Οι “αυθαίρετοι”

Τι συμβαίνει, όταν έχεις ένα ολόκληρο γένος από ανθρώπους, που έχουν γαλουχηθεί, έχουν ανατραφεί, έχουν μεγαλώσει και ζήσει, μέσα στη νοοτροπία της αυθαιρεσίας και σε μερικούς εξ αυτών, αναθέτεις θεσμικούς ρόλους; Γίνονται περισσότερο αυθαίρετοι από ποτέ.

Αυτό βλέπουμε στην κεντρική κυβέρνηση, αυτό βλέπουμε καθημερινά σε τοπικό επίπεδο, αυτό βλέπουμε σε όλη την κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες και αυτό το φαινόμενο υπάρχει – και δυστυχώς θα συνεχίσει να υπάρχει, αν μου επιτρέπεται μία πρόβλεψη – έως ότου, να υπάρξει κάποιο γεγονός τεράστιας κλίμακας, που θα ταρακουνήσει συθέμελα έναν ολόκληρο λαό. (Υπόψιν, μία κρίση και 3-4 μνημόνια τώρα δεν μας ταρακούνησαν)

Με την παραμικρή δόση εξουσίας, ένα άτομο, που έχει συνηθίσει να συμπεριφέρεται αυθαίρετα (ως οδηγός, ως φορολογούμενος, ως ιδιοκτήτης κλπ) θεωρεί, πως του δίνεται η δυνατότητα να προχωρήσει σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, που δεν μπορούσε να κάνει στο παρελθόν, αλλά τώρα έχει τα μέσα και τις άκρες.

Άλλωστε, είναι ευρέως γνωστό, πως ο πραγματικός χαρακτήρας του ανθρώπου, διαφαίνεται, είτε όταν είναι μεθυσμένος, είτε όταν λάβει εξουσία.

Και φυσικά, όταν αυτό το ψήγμα εξουσίας, τον κάνει να νιώσει κατά τι σημαντικότερος των υπολοίπων (πλάνη οικτρά), θεωρεί, πως πλέον βρίσκεται σε θέση να χειραγωγεί και να μεταχειρίζεται κι άλλους “αυθαίρετους”, οι οποίοι ευχαρίστως εκμεταλλεύονται τη θέση του, προκειμένου να προωθούν τις δικές τους αυθαιρεσίες, μέσα από τις δικές του.

Ένα παιχνίδι δούναι και λαβείν, που στηρίζεται στην αντίληψη, πως κάποιος είναι υπεράνω ελέγχου.

Ωστόσο, αυτό που δεν καταλαβαίνει το άτομο, που βρίσκεται στη θέση “εξουσίας”, τυφλωμένο από την ίδια του την έπαρση, είναι ότι, ουσιαστικά, αν δεν ελέγχει κάποιον τεράστιο πολυεθνικό τραπεζικό όμιλο, κάποια εκ των χωρών, που αποτελούν παγκόσμιες υπερδυνάμεις, ή κάτι αντίστοιχου βεληνεκούς, πόσο μάλλον, αν του έχει δοθεί προσωρινά κάποιος υπο-τομέας, μίας τοπικής διοίκησης, εύρους μερικών χιλιάδων ανθρώπων, η ψευδαίσθηση εξουσίας που κατέχει, μπορεί να του αφαιρεθεί ανά πάσα στιγμή, όπως ανά πάσα στιγμή, οι αυθαιρεσίες του μπορεί να γίνουν αντιληπτές, από το κοινωνικό σύνολο.

Η πλάνη της “εξουσίας” μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο, σε ένα σπιράλ άνοων πράξεων, τις οποίες θεωρεί, ότι καλώς πράττει, εφόσον μπορεί. Εφόσον, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, έχει την ευκαιρία να αδράξει, όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορεί, για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα.

Όμως, το κακό, αν δεν έχεις τον έλεγχο κάποιου τεράστιου πολυεθνικού ομίλου, ή κάποιας υπερδύναμης, ή έστω, κάποιου φορέα, που επηρεάζει την παγκόσμια πολιτική και οικονομία, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, είναι ότι ουσιαστικά είσαι ένα τίποτα. Ένα κινούμενο, μέσα σε ένα εμβαδό 2x2, σε σχέση με τα εκατομμύρια στρέμματα αυτού του πλανήτη, τίποτα, που χάρηκε, επειδή ξαφνικά έγινε κάτι.

Και το κακό με το να προχωράς σε αυθαιρεσίες, μέσα στο εμβαδό 2x2 και ιδιαίτερα, όταν “ξεχωρίζεις” είναι, ότι δεν μπορείς να τις κρύψεις.