Το χρώμα... της πυρογραφίας

Διάολε... όλοι έχουμε τις μαύρες ημέρες μας! Εκείνες που σημάδεψαν τις ζωές μας, εκείνες που μας προκάλεσαν πόνο, ανείπωτη θλίψη. Εκείνες που ράγισαν την καρδιά μας, που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στη σκέψη και καθιέρωσαν μνήμες ποτισμένες με απουσία. Εκείνες που τόσο δυνατά, μοιάζουν να μας άγγιξαν με πυρωμένη μεταλλική ακίδα... Δεν έχει σημασία η ηλικία, δεν έχει σημασία ο χρόνος. Εκείνες οι ημέρες υπάρχουν!

Χρωματίζεται η απώλεια; Αυτό είναι το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό, κάποιες άλλες πάλι ημέρες που ο νους συνήθως ανοίγει το μπαούλο της προσωπικής διαδρομής του κάθε ανθρώπου και ενοχλητικά ίσως, αναζητά μία απάντηση σε ένα “γιατί”, την οποία όμως, δεν τη δίνει κανένας άλλος, παρά μόνον ο χρόνος!

Καμία φορά δεν υπάρχουν λέξεις που να είναι ικανές να περιγράψουν όλα όσα αισθάνονται οι άνθρωποι, όμως, απαλύνεται ο πόνος όταν η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα γνωρίζεις καλά πως, αν και αργεί να δοθεί, ωστόσο, είναι καταφατική! Η απώλεια, η απουσία “χρωματίζεται”, αρκεί να αντιληφθεί κανείς πως υπάρχει τρόπος να επιλέξει “χρώμα” που μπορεί να της δώσει, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο πρόσωπα που διέγραψαν τον κύκλο τους κι άφησαν πίσω τους ευγένεια, ήθος, αγάπη και πολιτισμό.

Πέραν των τυπικών διαδικασιών, αυτό που το κοινωνικό σύνολο καλεί μνημόσυνο, μπορεί να έχει και ουσιαστικό χαρακτήρα. Είπαμε... Αρκεί να το επιλέξει κανείς. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του να εκφράζεται, τον τρόπο του να ζει αλλά και τον τρόπο του να δίνει ζωή, να συμπαραστέκεται, να ανακουφίζεται, μα και να θυμάται...

Ας μη φοβόμαστε να εκφραστούμε, να “εκτεθούμε” για να μπορέσουμε σταδιακά ως Άνθρωποι να οχυρωθούμε! Αυτή τη φορά για εμένα η απώλεια επιλέγω να πάρει το “χρώμα” της πυρογραφίας, μέσα από το οποίο συνεχίζεται η ζωή όταν θυμάσαι! Ένα χρώμα ιδιαίτερο, παράξενο που δένει αρμονικά με τις γήινες αποχρώσεις, παραμένει ανεξίτηλο, δεν ξεθωριάζει και το ίδιο ακόμη, όχι μόνο δεν ξεχνά, αλλά θυμάται:

Την ευγένεια, με την οποία, ένα πρόσωπο - κομμάτι της πολιτιστικής διαδρομής του νησιού, αντιμετώπισε έναν άνθρωπο νέο στη δουλειά που μόλις είχε επιστρέψει από σπουδές και τα πρώτα του βήματα στο χώρο της δημοσιογραφίας, παραχωρώντας του χωρίς ενδοιασμό, συνέντευξη για την έκθεση πυρογραφίας που πραγματοποιούσε στο νησί.

Το ήθος, με το οποίο εξέφρασε τη χαρά του, κατόπιν της δημοσίευσης του σχετικού κειμένου, τη θετική διάθεσή του να δαπανήσει αρκετό χρόνο προκειμένου να μιλήσει για την ομολογουμένως δύσκολη και για τους πολλούς άγνωστη τέχνη του, μα και τον καταδεκτικό τόνο στον οποίο ανταποκρινόταν σε κάθε ερώτηση που ετίθετο προς εκείνον.

Την καλοσύνη του, με την οποία απηύθυνε την κάθε “καλημέρα” και την κάθε “καλησπέρα” σε όλο τον κόσμο, έστω κι αν μερικούς ανθρώπους δεν τους είχε συναντήσει παρά μόνον λίγες φορές και το καλοσυνάτο βλέμμα του που χάριζε απλόχερα σε κάθε εκδήλωση που ήταν προσκεκλημένος.

Τη γενναιοδωρία του, βοηθώντας μέσω των έργων του, συλλόγους που δραστηριοποιούνται στην τοπική κοινωνία αλλά και την αστείρευτη προσφορά του στην πλούσια πολιτιστική διαδρομή του νησιού, αποτυπώνοντας τη νεοκλασική κουλτούρα της πόλης με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Τον πλούτο της ψυχής του, που ως φαίνεται μπόρεσε να κληροδοτήσει στους απογόνους του, χαρίζοντάς τους το ζεστό χαμόγελο που αντίκριζαν και αντικρίζουν μικροί μαθητές καθημερινά στο σχολείο.

Αυτά και άλλα τόσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του πλούσια - σε επίπεδο αξιών πάνω απ΄ όλα - διαδρομή. Μετρώντας στιγμές, μετρά κανείς ζωή. Και καθώς η απώλεια κάνει τον δικό της κύκλο, οι άνθρωποι οφείλουν να συμπαραστέκονται για να συνεχίζουν. Να αναγνωρίζουν και να τιμούν, ώστε να παραδειγματίζονται αν θέλουν ελεύθεροι και δημιουργικά να προχωρούν. Ένα είναι το βέβαιο, πως η απώλεια αν επιμείνεις, γεννά πολιτισμό και ζωή.

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όσους ανθρώπους επιμένουν με συγκίνηση να θυμούνται... αλλά και σε όσους άφησαν πίσω τους απόθεμα αγάπης και ζωής.