Παλιάτσος σε τσίρκο φτηνό

Ήσουν εκεί. Μέσα στην αγωνία, την προσμονή και τον φόβο.

Δεν μιλούσες, μόνο με μία τρομερή αναστάτωση είχες ντύσει τις κινήσεις και τις εκφράσεις σου.

Βλέπεις η γλώσσα του σώματος είναι μεγάλη μαρτυριάρα και ουδέποτε ψεύδεται.

Πώς να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό!

Μέσα στη δίνη των γεγονότων κι εσύ με την καταδίκη του απλού παρατηρητή, να σιχτιρίζεις την μοίρα σου, τη ζωή, τις συγκυρίες που έχασες τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Όσο και να πάσχισες να κυριαρχήσεις στο παιχνίδι, υπήρξαν άλλοι πιο μεθοδικοί από σένα και κίνησαν τα νήματα με τέτοιον τρόπο, που εν μία νυκτί βρέθηκες στο περιθώριο.

Σε πέταξαν σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι.

Βλέπεις η ζωή είναι αμείλικτη και η πολιτική ανθρωποφαγική.

Δεν σε υπερασπίζομαι. Όχι, δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί εσύ ήσουν που προκάλεσες την μοίρα σου.

Η στάση, ο τρόπος, οι ενέργειες και η λογική σου ήταν τα στοιχεία αυτά που σε πρόδωσαν και δεν μπόρεσες να κρύψεις τον πραγματικό σου δόλο.

Τώρα που τα γεγονότα σε έσπρωξαν στην αποκαθήλωση σου από την ηγεμονία, αυτή που τόσο λαχταρούσες, βρέθηκες να κοιτάς από τις πίσω θέσεις το έργο να εκτυλίσσεται με άλλους θιασάρχες να αναλαμβάνουν το ρίσκο της παράστασης, στην οποία δεν συμμετέχεις πλέον ούτε ως κομπάρσος.

Και να εκεί, ίσως και πιο εκεί, μπορεί και κάπου αλλού, όπου τέλος πάντων οι δυνάμεις σου να σου επιτρέπουν, επιχειρείς να δίνεις το παρόν και να καρτεράς ως παροπλισμένος παλιάτσος μήπως και σε καλέσουν για ένα ύστατο νούμερο.

Θέλεις να πεις τις ατάκες σου, αυτές που προβάρισες τόσες φορές και που στο παρελθόν όποτε τις εκστόμιζες πάντοτε κέρδιζες το χειροκρότημα.

Περιμένεις να σου κάνουν ένα νεύμα για να ανέβεις στη σκηνή να κάνεις τις τούμπες σου, που τόσο πολύ προκαλούσαν κάποτε το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό.

Καρδιοχτυπάς για την στιγμή που μία αποτυχία του θιάσου θα σου δώσει την αφορμή για τον προσωπικό σου συγκινητικό μονόλογο, που κέρδιζε τα λαϊκά ακροατήρια.

Κι όταν δεν υπάρχουν φώτα αναμμένα σε χαράς γιορτές, όταν οι φιέστες παύουν και το κοινό απουσιάζει, τότε με τόση κακομοιριά περιφέρεσαι τριγύρω, κρυφοκοιτάζοντας μήπως και διακρίνεις έστω μια χαραμάδα συμπάθειας, μήπως και νοιώσεις ένα παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη, μήπως και κάποιος σε προσέξει.

Ο παλιός παλιάτσος έκπτωτος πια από το τσίρκο, σέρνει τα ξέφτια από τις μπογιές του ζωγραφισμένου του χαμόγελου, χωρίς πια να μπορεί να πείσει, με την ελπίδα να ξαναθριαμβεύσει σε ένα άλλο τσίρκο, πλανόδιο και φτηνό.

Κι ο Ελευθερίου σοφά στιχούργησε:

«Μα είν’ το τσίρκο ψηλά μ’ ουρανούς αγκαλιά

κι ουρανούς που γυρεύεις,

φώτα γιορτής μουσικές πες μου όμως τι θες

κι από τι κινδυνεύεις».