Όπου φύγει, φύγει

Όταν ανάβεις την ηλεκτρική κουβέρτα, όχι για να κοιμηθείς, αλλά για να μαλακώσεις τις σοκολάτες σου, τότε ΝΑΙ, ήρθε κι επίσημα ο χειμώνας.

Όταν στο οικογενειακό μενού σου κολυμπάει συχνά όλος ο πρωτογενής τομέας (ψάρια, μοσχάρια, κοτόπουλα, λαχανικά), τότε ΝΑΙ, έπιασαν για τα καλά τα κρύα.

Όταν στο playlist σου αντικαθιστάς το «40 βαθμοί λιώνει το κορμί» με το «Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι», τότε ΝΑΙ, πρέπει να πείσεις το σπιτονοικοκύρη σου να σου αλλάξει τα κουφώματα.

Όταν το βράδυ σκεπάζεσαι με κουβερλί, παπλώματα και μπουχάρες χρώματος κεραμιδοκανελοκοραλοκόκκινο, μπανανοχρυσοβερυκοκίτρινο και θαλασσοουρανογαλανομπλέ -το Φολεγανδρί, όχι το Αντιπαρί που Μυκονίζει- τότε ΝΑΙ, πρέπει να συμπεριλάβεις στη διαθήκη σου σε ποιον θα αφήσεις τα κόκαλά σου.

Όταν γνωστό κατάστημα παιχνιδιών μετράει αντίστροφα μέχρι τα Χριστούγεννα, τότε ΝΑΙ, πρέπει να αποφασίσεις άμεσα αν φέτος θα τη βγάλεις μόνο με λαμπάκια ή αν θα σε βρει και πάλι ο Δεκαπενταύγουστος με το δέντρο στο σαλόνι.

Όταν ψάχνεις με το κιάλι εκδηλώσεις και δε βρίσκεις ούτε Πόκεμον να κυνηγήσεις, τότε ΝΑΙ, ακόμα κι ο Πίκατσου γελάει με εμάς που ξεμείναμε άλλον έναν χειμώνα στο νησί, η μάνα μου εγώ κι εσύ.

Όταν από το τέλος Σεπτεμβρίου, προσπαθείς να μάθεις τι θα περιλαμβάνει το εορταστικό πρόγραμμα του Δήμου, τότε καταλαβαίνεις πως ο θόρυβος στην κρεβατοκάμαρα είναι η απόγνωση που έχει χτυπήσει ταβάνι.

Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κανείς το ρόλο του πολιτισμού όχι μόνο για την αύξηση της επισκεψιμότητας καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά και για την αναψυχή των ίδιων των κατοίκων της επαρχίας που έχουν περιορισμένες επιλογές διασκέδασης συγκριτικά με τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων.

Ο πολιτισμός, πέρα από πολιτικό «εργαλείο» στο οποίο τείνει να εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει σημαντικό κοινωνικό αγαθό, που δεν θα πρέπει να επανέρχεται στην επιφάνεια μόνο όταν φιλοδοξούμε να φέρουμε τουρίστες στο νησί.

Γιατί κακά τα ψέματα, δύσκολα κάποιος θα μπει σε ένα πλοίο και θα «σκυλοπνιγεί» στο Κάβο Ντόρο για να έρθει χειμωνιάτικα και να παρακολουθήσει μία συναυλία στο Θέατρο Απόλλων. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν κι εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν εναλλακτικές «διακοπές» και να διαλέξουν έναν διαφορετικό προορισμό για να αλλάξουν παραστάσεις.

Το ζητούμενο όμως είναι να νοιαζόμαστε όχι μόνο για εκείνους που θέλουμε να έρθουν, αλλά και για αυτούς που θέλουν να φύγουν τρέχοντας, όχι γιατί δεν αγαπούν τον τόπο τους, αλλά γιατί τους λείπει κάτι. Οπότε, εκτός από τον αριθμό των επισκεπτών, θα πρέπει να αρχίσουμε να υπολογίζουμε και τον αριθμό όσων την κάνουν με ελαφρά σε εορταστικές και άλλες περιόδους.

Τα γεμάτα πλοία πριν και μετά την 28η Οκτωβρίου είναι ένα απλό παράδειγμα της ανάγκης του κόσμου να δραπετεύσει έστω και για τρεις μέρες από την καθημερινότητά του, εφόσον δεν έχει και τίποτα άλλο να τον κρατήσει πίσω. Θα μου πεις… αυτό ισχύει μόνο στα νησιά; Σαφώς και όχι, αλλά τα καντήλια που κατέβαζα στην Αθήνα, όταν μου απαντούσαν από τα ταμεία των θεάτρων, ότι οι παραστάσεις που ήθελα να δω είναι sold out για πέντε ημέρες, είναι μια μικρή απόδειξη ότι ο κόσμος της πρωτεύουσας δεν ξεκόλλησε και πολύ από τα «πάτρια» εδάφη του. Και γιατί να ξεκολλήσει άλλωστε, εφόσον μπορεί να καθίσει στο σπίτι του και να κάνει ό,τι του αρέσει, στο πλαίσιο πάντα των δυνατοτήτων του. Το γεγονός ότι τα μισά θέατρα ήταν κλεισμένα δε συνεπάγεται ότι «λεφτά υπάρχουν», γιατί ο κόσμος που επέλεξε να δει μια παράσταση τις συγκεκριμένες ημέρες, μπορεί να είχε πέντε χρόνια να πατήσει σε θέατρο. Τόσα εκατομμύρια ζουν στην Αθήνα. Όμως στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις, υπάρχει ζωή όλο το χρόνο. Δεν ανεβάζουν ρολά μόνο το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα ή τις Απόκριες.

Είναι πολύ σημαντικά τα βήματα που γίνονται στο νησί μας και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει. Ειδικά στον τομέα του πολιτισμού καταβάλλονται αξιόλογες προσπάθειες για την έγκαιρη προετοιμασία πακέτων εκδηλώσεων που θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον κατοίκων και επισκεπτών. Όμως μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που εμείς τα επαρχιωτάκια δεν θα παίζουμε ξύλο στα πρακτορεία για να βρούμε φθηνά εισιτήρια και να γίνουμε Λούηδες, γιατί θα έχουμε επιλέξει συνειδητά να μείνουμε στον τόπο μας (δυο, τρεις, πέντε ημέρες παραπάνω), ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Αλλά όχι και αδιάβατος.