Οι όμηροι, οι άμοιροι και οι κακόμοιροι

Η τοπική πολιτική σκηνή τείνει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει χειρότερη και από καθημερινή σαπουνόπερα της απογευματινής ζώνης. Ίντριγκες, μηχανορραφίες, μυστικές συναντήσεις, υποχθόνια σχέδια, χαμένες αγάπες, γάμοι συμφέροντος, βαθιά κρυμμένα μυστικά, μίση, πάθη και πολλοί μνηστήρες για μία… καρέκλα.

Και όλα αυτά είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αρκούντως δελεαστικά για έγκριση σεναρίου από κάποιο κανάλι, αλλά στην περίπτωσή μας, όταν ένας ολόκληρος τόπος και χιλιάδες ψυχές που δε φταίνε σε τίποτε, εκτός από το ότι έδωσαν σε αυτούς τους ανθρώπους εξουσία, ταλαιπωρούνται, άγονται και φέρονται, από αυτούς, που ο κάθε ένας τους έχει το δικό του συμφέρον στο μυαλό ως στόχο, και για να τον πετύχει δε διστάζει να κάνει κακό, τότε η κατάσταση σταματά να είναι διασκεδαστική ή έστω ενδιαφέρουσα και τείνει να γίνεται επικίνδυνη. Ειδικότερα δε, καθώς δεν υπάρχει μόνο ένας αδίστακτος Γιάγκος Δράκος, αλλά πολλοί.

Όταν τα υποχθόνια σχέδια και οι προδοσίες συμβαίνουν πίσω από το γυαλί, προκαλούν ενθουσιασμό. Όταν αυτές συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, ενώ παράλληλα μας επηρεάζουν άμεσα, προκαλούν απλώς τρόμο, αν διανοηθεί κανείς, πως υπάρχουν 5-6 άτομα, με τόση εμμονή για απόκτηση ή διατήρηση θώκου, που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα – έντιμα ή και καθόλου έντιμα – χρησιμοποιώντας τον κόσμο ως εργαλείο, ως μέσο, για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Αυτό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι το status quo, τα ισχύοντα δεδομένα, σε αυτό το νησί, που ίσως και να έπρεπε να θέσει ως προτεραιότητα την εγκατάσταση studio παραγωγής ταινιών, αφού τόσα και τόσα πολιτικά πρόσωπα είναι τόσο ταλαντούχα στο δράμα. Ποια είναι η λύση, όμως; Πώς θα μπορέσει ο απλός πολίτης να απεμπλακεί από αυτή τη διελκυστίνδα, μεταξύ αυτών των Γιάνγκων Δράκων, που έχουν πλημμυρίσει την πολιτική μας ζωή και θεωρούν, ότι δύνανται να κρατούν σε ομηρία κοινωνικές ομάδες χωρίς κόστος;

Η λύση είναι απλή. Δεν χρειάζεται ούτε κόπος, αλλά ούτε και πανικός. Η λύση είναι, πλέον, ο κόσμος να αρχίσει να μιλάει. Να βλέπει τα στραβά και να τα δείχνει με το δάχτυλο. Να μην εφησυχάζει, να μην δέχεται αμαχητί και με την κακομοιρίστικη αντίληψη του «και τι να κάνω εγώ», ό,τι κι αν του σερβίρει ο καθένας, που νομίζει, πως καθήμενος σε μία στριφογυριστή δερμάτινη καρέκλα, έχει ρόλο πλανητάρχη και φυσικά να μην το καταπίνει αμάσητο.

Πολλοί είναι εκείνοι, που βλέπουν την παράνοια, του να επιβαρύνονται με τέλη, να ακούν, ότι τα ταμεία δεν γεμίζουν, αλλά να δίνονται υπέρογκα, για την εποχή, ποσά, προς πρακτικές προβολής και προώθησης, οι οποίες εδώ και δύο χρόνια χαρακτηρίζονται αποτυχημένες.

Πολλοί αντιλαμβάνονται, ότι τάζονται από ορισμένους πολιτικά αποτυχημένους και από σπόντα επιβεβλημένους αιρετούς, λαγοί με πετραχήλια, προκειμένου να θολώσουν νερά, να αποπροσανατολίσουν, να περάσουν στον κόσμο το μήνυμα «Κοιτάξτε με! Κάνω κάτι!».

Πολλοί αντιλαμβάνονται, ότι προκαλείται τεράστια ζημιά σε μερίδα επαγγελματιών από συγκεκριμένα άτομα, έτσι ώστε να βγουν και να κατηγορήσουν κάποιον άλλο για αυτή και με αυτό τον τρόπο να κερδίσουν το παράσημο «ανδρείας», ή έστω να κερδίσουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται «αντισυστημικοί εκδικητές», λες και δεν είναι οι ίδιοι που μέχρι πριν από λίγο, ήταν το ίδιο το σύστημα και περήφανοι, που νόμιζαν ότι το ήλεγχαν.

Πολλοί αντιλαμβάνονται το λάκκο που κατά καιρούς παρουσιάζει η φάβα. Ήρθε λοιπόν η ώρα, να πάψουν να δέχονται το πιάτο τους να μοιάζει με έμενταλ και να ξεκινήσουν να μιλούν. Να αρθρώνουν λόγο. Να δώσουν στον καθένα, που νομίζει, ότι μπορεί να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, για να εξυπηρετήσει τα προσωπικά του συμφέροντα, να καταλάβει, ότι ξέρουν ποιος πραγματικά είναι και ότι δεν πρόκειται να έχει τη σιωπηλή ανοχή τους, στην οποία και ποντάρει.

Αυτή η χώρα κατάντησε στο χάλι που κατάντησε, διότι κανείς δεν έχει μάθει να μιλάει, να αντιδρά, να μη δέχεται, να μη σωπαίνει μπροστά στο άδικο ή στο άτιμο. Αν αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, δεν θα είναι εξαιτίας των «μουγκών», αλλά εξαιτίας αυτών που θα μιλήσουν.