Η σωφροσύνη θα απαιτούσε...

Το μέτρο και ως εκ τούτου το “πράττειν” σύμφωνα με αυτό, ποτέ δεν έβλαψε κάποιον, αντίθετα μάλιστα, η συνετή σκέψη ωφέλησε, ενίσχυσε ή και φώτισε τον άνθρωπο να προχωρήσει μπροστά.

Η μετρημένη συμπεριφορά και στάση, ποτέ δεν εξέθεσε κάποιο πρόσωπο, στον αντίποδα μάλιστα το προστάτευσε και το συνέδραμε να αποσπάσει την αναγνώριση από συμπολίτες του όταν αυτό κινδύνευε να καταστεί περίγελος όποτε δεν είχε γνώση!

Σαφώς και δεν καλείται κάποιος που δεν επιθυμεί ή δεν δείχνει να επιθυμεί..., να βαδίσει την οδό του σωκρατικού “γνώθι σαυτόν” προκειμένου να κατακτήσει σταδιακά τη γνώση για τον εαυτό του με απώτερο σκοπό να αποκτήσει και τη σύνεση για το πώς δύναται να αξιολογεί ανθρώπους και να τοποθετείται απέναντι σε άλλους και δη αποτελεσματικούς και άξιους! Όχι! Σαφώς και δεν μιλάμε στην παρούσα φάση για φιλοσοφικές αναζητήσεις και διαδρομές, αλλά για τα στοιχειώδη που οφείλει να υπηρετεί η δημόσια συμπεριφορά αιρετών προσώπων. Τη σαφήνεια, τη λογική, τη διαφάνεια, την αλήθεια, τη σοβαρότητα και γενικώς το μέτρο...!

Έτσι, ένας άνθρωπος που έχει δημόσια τοποθέτηση και δημόσιο λόγο καθώς βρίσκεται σε θέση σημαντική - καλώς ή κακώς - οφείλει να αποδειχθεί στοιχειωδώς ικανός έναντι των περιστάσεων και όσων ευθυνών έχει να διαχειριστεί προς όφελος του τόπου και των δημοτών, κάτι που μεταφράζεται στην απαίτηση ξεκάθαρων λόγων και τεκμηριωμένων αναφορών, όταν προβαίνει σε απαντήσεις αναφορικά με συγκεκριμένα ερωτήματα στο πλαίσιο ανοικτών συνεδριάσεων.

Εν προκειμένω, όταν ένας άνθρωπος καλείται να ενημερώσει τους δημότες ή το σώμα ενός συλλογικού οργάνου – δημοτικού, περιφερειακού ή μη – σχετικά με ένα ζήτημα ή μία κατάσταση ή για το πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί ένας χώρος πολιτισμού κλπ., οφείλει να υπηρετεί τον ρόλο του ως εκλεγμένου προσώπου ουσιαστικά και να απαντά(!) χωρίς υπονοούμενα ή εν μέρει προκλητικές αναφορές!

Συγκεκριμένα, στην ερώτηση για το πώς θα συνεχίσει η λειτουργία ενός ιστορικού χώρου της πόλης μας, όταν μάλιστα ζητείται από αιρετό πρόσωπο της αντιπολίτευσης ξεκάθαρη απάντηση αναφορικά με το αν θα εξακολουθήσει ο χώρος – και ως εκ τούτου οι δημότες και οι επισκέπτες - να απολαμβάνoυν τις “άριστες υπηρεσίες” ανθρώπου που γνωρίζει τον τρόπο να τις προσφέρει, ο - κατ΄ ουσίαν και όχι κατ΄ επίφαση... – καθ΄ ύλην αρμόδιος αιρετός έχει χρεωθεί με την ευθύνη της ξεκάθαρης ενημέρωσης.

Επί της ουσίας λοιπόν και στην περίπτωσή μας, στην απορία πώς θα συνεχίσει η λειτουργία μίας ιστορικής σκηνής της πόλης και στην παρατήρηση με απευθείας ανάθεση, με δίμηνη ή ετήσια σύμβαση, μετά από διαγωνισμό ή όχι αφού το ποσό που έχει προϋπολογιστεί προβληματίζει καθώς βρίσκεται στα όρια της απευθείας ανάθεσης, ένα ΥΠΕΥΘΥΝΟ πρόσωπο θα όφειλε να γνωστοποιήσει το πλάνο του ή έστω και την ειλημμένη(;) απόφασή του και όχι να περιοριστεί σε μισόλογα, ασάφειες ή και αιχμές...

“Είναι κατανοητό από όλους ότι η θέση εργασίας χρειάζεται ιδιαίτερη τεχνογνωσία, η οποία δεν είναι μετρήσιμη” υπήρξε η απάντηση του αρμόδιου(;) προσώπου προς τους συναδέλφους του, το περιεχόμενο της οποίας ΟΥΤΕ έδωσε κανένα στοιχείο για το πώς θα πράξει η αυτοδιοικητική πλευρά, ΟΥΤΕ και γνωστοποίησε τίνι τρόπω μία σπουδαία θεατρική σκηνή θα μπορέσει να συνεχίσει να υπηρετεί ΑΡΙΣΤΑ τους επισκέπτες της, όσους την επιλέγουν για να παρουσιάσουν θεατρικά ή μουσικά δρώμενα, αλλά και συνολικά τον τόπο και τον πολιτισμό!

Αντίθετα με την ουσία που ζητά η σωφροσύνη και πάντοτε εξ όσων συνάγονται από τα δημόσια γεγονότα, εμφανώς κατώτερο των υψηλότατων και απαιτητικών περιστάσεων που μας περιβάλλουν, εκείνο το ικανό(;) πρόσωπο επέλεξε(;) να μην απαντήσει, αλλά να ακολουθήσει τη γνωστή πλέον τακτική όσων έχουν ρόλο μέντορα..., προκειμένου να επιτύχει τί; Προφανώς θα έρθει ο καιρός που θα κληθεί να διευκρινίσει...

Ο εξόφθαλμα εριστικός τόνος όπως έχει καταγραφεί στις κάμερες και το ειρωνικό ύφος που συνοδεύτηκε από το γνωστό επίσης “γελάκι” που απευθύνθηκε προς το άξιο και αποτελεσματικό, και που στοχεύει τόσο πρόδηλα να “τιμωρήσει” όσους ξεχωρίζουν με το έργο τους, θυμίζει κυβερνώντες που κομπλεξικά και μόνον, επιδιώκουν εμμονικά να τιμωρούν την αριστεία!

Τα όσα ζούμε δε, αλλά και όσα μέλλεται να ζήσουμε, δυστυχώς παραπέμπουν στη γνωστή σε όλους φράση: “Οι άδειοι ασκοί φουσκώνουν με αέρα και τα κενά μυαλά με έπαρση”.