Κατακαλόκαιρο

Ο τόπος άρρηκτα δεμένος με τις ηλιόλουστες εικόνες, σέρνει την αρμύρα της ταυτότητας του όπου συστήνεται, προβάλλοντας την εκτυφλωτική αντανάκλαση του λευκού τοπίου πάνω στους νησιωτικούς βράχους και το αρχαίο κλέος να το διασώζουν οι μαρμάρινες αφηγήσεις των κιόνων που στοχοποιούν τον ήλιο.

Ο Ιούλιος στέκει καυτός και συνάμα ανεμοδαρμένος από τα μελτέμια, σκεπάζοντας τις μέρες με ιδρώτα και προετοιμάζοντας τις νύχτες με κατακόκκινα δειλινά.

«Τον Ιούλιο κάποτε» ανασύρει θύμισες ο ποιητής, την ώρα που πενθούμε την ποίηση, θανατωμένη από την ευτέλεια των γεγονότων.

Όμως επιμένει, με την ποιητική του οπτική, να μας τραβά στις καλοκαιρινές εικόνες, βήμα-βήμα, μήνα-μήνα τη φορά, «Ο Αύγουστος ελούζονταν, λούζοντας την αστροφεγγιά».

Με αυτά τα γεμάτα, αιμάτινα λες, φεγγάρια, που βάφουν πορφυρούς τους βραδινούς ορίζοντες ή τα άλλα τα αστραποβόλα σαν να τους κρέμασαν μαλάματα. «Κάθε φεγγάρι ομολογεί κι εσύ κάνεις πως τάχα δεν καταλαβαίνεις».

Τα τριζόνια, άοκνος συνθέτης του θερινού νανουρίσματος, να ερωτοτροπούν ξετσίπωτα με την αύρα της νύχτας, φωνάζοντας τραγουδιστά τον καημό τους. «Μόνο μου κάνει συντροφιά

της νύχτας το τριζόνι».

Και τα χαρούμενα πρωινά, ένας χρυσαφής ήλιος που δεν παλεύεται από καμία σκιά, από κανένα σύννεφο, εκτός από εκείνα τα λευκά, αφράτα, μπαμπακένια, που εμφανίζονται σαν εικαστική παρέμβαση στον απέραντο ουράνιο καμβά, μόνο και μόνο για να σπάσουν τη γαλανή μονοτονία. «Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριά ως τη θύμηση».

Κάτι αέρηδες τρελοί, παλεύουν να ξεσκίσουν την ράθυμη ηρεμία της μεσημεριάτικης κάψας. «Θέλει να ‘χει άγριες πείνες άπνοιας ο Αύγουστος για να ζητάει μελτέμι».

Με μία μικρή ανατριχίλα, σαλεύει το νερό, εκτείνοντας το γαλάζιο στην άκρη του ορίζοντα, παραδομένο στις ρότες του πήγαινε-έλα των πλοίων και την τρυφεράδα που οι βάρκες συνθέτουν τους θαλασσινούς σκοπούς. «Σαν το καράβι που άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει».

Τα μεσημέρια, μέσα στο κίτρινο του σταχιού ή κάτω από την πλούσια πράσινη σκιά, να συμπληρώνουν την αποχαύνωση τους με το μονότονο τερέτισμα των τζιτζικιών. «Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο».

Οι αισθήσεις σε εγρήγορση, να μεγεθύνουν το συναίσθημα, που καραδοκεί έτοιμο να εκτιναχθεί, εκμεταλλευόμενο την λαγνεία που γεννά η εποχή. «Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο

Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι».

Σκέψεις, ονειροπολήσεις, συναισθήματα, εικόνες, αισθήσεις, στιγμές, αναμνήσεις να αθροίζουν την προίκα του καλοκαιριού. «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι».