Βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πεντέξι

Είμαστε άνθρωποι των άκρων. Ή θα κρατάμε σιγήν ιχθύος ή θα μαλλιάζει η γλώσσα μας. Ή θα έχουμε πιει το αμίλητο νερό ή θα έχουμε φάει γλιστρίδα. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. «Μέτρον άριστον» είχε πει ο Κλεόβουλος, αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε. Αν όμως είχε πει «πίτσα με το μέτρο», θα του δίναμε σημασία. Ανάλογα αποφθέγματα έχουμε και από σύγχρονους λόγιους. Η Λαίδη Άντζελα, ας πούμε, τραγουδά «θα μιλήσω όταν θέλω να μιλήσω», αλλά δεν εξαντλεί τη θεματολογία της σ’ έναν καφέ. Φυλάει και κάτι για την επόμενη.

Είμαστε άνθρωποι της υπερβολής. Μας ενδιαφέρει η ποσότητα και όχι η ποιότητα. Κοινώς, βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πεντέξι. Ναι, αλλά το ρίμελ θα μου χαλάσει στην πρώτη κηδεία, άντε και στη δεύτερη, στις επόμενες ξέρω τη διαδικασία, βαριέμαι. Θα πάω κατευθείαν στα κόλλυβα, τα οποία ναι μεν είναι νόστιμα, αλλά δεν μπορώ να τα τρώω και δυο μήνες σερί. Θα μου βγουν απ’ τη μύτη. Αν όμως δε μ’ έχεις μπουκώσει για να τα σιχαθώ, θα τα λαχταρίσω κάποια στιγμή.

Είμαστε άνθρωποι της συνήθειας. Αυτά ξέρουμε, αυτά λέμε. Και τα επαναλαμβάνουμε σαν ρεφραίν. Δεν έγινε σουξέ το «Φεστιβάλ Ρεμπέτικου»; Πες-πες θα το κάνουμε εμείς Νο. 1. Δεν κινείται έτσι η μουσική βιομηχανία. Αν δεν κρύβεις με τη φράντζα το πρόσωπο, αν δεν στέλνεις χαιρετίσματα απ’ το υπερπέραν κι αν δεν έχεις τον γαμπρό σου να παίζει κλαρίνο, καριέρα δεν κάνεις, όσο και να μνημονεύεις τα ίδια πράγματα. Άλλωστε το πολύ το κύριε ελέησον, το βαριέται και ο παπάς.

Είμαστε άνθρωποι της παρεξήγησης. Μπερδεύουμε τους ρόλους μας και εξαπλωνόμαστε σαν τη γρίπη. Δεν αφήνουμε τα γεγονότα να ταξιδέψουν, τα τραβάμε απ’ το λουρί παντού μαζί μας. Κι αν ξεφουσκώσουν, μετά θα μας κακοφανεί. Ναι, αλλά όταν η τρίχα γίνεται τριχιά, κάποια στιγμή θα σπάσει. Εξάλλου, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους, δεν χρειάζονται διερμηνέα. Κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο ανακοινώνει στη σελίδα του τις παραστάσεις της επόμενης σεζόν. Ο Διευθυντής δεν παίρνει σβάρνα τις εφημερίδες και τα sites για να ευλογήσει τα γένια του. Όταν αποφασίσει να μιλήσει, προφανώς κι έχει να πει κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Έπειτα, το κάθε έργο ξεχωριστά, θα το παρουσιάσουν στην ώρα του οι δημιουργοί και οι συντελεστές. Ένας φορέας που βάζει τη σφραγίδα του σε κάποια εκδήλωση δεν είναι ηθοποιός που υποχρεούται να δώσει πέντε συνεντεύξεις σε έναν μήνα για να διαφημίσει την παράστασή του. Εκτός κι αν έχει άλλο λόγο.

Είμαστε άνθρωποι του φαίνεσθαι. Πολλές φορές χάνουμε την ουσία και δεν την αναγνωρίζουμε. Δεν χαλάμε εύκολα χατίρια και δεν κάνουμε σωστό μοίρασμα. Μία συνέντευξη για να κάνει το «μπαμ» θα πρέπει να διαθέτει και κάτι μοναδικό, κάτι που ακούς ή διαβάζεις για πρώτη φορά, ακόμα κι αν έχουν προηγηθεί άλλες δύο με πανομοιότυπο περιεχόμενο. Είναι καλό να είσαι περιζήτητος, αλλά ακόμα καλύτερο να ξέρεις να «πουλάς» σωστά τον εαυτό σου, και το προϊόν που έχεις στα χέρια σου. Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι οι υπηρεσίες -με την ευρύτερη έννοια- δεν θα πρέπει να είναι προσωποπαγείς. Η άποψη αυτή έχει αντίκρισμα, δεδομένου ότι πίσω από ένα πράγμα, υπάρχει μία ολόκληρη ομάδα, μικρή ή μεγάλη που δουλεύει γι’ αυτό. Επομένως, ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που πήρε τις τελικές αποφάσεις και το οργάνωσε, αλλά όλοι εκείνοι που με το έργο και την προσωπική τους προσπάθεια, το γέμισαν για να μπορούμε σήμερα εμείς να το απολαμβάνουμε και να το παρουσιάζουμε.

Είμαστε άνθρωποι της άγνοιας. Ξεχνάμε ότι ο λαός έχει αφήσει πίσω του μία τεράστια παρακαταθήκη. «Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο», λέει. Είναι ανώφελο να ταΐζουμε κολιό τον κόσμο, μόνο όποτε το θυμόμαστε ή όποτε είμαστε έτοιμοι να ανάψουμε τη φουφού. Γιατί μπορεί κάποιοι να μην έχουν πλέον όρεξη για ψάρι. Καλώς ή κακώς, είμαστε μια μικρή κοινωνία. Αυτό που θα πεις στον δεξιό σου, θα το μάθει και ο αριστερός. Άρα γιατί να μπεις στον κόπο να του το επαναλάβεις; Αν έχεις να μου προσφέρεις κάτι περισσότερο, τότε ναι, είμαι όλος αυτιά.