι εν τέλει είσαι εσύ! Να δεχθώ το γεγονός ότι έχεις διαφορετικές πεποιθήσεις για το σοβαρό θέμα που απασχολεί κάθε άνθρωπο κάποια στιγμή στη ζωή του, να σεβαστώ ότι ο ιδεαλισμός κυλά στο αίμα σου, ότι φλερτάρεις έντονα με την ιδέα πως υπάρχει αυτός στη ζωή των ανθρώπων, αλλά να αποδεχθώ πως πως αυτοαποκαλείσαι Θεός... αδυνατώ!

Εσύ ανατρέπεις ακόμη και τη χριστιανική παράδοση, καθώς έχεις γράψει ήδη το επόμενο κεφάλαιο... αυτό της δευτέρας παρουσίας! Υπάρχεις και απαιτείς να σε ευγνωμονούμε γι αυτό! Επιχειρείς να γράψεις τη δική σου ιστορία, αλλά και να αμαυρώσεις τη μικρότερη ή μεγαλύτερη πορεία των άλλων έχοντας ως άξονα τη δική σου στρωμένη με ροδοπέταλα... συνετή(;), σωστή(;), άμεμπτη(;), καθαρή(;) διαδρομή!

Κλεισμένος σε ναΐσκους ή πυργίσκους ή τέλος πάντων όπου αλλού επιθυμείς – αρκεί να είναι κάπου ψηλά για να σε υμνούν όσοι πιστοί σου έχουν απομείνει και προσέρχονται, αλλά και να μπορείς να έχεις συνολική θέα και άρα θεϊκή... άποψη περί της πραγματικότητας – επιλέγεις, ω Σώτερ, ποιον θα κατακεραυνώσεις “δίκαια” πάντα, παραβλέποντας ωστόσο, πως, ακόμη και από το ισόγειο... αντικρίζει κανείς τη θέα...!

Εντάξει όπως επιθυμείς... Με έπεισες!

Ω μεγαλοδύναμε και καλοκάγαθε δίκαιε Πατέρα ημών, μη σπεύσεις να μου αποδώσεις χαρακτηρισμούς όπως αυτούς που συνηθίζεις για όσα αναφέρω παρακάτω. Μία δούλη σου είμαι απλή, ταπεινή και ως μία κλασική κοινή θνητή, μπορεί να προβώ σε λανθασμένες, άκρως υποκειμενικές και άστοχες εκτιμήσεις! Δε σε υβρίζω και πώς θα τολμούσα άλλωστε, αφού προσπαθείς – ματώνοντας μάλιστα - να πείσεις την κοινωνία που ζούμε πως το δόγμα “πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι” και η εφαρμογή του, τα διευθετεί όλα, πάντα δημοκρατικά... κι ανθρώπινα...! Θεωρείς ότι αυτή η τακτική, κρύβει την ένδεια της σκέψης σας, την πενία των προθέσεων σας, τις ανύπαρκτες ιδέες σας για τον τόπο, την οργάνωση – φάντασμα (τελικώς) που απέκτησε ο κοινός οίκος των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα, νομίζεις πως βάζεις στη θέση τους, όσους τολμούν να αρθρώσουν διαφορετικό λόγο από εκείνον που είναι αρεστός σε εσένα και στους οικείους σου!

Λανθάνεις, αλλά πολύ περισσότερο εκθέτεις όσους έχεις πάρει την πρωτοβουλία ή έχεις κληθεί -, δεν έχει σημασία καθώς τώρα είναι αργά - να προστατεύσεις! Αποκαλύπτεις πως, δεν υπάρχει πλάνο, σχέδιο και θετική πρόθεση για την πρόοδο του τόπου! Επιβεβαιώνεις πως, το ξέφραγο αμπέλι παραμένει ξέφραγο, αλλά και πως, ο μη αρεστός σε μία μειοψηφία με θέση – να μου επιτρέψεις να αποκαλέσω έτσι το λόμπι του “ναΐσκου” σου -, δεν πρέπει να είναι κοινωνικά αποδεκτός! Δείχνεις πως ένας τόπος με άξιο αναφοράς παρελθόν, προφανώς δε θα έχει μέλλον και θερίζεις τυφλά, ό,τι θετικό μπορεί να φυτρώσει και να σχετίζεται με την πρόοδό του. Επιδιώκεις χωρίς λόγο να τιμωρείς και να χαρακτηρίζεις ασυστόλως όσους – τόσο απλά – αντιμετωπίζουν τα πράγματα από μία πιο δημιουργική σκοπιά. Γιατί δεν την υιοθετείς; Εσύ γνωρίζεις...

Ξέρεις τί με προβληματίζει όμως, την κοινή θνητή – δούλη σου, περισσότερο απ΄ όλα; Ότι παραμένεις αδιάβαστος...

Ο ναΐσκος ή πυργίσκος ως φαίνεται, δεν έχει χώρο για βιβλιοθήκη, πόσο μάλλον όταν σε αυτόν ζεις εσύ, που ως Θεός διαθέτεις την απόλυτη γνώση, τη συνολική εμπειρία, τη μία και μοναδική αλήθεια! Στην πυρά και τα στοιχεία, οι σημειώσεις και τα βιβλία...

Θα πρέπει να σε υποψιάσει όμως, ο ρυθμός με τον οποίον συρρικνώνεται το ποίμνιό σου ή διαφορετικά ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνονται οι αμφισβητίες σου...

Ακόμη και όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα ακολουθούν την κρατούσα ιδεαλιστική αντίληψη και πιστεύουν στα θεία και σε Θεούς, να ξέρεις πως, παρ' όλα αυτά, η απορία αρχίζει έστω και φειδωλά να διατυπώνεται! Μα, πώς “εσύ” ένας Θεός που λογικά έχεις να επιδείξεις έργο, συγκρίνεις εμμονικά τον “εαυτό” σου, με το σαθρό, ξεπερασμένο και σχεδόν... μηδενικό – όπως συχνά το βαφτίζεις – παρελθόν;

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους “Θεούς” που οι κοινοί θνητοί δεν βλέπουμε, αλλά αυτοί ως Σωτήρες, επιμένουν, μήπως κι επιβιώσουν ανάμεσά μας!