Οι συγκινήσεις της ζωής, η πιο μεγάλη τέχνη

Δεν είναι το λαμπερό περιτύλιγμα που μοιραία “ντύνει” αυτές τις γιορτινές στιγμές, ούτε τα φώτα, τα φλας, τα αστραφτερά χαμόγελα μπροστά στον φακό που μανιωδώς αποτυπώνει τις όμορφες ώρες κατά τις οποίες επισημοποιείται μία γλυκιά σχέση, τα οποία μένουν ανεξίτηλα στη σκέψη!

Είναι εκείνο το κάτι διαφορετικό που έρχεται να εντυπωθεί μέσα στην καρδιά και το νου μας όταν αγαπάμε ανιδιοτελώς εκείνους τους ανθρώπους που μας έχουν συντροφέψει και συνεχίζουν να μας συντροφεύουν στην πολυτάραχη ζωή μας, το οποίο μεταφράζεται στο πιο ειλικρινές βλέμμα συγκίνησης που οι ίδιοι εκπέμπουν επειδή τόσο απλά με τη σειρά τους... μας αγαπούν!

Σπουδαία και σπάνια τα ειλικρινή βλέμματα στην απρόσωπη εποχή μας κι εμείς έχουμε ιερό χρέος να τα αντιλαμβανόμαστε και να τα φυλάμε σαν να είναι η πιο μεγάλη τέχνη!

Ένα ακόμη καλοκαίρι πέρασε στο όμορφο νησί, το οποίο όμως απέκτησε τον δικό του ξεχωριστό τόνο καθώς διανθίστηκε από ένα σημαντικό διάστημα προετοιμασίας κι αναμονής μέχρι την επίσημη τελετή που σηματοδότησε την έναρξη ενός νέου κύκλου ζωής για έναν δικό μου πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο! Για την καλύτερή μου φίλη, την Κική!

Παρενθετικά να διευκρινίσω μόνον, πως, όλοι έχουν δικαίωμα κατάχρησης χρόνου και χώρου όταν πρόκειται να αφιερώσουν δύο τρυφερά λόγια αγάπης για σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή τους, εξ ου και ο σημερινός ιδιαίτερος τόνος στη στήλη.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο λοιπόν, να μπορέσεις να αποτυπώσεις στο χαρτί και μάλιστα σε λίγες μόνον λέξεις τον κατακλυσμό των έντονων συναισθημάτων που σε γεμίζουν ασφυκτικά όταν αυτά αφορούν έναν άνθρωπο που βρισκόταν πάντα δίπλα σου στα πιο τεράστια χαμόγελα, στις πιο έντονες θλίψεις, στα σκιρτήματα που γέννησε ο πρώτος πλατωνικός έρωτας καθώς και ο πρώτος πραγματικός, στην αγωνία σου για την εισαγωγή σου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στις προσωπικές σου καταβυθίσεις για απώλειες προσώπων από ετούτη τη ζωή, μα και στα πιο μεγάλα λάθη που αναπόφευκτα προκάλεσαν κόστος... Πώς να εκφράσεις την αγάπη και όσα εύχεσαι μέσα από ένα απλό χαρτί γι αυτόν τον άνθρωπο, που το δάκρυ του σταθερά κυλούσε πριν από το δικό σου σε δύσκολες στιγμές, αλλά και που το χαμόγελό του σκόρπιζε αισιοδοξία στη ζωή σου, πριν εσύ αντιληφθείς τα θετικά που σου συνέβαιναν;

Δεν μετουσιώνονται σε λόγια ετούτες οι στιγμές που καλούνται “συγκινήσεις της ζωής” και πρέπει να τις επισημαίνουμε, πολλώ δε μάλλον όταν αυτές συνδέονται με πρόσωπα σπουδαία για την πορεία μας! Και δεν μετουσιώνονται σε λέξεις τυπωμένες σε ένα χαρτί, οι στιγμές που συνοδεύεις την καλύτερή σου φίλη στον γάμο της με έναν εξαιρετικό φίλο, τον Κώστα, καθώς κι εκείνες οι ώρες που την παρατηρείς να κάνει πράξη το νόημα και την ουσία της ζωής: Να τιμά την αγάπη ενώνοντας τη ζωή της δημόσια με έναν μοναδικό άνθρωπο, να συγκινείται όταν διαπιστώνει ότι είναι δίπλα της όλοι οι καλοί φίλοι της, αλλά και να κρατά στη μνήμη της κάποια λόγια τρυφερά “τρίτων” προσώπων που ολόψυχα της ευχήθηκαν μία νέα - γεμάτη από χαρές – ζωή!

Αυτές είναι οι συγκινήσεις της ζωής... Μέσα στη χαοτική καθημερινότητα, να κάνεις ένα σημαντικό διάλειμμα και να απολαμβάνεις το γεγονός ότι βαδίζεις παράλληλα με έναν άνθρωπο που αποτελεί μέρος της ζωής σου και που απλόχερα θέλει να μοιράζεται τη χαρά της μαζί σου! Να έχεις την ευκαιρία να θαυμάζεις τα βουρκωμένα - συγκινημένα μάτια της στον πιο προσωπικό χορό της με τον δικό της άνθρωπο, αλλά και να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι την ευλογία του να σε αγαπούν άνθρωποι σπάνιοι για την εποχή! Άνθρωποι με Α κεφαλαίο που δεν μεταμφιέζονται, δεν σε πλησιάζουν φορώντας προσωπεία, εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ακόμη κι αν χαρακτηρίζονται για τις αδέξιες “κινήσεις” τους και Άνθρωποι που ευτυχώς, αποδεικνύουν πως, το να μπορείς να “γεννάς” συγκινήσεις σε αυτή τη ζωή αποτελεί - εν τέλει - την πιο σπουδαία τέχνη!!!

Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι τα καλύτερα στα δύο αγαπημένα μου πρόσωπα που ξεκίνησαν ήδη το νέο όμορφο ταξίδι τους, αφιερώνοντάς τους το τραγούδι “Σ΄ αγαπώ θα πει” του Θανάση Αλευρά!

ΥΓ. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ έστω κι επιγραμματικά σε έναν ακόμη ξεχωριστό Άνθρωπο, τον βαθύτατα συγκινημένο μπαμπά, κ. Αντώνη Καγιαβά!