Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα

Τελικά… δε θέλει ούτε κόπο, ούτε τρόπο. Ψυχή θέλει.

Δε χρειάζονται ούτε φύκια, ούτε μεταξωτές κορδέλες. Πάθος χρειάζεται.

Ο πολιτισμός δεν αγοράζεται, ούτε επιβάλλεται. Ο πολιτισμός καλλιεργείται.

Η παιδεία δεν είναι επιχειρηματική δραστηριότητα, ούτε τρόπαιο. Η παιδεία είναι ο καθρέφτης μας.

Η κουλτούρα δε συνωστίζεται σε βάθρα, ούτε ποζάρει στο φακό. Η κουλτούρα κρύβεται μέσα μας.

Το επίπεδο δεν είναι ασανσέρ, ούτε πίεση να ανεβοκατεβαίνει. Το επίπεδο είναι ο όροφος, όπου επιλέγεις να μείνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Κι είναι όμορφο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε αφήνουν να μπεις στην πολυκατοικία και να διαλέξεις το διαμέρισμα που σου αρέσει, που σου ταιριάζει, που σε χαρακτηρίζει.

Όχι, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι μεσίτες, ούτε προσπαθούν να σου πουλήσουν με το ζόρι τα σπίτια τους. Οι εκπαιδευτικοί είναι ξεναγοί. Σου δείχνουν τα κατατόπια, αλλά και την περιουσία σου. Την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γνώση και όλα αυτά που σου ανήκουν δικαιωματικά. Είναι στο χέρι σου πώς θα τα διαχειριστείς. Μπορείς να αποδεχτείς την κληρονομιά ή να προσβάλεις τη διαθήκη. Όμως πρέπει να γνωρίζεις το βασίλειο που σε περιμένει, ακόμα κι αν κάποιοι σου απαγορεύουν να καθίσεις στο «θρόνο», επειδή οι «τίτλοι» σε κάνουν σαν τον Πινόκιο.

Δεν έχει σημασία αν είσαι «σύντροφος», πρίγκιπας, κόμης, βαρόνος ή η λαντζιέρα του δουκάτου. Σημασία έχει ότι δίπλα σου υπάρχουν άνθρωποι που καταβάλλουν προσπάθειες για να συνειδητοποιήσεις τον “πλούτο” σου. Αυτόν που μελλοντικά θα μοιραστείς κι εσύ με όσους ακολουθήσουν τα χνάρια σου. Γιατί, εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι... μπορούν να έρθουν πολλοί. Υπάρχει θέση για όλους.

Είσαι πολύ τυχερός. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δε ζητούν ανταλλάγματα, ούτε αναγνώριση για όσα προσφέρουν. Δε βγαίνουν με τη ντουντούκα να διαλαλήσουν το μεγαλείο τους. “Κάναμε εκείνο, κάναμε το άλλο, πήγαμε εκεί, ήρθαμε εδώ. Προτιμήστε μας και την επόμενη χρονιά. Αυτή είναι η εκπαίδευση που αξίζουμε”. Στην παιδεία δεν υπάρχουν ούτε κάλπες, ούτε εκλογικά καφενεία. Η ψήφος εμπιστοσύνης σ' έναν εκπαιδευτικό είναι το χαμόγελο στα χείλη των μαθητών, η ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο των γονέων, η υποστήριξη από το κοινωνικό σύνολο. Είναι το “ευχαριστώ” μικρών και μεγάλων.“Δώρα” πολύτιμα και ανεκτίμητα, που έλαβαν με μεγάλη συγκίνηση οι εκπαιδευτικοί του 1ου Νηπιαγωγείου Ερμούπολης.

Η πρωτοβουλία των τριών νηπιαγωγών να διοργανώσουν, σε συνεργασία με μαθητές και γονείς θεατρική παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Δήλου δε στέφθηκε απλά με επιτυχία, αλλά έσπασε κάθε κατεστημένο, που θέλει το σχολείο “μαντρωμένο” σε μια αίθουσα ή σε μια αυλή να ανακυκλώνει, να αναπαράγει και να “παπαγαλίζει” αυτά που του υποδεικνύει.

Το πάθος, η αγάπη, αλλά και η πίστη όλων στην αξία της ομαδικότητας και της κοινής προσπάθειας για την ανάδειξη της παιδείας ως εργαλείου διαμόρφωσης των αυριανών ενεργών πολιτών και κοινωνών της τοπικής μας ιστορίας συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση ενός μεγάλου ονείρου, που μέχρι σήμερα φάνταζε άπιαστο και ακατόρθωτο.

“Ήταν δύσκολο να εξασφαλίσετε την άδεια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων”; ρώτησα τον Αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού, που μεσολάβησε για να γίνει πράξη το “ταξίδι με τη λύρα του Απόλλωνα”.

“Καθόλου”, μου απάντησε.

“Και γιατί, τόσα χρόνια δεν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο”; απόρησα.

“Γιατί, κανείς άλλος δεν το είχε σκεφτεί”.

Μέσα από μία μόνο φράση, καταρρίφθηκε μονομιάς μια αλυσίδα “μύθων” για την εκπαιδευτική κοινότητα, που τόσες φορές έχει στιγματιστεί. Άλλες δίκαια κι άλλες άδικα, γιατί είναι τόσο εύκολο να γεμίζεις το τσουβάλι χωρίς να προσέχεις τι πετάς μέσα.

“Θαύματα” γίνονται δίπλα μας, θαύματα που πολλές φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε γιατί είμαστε απασχολημένοι. Θαύματα που δεν διατυμπανίζονται και δεν αποβλέπουν σε κανένα προσωπικό όφελος. Θαύματα που αποδεικνύουν ότι ακόμα και μία μικρή κοινότητα μπορεί να δώσει το παράδειγμα σε όσους θέλουν, αλλά δεν πιστεύουν στη δύναμή τους, σε όσους γκρινιάζουν και δεν προσπαθούν, σε όσους έχουν όραμα, αλλά μένουν με τα χέρια σταυρωμένα.

Τα παιδιά του 1ου Νηπιαγωγείου Ερμούπολης επισκέφτηκαν το Αρχαίο Θέατρο της Δήλου, ήρθαν σε επαφή με την τοπική ιστορία των Κυκλάδων και απήγγειλαν στίχους του Ελύτη σαν επαγγελματίες.

Ναι, υπάρχει ακόμα ελπίδα.