Τρέχουμε λέμε

Οι μέρες μας γεμάτες, έτσι για να μην πλήττουμε, με όλα τα καλούδια που μπορεί να προσφέρουν οι διαχειριστές των τυχών μας.

Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, βλέπεις δεν είναι όλοι του ίδιου εκτοπίσματος ούτε άλλωστε και των ίδιων αρμοδιοτήτων, σε κάθε περίπτωση αποφασίζουν και δρουν ή δεν αποφασίζουν τίποτε και απλώς δρουν ανεξέλεγκτα ή ακόμα απλώς αποφασίζουν και ουδέποτε δρουν.

Κι εσύ το βλέπεις όλο αυτό το έργο να εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια σου, το βιώνεις στην καθημερινότητα σου και παίζεις την αντίδραση σου μονά-ζυγά με τις αντοχές σου.

Το σκέφτεσαι, το φιλοσοφείς και τα συμπεράσματα σε οδηγούν στο κατώφλι της παράνοιας, οπότε επιστρατεύεις και το τελευταίο ψήγμα ψυχραιμίας προκειμένου να διατηρήσεις την ψυχική σου ηρεμία και να μην οδηγηθείς σε ακραίες εξάρσεις αγανάκτησης, θυμού, οργής, γιατί άνθρωπος είσαι βρε αδερφέ και το παράλογο σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

Κι όσο προσπαθείς να κοντρολάρεις τα νεύρα σου, έρχονται οι ίδιοι και σε δουλεύουν ψιλό γαζί, όταν παρουσιάζουν ως θετικά τα αυταπόδεικτα αρνητικά, σε φλομώνουν με μπουρδολογίες περί επιτυχιών που προέκυψαν ως αποτέλεσμα των άοκνων προσπαθειών τους, όταν οι ενέργειες τους πακέτο με το αποτέλεσμα είναι μία τρύπα στο νερό.

Και λες τώρα να πέσω εκεί μέσα να πνιγώ ή να τους σπρώξω όλους μαζί να χωθούν εκεί και να βουλιάξουν μία κι έξω, μήπως και ο τόπος ανασάνει και γλιτώσουμε κι εμείς από την προδιαγεγραμμένη κρίση υστερίας στην οποία με μαθηματική πρόοδο μας οδηγούν.

Και δεν φτάνουν αυτά, σου αρχίζουν την χρηστομάθεια περί του ορθού τρόπου με τον οποίο πρέπει να ενεργείς, σου κάνουν μαθήματα, με ύφος περισπούδαστο, γιατί όσα αυτοί υποστηρίζουν δεν σηκώνουν καμία αμφισβήτηση κι εσύ αρχίζεις τα τάματα σε όλους τους αγίους να σε φυλάξουν από την κακιά την ώρα, αυτήν ντε που έρχεται όταν ο νους σου θολώνει και είσαι έτοιμος να δαγκώσεις το σηκωμένο δάχτυλο, που κουνιέται υποδεικτικά μπροστά σου και γεμίζει το μάτι σου αίμα.

Δεν μπορείς άλλο. Πόσο ν’ αντέξεις; Παίρνεις αμπάριζα και βγαίνεις και τότε «βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα».

Και τότε να δεις τι ωραία αφουγκράζονται το βουητό της αντίδρασης.

Νοιώθουν τις δονήσεις του αναβρασμού, πιάνουν τα κύματα της αναστάτωσης και πασχίζουν να μαζέψουν τα αμάζευτα, παλεύουν να προλάβουν να περισώσουν ότι σώζεται.

Τι πρώτα όμως; Οι μεγαλοστομίες περί ανάπτυξης έρχονται και τους πνίγουν. Τα παραμύθια περί στοχευμένων ενεργειών τους βγάζουν ψεύτες. Οι προσδοκίες που δημιούργησαν περί άμεσων και ουσιαστικών λύσεων τους προδίδουν.

Και είναι η στιγμή που αρχίζουν την τρεχάλα γιατί ο καιρός γαρ εγγύς και η κρίση θα είναι αμείλικτη.

Ψιθυρίζεται ήδη το μήνυμα από στόμα σε στόμα, το επαναλαμβάνουν ασθμαίνοντας ανάμεσα στα δόντια τους «Τρέχουμε τώρα».

«Άντε και ίσα που προλαβαίνουμε». «Τρέχουμε λέμε».